အိႏၵိယသို႔.

အိႏၵိယသို႔.
=======
အကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္အတူ အိႏၵိယသို႔ခရီးလားသူမွာ ရမလပဗိုလ္မႈးေဟာင္းတဦးျဖစ္သည္။ နာမည္းရင္းကိုကား အကၽြႏ္ုပ္မသိ။ ဗိုလ္မႈးဟူ၍သာေခၚသည္။ ေမာင္သွ်င္၀တ္လွ်က္ျဖစ္သည္။ ဗိုလ္မႈးအားေမာင္သွ်င္၀တ္ပီးသူမွာ ဖေလာင္းခ်ိတ္ေက်ာင္းႀကီးေက်ာင္းဆရာေတာ္ႀကီးကိုယ္တိုင္ျဖစ္သည္။ ဗိုလ္မႈးမွာ ၀၀တုတ္တုတ္ မ်က္ႏွာေလးျပားက် လက္တြိသမား အလုပ္သမားျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ စကားေျပာလွ်င္ကား ေျဖးေျဖးညႇင္းညွင္းေျပာတတ္သည္။
ပထမဦးစြာစစ္တေကာင္းၿမိဳ႕သို႔လား၍ စစ္တေကာင္းမွတဆင့္ ဖလံေထာင္ ရင္ကြာၿမိဳ႕သို႔ ထြက္ခြာသည္။ ရင္ကြာဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၌တည္းခိုသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးမွာ ေမာင္သွ်င္၀တ္ႏွင့္ျဖစ္၍ လားရလာရ တည္းရခိုရလြယ္ကူသည္။ ရင္ကြာမွာ နယ္စပ္ၿမိဳ႕တၿမိဳ႕ျဖစ္သည္။ တဖက္ကမ္းတြင္ အိႏၵိယႏိုင္ငံ ထရိပူရျပည္နယ္ ေဘာင္းကူၿမိဳ႕ဟိသည္။ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕ေရာက္လားခ်ိန္သည္ ႏြီခါသားျဖစ္သည္။ နယ္စပ္ေခ်ာင္းကား ယင္းေလာက္ထိမႀကီးပါ။ ေအဖက္ကမ္းက လက္ခဲပစ္လွ်င္ ထိုဖက္ကမ္းသို႔ေရာက္သည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ကားလမး္၏ေတာင္ဖက္ျခမ္းတြင္တည္ဟိၿပီး ေခ်ာင္းမွာ ေျမာက္ဖက္ျခမ္းတြင္တည္ဟိသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွ လွမ္းၾကည့္လွ်င္ နယ္စပ္ေခ်ာင္းကို လွမ္းျမင္ရသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ကားလမ္းမႏွင့္ ကပ္လွ်က္တည္ဟိၿပီး ကားလမ္းမေက်ာ္လွ်င္ လယ္ကြင္းမ်ားဟိသည္။ ၿပီးလွ်င္ နယ္စပ္ေခ်ာင္းဟိသည္။ အကၽြႏ္ုပ္ရို႕က ညတြင္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကတဆင့္ ကားလမ္းမကိုေက်ာ္၍ လယ္ကြင္းျပင္ကိုျဖတ္ၿပီး နယ္စပ္ေခ်ာင္းကိုကူးျဖတ္ခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာေတာ္ႀကီးႏွင့္ ရြာသားမ်ားက သေဘာမတူ။ (၂၄) နာရီ ကင္းေစာင့္ခ်ထားေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ အကယ္၍ မိလားပါက ဆရာေတာ္ႀကီးအပါအ၀င္ ရြာသားမ်ားအားလံုး ဒုကၡေရာက္မည္။ (ဆက္ရန္)
စကားစပ္၍ေျပာရလွ်င္ ရင္ကြာတြင္ မရမာအိမ္ၿခီအင္တန္မ်ားမ်ားဟိသည္။ နယ္စပ္ေခ်ာင္းနားတေလွ်ာက္ ရပ္ကြက္ႀကီးမ်ားဟိသည္။ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕မေရာက္ခင္ ငါးႏွစ္အယင္ေလာက္က ၿမီျပန္႔မွ အၿခီခ်ရန္ေရာက္ဟိလာေသာ ကုလားမ်ားက ေဒသခံမရမာမ်ားအား လူမ်ိဳးေရးအဓိက႐ုဏ္းဖန္တီးၿပီး ေမာင္းထုတ္လိုက္ကတ္သည္ဟုဆိုသည္။ ၿပီးလွ်င္ မရမာလူမ်ိဳးမ်ားပိုင္ဆိုင္ေသာ လယ္ၿမီမ်ားကို အပိုင္သိမ္းယူထားလိုက္သည္။ အိႏၵိယသို႔ထြက္ၿပီးလာေသာ မရမာလူမ်ိဳး (၃၀၀၀) ေက်ာ္အား အိႏၵိယအစိုးရမွ ေဘာင္းကူၿမိဳ႔တြင္ ဒုကၡသည္စခန္းတည္ေဆာက္၍ ၾကည့္႐ႈေစာင့္မထားသည္။ အျခားတဖက္တြင္ ပညာတတ္မရမာအမ်ိဳးသမီးမ်ားအား သိမ္းပိုက္ထားၿပီး မူဆလင္ဇတ္သြင္းထားသည္ သာဓကေျမာက္မ်ားစြာဟိသည္ဟုဆိုသည္။ ထိုသို႔ျပဳလုပ္ရန္ ကုလားဗလီမ်ားက ေငြႀကီးေထာက္ပံကူညီသည္ဟုဆိုသည္။ တနည္းေျပာရလွ်င္ လူမ်ိဳးေရး၀ါးမ်ိဳျခင္း (သို႔မဟုတ္) တည့္တည့္ေျပာရလွ်င္ (လိင္) ႏွင့္ သာသနာျပဳျခင္းျဖစ္သည္။
အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕လည္း ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္ရန္ အၿခီနီကို ေလ့လာေစာင့္ဆိုင္းယင္း ဗဟုသုတအျဖစ္ ဖလံေထာင္၏ၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္ေသာ ခါကစရီၿမိဳ႕သို႔ အလည္တေခါက္လားျဖစ္လိုက္ပါသည္။ ခါကစရီတြင္ မရမာအိမ္ၿခီမ်ားမ်ား ရပ္ကြက္မ်ားမ်ားဟိပါသိမ့္သည္။ သို႔ေသာ္ ၿမိဳ႕၏သံုးပံု ႏွစ္ပံုကိုကား ကုလားမ်ားသိမ္းပိုက္ထားၿပီးျဖစ္သည္။ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕တည္းခိုေသာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္မွာ ရဟန္းပ်ိဳတပါးျဖစ္ၿပီး ရခိုင္ျပည္ ျမန္မာျပည္တြင္ စာသင္ဖူးကာ အေတြးအေခၚအေျမာ္အျမင္ဟိေသာ ပညာတတ္ရဟန္းတပါးလည္းျဖစ္သည္။ ဖလံသားစကားမွာ ရမ္းၿဗဲလီသံပါသည္။ ဗိုလ္မင္းေထာင္ႏွင့္ ဖလံေထာင္အၾကားတြင္ သက္ေထာင္တခုလံုးၾကားခံထားသျဖင့္ ဖလံေထာင္သည္ ဗိုလ္မင္းေထာင္ႏွင့္ႏိႈင္းစာလွ်င္ ၿမီျပန္႔ေဒသ ရခိုင္သားမ်ားႏွင့္ဆက္စပ္မႈပိုနည္းသည္။
ရင္ကြာ၌ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕တည္းခိုေသာေက်ာင္းတြင္ ေမာင္သွ်င္ေခ်တပါးဟိသည္။ သူက ေဘာင္းကူးဒုကၡသည္စခန္းသို႔လားနီက်ျဖစ္၍ ကူးျဖတ္ရသည့္နီရာႏွင့္အခ်ိန္ကို ေကာင္းစြာသိသည္။ ကူးျဖတ္ရသည့္နီရမွာ ၿမိဳ႕၏အရွိေျမာက္ဖက္ ဒုကၡသည္စခန္း၏တဖက္ကမ္းျဖစ္သည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွ ႏွစ္မိုင္ေလာက္၀ီးသည္။ ထိုနီရာသို႔မေရာက္ခင္ ဘဂၤလားနယ္ျခားေစာင့္ BDR စခန္းတခုကိုလည္းျဖတ္ရသည္။ BDR စခန္းအလြန္ မရမာရြာတရြာဟိသည္။ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕အားမီးလွ်င္ ၄င္းမရမာရြာသို႔ ပရိတ္ေဟာလားသည္ဟု အေၾကာင္းျပေျဖသည္။ ၄င္း BDR စခန္းကိုေက်ာ္လြန္ၿပီး ေတာလမ္းဖက္ေရာက္ေသာအခါ ကင္း Post တခုဟိသည္။ ကင္းေစာင့္စစ္သား၏ထမင္းစားခ်ိန္ကို အလိုက္ေခ်ာင္းရသည္။ ပထမတေခါက္ အဆင္မေျပ။ တရက္ႏွစ္ရက္နားၿပီး ဒုတိယတေခါက္ႀကိဳးစားသည္။ အဆင္မေျပ။ တတိယအေခါက္တြင္ အဆင္ေျပသည္။ ကင္းေစာင့္စစ္သားမဟိခိုက္ ေခ်ာင္းကိုၿပီးဆင္းရသည္။ ႏြီခါသားျဖင္သျဖင့္ ေခ်ာင္းရီမွာ ခါးေလာက္ရာနက္သည္။ ရီခ်ိဳေခ်ာင္းျဖစ္သည္။ ထိုဖက္ကမ္းကူးသည္ႏွင့္ ဒုကၡသည္စခန္းသို႔တန္းေရာက္သည္။ ဒုကၡသည္စခန္းတြင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတခုဟိသည္။ ေက်ာင္းဆိုေသာ္လည္း သီးသန္႔ေက်ာင္းမဟုတ္၊ ဒုကၡသည္လိုင္းတန္းႏွင့္တြဲလွ်က္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းခန္းဖြင့္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ သက္ကယ္မိုး ၀ါးခင္းအခန္းသာလွ်င္ျဖစ္သည္။
ဒုကၡသည္စခန္းမွ ဒုကၡသည္မ်ားအား ၾကည့္ျမင္ရသည္မွာ ေကာင္းေကာင္းစိတ္ပ်က္ဖို႔ေကာင္းသည္။ အိႏၵိယအစိုးရကေထာက္ပံ့ေသာ မ၀ေရစာျဖင့္ ဒုကၡသည္မ်ားမွာ အဟာရခ်ိဳ႕တဲ့ က်မၼာရီးခ်ိဳ႕တဲ့လွ်က္ အ႐ိုးေပၚအရီကပ္လွ်က္ဟိသည္။ အကၽြႏ္ုပ္႐္ို႕အား လမ္းျပလိုက္ပို႔ေသာေမာင္သွ်င္ေခ်က သၤခ်ိဳင္းကုန္းကို လိုက္ျပပါသည္။ ေတာင္သံုးလံုးအျပည့္၊ ျမႇဳပ္ဖို႔နီရာေတာင္ မက်န္လိုက္ပ်ာယ္။ ဤျပႆနာအား ကမၻာကလည္း မသိ။ တေယာက္ေခ်လည္း မသိ။ မီးခဲျပာဖံုးဘ၀ျဖင့္ အတိဒုကၡေရာက္လွ်က္ဟိသည္။ ဘဂၤလားေဒခ်္တြင္ ခ်ိတ္ခါဆီးနာ အာဏာရလာေသာအခါ မရမာဒုကၡသည္မ်ားျပန္လက္ခံသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႐ို႔ပိုင္လယ္ၿမီမ်ားကိုကားျပန္မရ။ ဒုကၡသည္စခန္းတြင္ တရက္ႏွစ္ရက္နီၿပီး ထရိပူရျပည္နယ္ၿမိဳ႕ေတာ္ Agatala သို႔ ခရီးဆက္ပါသည္။ (ဆက္ရန္)

စကားစပ္၍ေျပာရလွ်င္ ရင္ကြာတြင္ မရမာအိမ္ၿခီအင္တန္မ်ားမ်ားဟိသည္။ နယ္စပ္ေခ်ာင္းနားတေလွ်ာက္ ရပ္ကြက္ႀကီးမ်ားဟိသည္။ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕မေရာက္ခင္
ငါးႏွစ္အယင္ေလာက္က ၿမီျပန္႔မွ အၿခီခ်ရန္ေရာက္ဟိလာေသာ ကုလားမ်ားက ေဒသခံမရမာမ်ားအား လူမ်ိဳးေရးအဓိက႐ုဏ္းဖန္တီးၿပီး
ေမာင္းထုတ္လိုက္ကတ္သည္ဟုဆိုသည္။ ၿပီးလွ်င္ မရမာလူမ်ိဳးမ်ားပိုင္ဆိုင္ေသာ လယ္ၿမီမ်ားကို အပိုင္သိမ္းယူထားလိုက္သည္။ အိႏၵိယသို႔ထြက္ၿပီးလာေသာ
မရမာလူမ်ိဳး (၃၀၀၀) ေက်ာ္အား အိႏၵိယအစိုးရမွ ေဘာင္းကူၿမိဳ႔တြင္ ဒုကၡသည္စခန္းတည္ေဆာက္၍ ၾကည့္႐ႈေစာင့္မထားသည္။ အျခားတဖက္တြင္
ပညာတတ္မရမာအမ်ိဳးသမီးမ်ားအား သိမ္းပိုက္ထားၿပီး မူဆလင္ဇတ္သြင္းထားသည္ သာဓကေျမာက္မ်ားစြာဟိသည္ဟုဆိုသည္။ ထိုသို႔ျပဳလုပ္ရန္ ကုလားဗလီမ်ားက
ေငြႀကီးေထာက္ပံကူညီသည္ဟုဆိုသည္။ တနည္းေျပာရလွ်င္ လူမ်ိဳးေရး၀ါးမ်ိဳျခင္း (သို႔မဟုတ္) တည့္တည့္ေျပာရလွ်င္ (လိင္) ႏွင့္ သာသနာျပဳျခင္းျဖစ္သည္။
အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕လည္း ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္ရန္ အၿခီနီကို ေလ့လာေစာင့္ဆိုင္းယင္း ဗဟုသုတအျဖစ္ ဖလံေထာင္၏ၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္ေသာ
ခါကစရီၿမိဳ႕သို႔ အလည္တေခါက္လားျဖစ္လိုက္ပါသည္။ ခါကစရီတြင္ မရမာအိမ္ၿခီမ်ားမ်ား ရပ္ကြက္မ်ားမ်ားဟိပါသိမ့္သည္။ သို႔ေသာ္ ၿမိဳ႕၏သံုးပံု ႏွစ္ပံုကိုကား
ကုလားမ်ားသိမ္းပိုက္ထားၿပီးျဖစ္သည္။ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕တည္းခိုေသာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္မွာ ရဟန္းပ်ိဳတပါးျဖစ္ၿပီး ရခိုင္ျပည္ ျမန္မာျပည္တြင္ စာသင္ဖူးကာ
အေတြးအေခၚအေျမာ္အျမင္ဟိေသာ ပညာတတ္ရဟန္းတပါးလည္းျဖစ္သည္။ ဖလံသားစကားမွာ ရမ္းၿဗဲလီသံပါသည္။ ဗိုလ္မင္းေထာင္ႏွင့္ ဖလံေထာင္အၾကားတြင္
သက္ေထာင္တခုလံုးၾကားခံထားသျဖင့္ ဖလံေထာင္သည္ ဗိုလ္မင္းေထာင္ႏွင့္ႏိႈင္းစာလွ်င္ ၿမီျပန္႔ေဒသ ရခိုင္သားမ်ားႏွင့္ဆက္စပ္မႈပိုနည္းသည္။
ရင္ကြာ၌ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕တည္းခိုေသာေက်ာင္းတြင္ ေမာင္သွ်င္ေခ်တပါးဟိသည္။ သူက ေဘာင္းကူးဒုကၡသည္စခန္းသို႔လားနီက်ျဖစ္၍ ကူးျဖတ္ရသည့္နီရာႏွင့္အခ်ိန္ကို
ေကာင္းစြာသိသည္။ ကူးျဖတ္ရသည့္နီရမွာ ၿမိဳ႕၏အရွိေျမာက္ဖက္ ဒုကၡသည္စခန္း၏တဖက္ကမ္းျဖစ္သည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွ ႏွစ္မိုင္ေလာက္၀ီးသည္။
ထိုနီရာသို႔မေရာက္ခင္ ဘဂၤလားနယ္ျခားေစာင့္ BDR စခန္းတခုကိုလည္းျဖတ္ရသည္။ BDR စခန္းအလြန္ မရမာရြာတရြာဟိသည္။ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕အားမီးလွ်င္
၄င္းမရမာရြာသို႔ ပရိတ္ေဟာလားသည္ဟု အေၾကာင္းျပေျဖသည္။ ၄င္း BDR စခန္းကိုေက်ာ္လြန္ၿပီး ေတာလမ္းဖက္ေရာက္ေသာအခါ ကင္း Post တခုဟိသည္။
ကင္းေစာင့္စစ္သား၏ထမင္းစားခ်ိန္ကို အလိုက္ေခ်ာင္းရသည္။ ပထမတေခါက္ အဆင္မေျပ။ တရက္ႏွစ္ရက္နားၿပီး ဒုတိယတေခါက္ႀကိဳးစားသည္။ အဆင္မေျပ။
တတိယအေခါက္တြင္ အဆင္ေျပသည္။ ကင္းေစာင့္စစ္သားမဟိခိုက္ ေခ်ာင္းကိုၿပီးဆင္းရသည္။ ႏြီခါသားျဖင္သျဖင့္ ေခ်ာင္းရီမွာ ခါးေလာက္ရာနက္သည္။
ရီခ်ိဳေခ်ာင္းျဖစ္သည္။ ထိုဖက္ကမ္းကူးသည္ႏွင့္ ဒုကၡသည္စခန္းသို႔တန္းေရာက္သည္။ ဒုကၡသည္စခန္းတြင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတခုဟိသည္။ ေက်ာင္းဆိုေသာ္လည္း
သီးသန္႔ေက်ာင္းမဟုတ္၊ ဒုကၡသည္လိုင္းတန္းႏွင့္တြဲလွ်က္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းခန္းဖြင့္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ သက္ကယ္မိုး ၀ါးခင္းအခန္းသာလွ်င္ျဖစ္သည္။
ဒုကၡသည္စခန္းမွ ဒုကၡသည္မ်ားအား ၾကည့္ျမင္ရသည္မွာ ေကာင္းေကာင္းစိတ္ပ်က္ဖို႔ေကာင္းသည္။ အိႏၵိယအစိုးရကေထာက္ပံ့ေသာ မ၀ေရစာျဖင့္ ဒုကၡသည္မ်ားမွာ
အဟာရခ်ိဳ႕တဲ့ က်မၼာရီးခ်ိဳ႕တဲ့လွ်က္ အ႐ိုးေပၚအရီကပ္လွ်က္ဟိသည္။ အကၽြႏ္ုပ္႐္ို႕အား လမ္းျပလိုက္ပို႔ေသာေမာင္သွ်င္ေခ်က သၤခ်ိဳင္းကုန္းကို လိုက္ျပပါသည္။
ေတာင္သံုးလံုးအျပည့္၊ ျမႇဳပ္ဖို႔နီရာေတာင္ မက်န္လိုက္ပ်ာယ္။ ဤျပႆနာအား ကမၻာကလည္း မသိ။ တေယာက္ေခ်လည္း မသိ။ မီးခဲျပာဖံုးဘ၀ျဖင့္
အတိဒုကၡေရာက္လွ်က္ဟိသည္။ ဘဂၤလားေဒခ်္တြင္ ခ်ိတ္ခါဆီးနာ အာဏာရလာေသာအခါ မရမာဒုကၡသည္မ်ားျပန္လက္ခံသည္။ သို႔ေသာ္
သူ႐ို႔ပိုင္လယ္ၿမီမ်ားကိုကားျပန္မရ။ ဒုကၡသည္စခန္းတြင္ တရက္ႏွစ္ရက္နီၿပီး ထရိပူရျပည္နယ္ၿမိဳ႕ေတာ္ Agatala သို႔ ခရီးဆက္ပါသည္။ (ဆက္ရန္)