ၿမိဳေတာင္ခရီး
=======
အိႏၵိယဖက္သို႔ကူးရန္ကိစၥသည္ လြယ္ကူေသာကိစၥမဟုတ္။ ဘာသာစကားလည္း အခက္အခဲဟိသည္။ ေငြႀကီးအားျဖင့္လည္း အခက္အခဲဟိသည္။ နယ္စပ္ကိုလည္းျဖတ္ေက်ာ္ရဦးမည္။ လူအ၀တ္ႏွင့္ကူးလွ်င္ လားရလာရ တည္းခိုရ အခက္အခဲေပါင္းမ်ားစြာဟိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေမာင္သွ်င္၀တ္ျဖင့္ကူးရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ အကၽြႏ္ုပ္အား ေမာင္သွ်င္၀တ္ပီးသူမွာ မာလဖံုဆရာေတာ္သီလ၀ံသျဖစ္သည္။ မာလဖံုဆရာေတာ္မွာ ရခိုင္ျပည္မွ ကိုယ္ေတာ္ေခ်တပါးျဖစ္ၿပီး ေကာင္းေကာင္းမ်ိဳးခ်စ္စိတ္ျပင္းျပေသာ ဆရာေတာ္တပါးလည္းျဖစ္သည္။ အိႏၵိယသို႔မကူးခင္ ၿမိဳေတာင္သို႔တေခါက္ေရာက္ဖူးခ်င္သည့္ဆႏၵဟိသျဖင့္ ၿမိဳေတာင္သို႔တေခါက္ ခရီးလားျဖစ္လိုက္ပါသည္။ ၁၉၈၉ ခု ႏြီခါသားျဖစ္သည္။ အကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္အတူ ေကာက္ကဒြန္းသားတေယာက္ ေက်ာက္တန္းလမားဖက္က ရခိုင္သားတေယာက္ စုစုေပါင္းသံုးေယာက္ျဖစ္သည္။ ေက်ာက္တန္းလမားဖက္ကလူမွာ ၿမိဳစကားအနည္းငယ္တတ္သျဖင့္ စကားျပန္အျဖစ္လိုက္ပို႔ကူညီျခင္းျဖစ္သည္။ ေကာက္ကဒြန္းသားလူုမွာ သူလည္းလားေရာက္ဖူးခ်င္သျဖင့္ အေဖာ္ေခၚယူလားျဖင္းျဖစ္သည္။ ေကာက္ကဒြန္းသားဆိုသျဖင့္ လူမ်ိဳးျခားမဟုတ္။ ေကာက္ကဒြန္းေထာင္သားကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္။ ေကာက္ကဒြန္းသားစကားေျပာလွ်င္ လီသံအနည္းငယ္ကဲြသည္ဟုဆိုသည္။ ရခိုင္ဘုရင္မင္းမ်ားလက္ထက္က တည္ေထာင္ခေသာ ေထာင္မ်ားထဲတြင္ ေကာက္ကဒြန္းေထာင္လည္း အပါအ၀င္ျဖစ္သည္။ ေကာက္ကဒြန္းေထာင္ကား ဗိုလ္မင္းေထာင္အပိုင္လား၊ ဖလံေထာင္ထဲမွာလား အကၽြႏ္ုပ္အတိအက်မသိ။ ဇလံေထာင္ဖက္အပိုင္းျဖစ္မည္ဟု ခန္႔မွန္းရသည္။
အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕ ၿမိဳေတာင္ခရီးစတင္ထြက္ခြာသည့္ရြာအား အတိအက်မမွတ္မိပါ။ တေခ်ာင္းတည္းကို အႀကိမ္ (၄၄) ႀကိမ္ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ညဇာသား ေမွာင္ခါနီးတြင္ ေလာင္ခ်ာကိုင္း နားေပါက္က်ယ္သက္ရြာသို႔ေရာက္သည္ကို စမွတ္မိသည္။ ထိုရြာတြင္ ရခိုင္သားတေယာက္ကို တြိရသည္။ ၿခီေထာက္တြင္ သက္တန္႔လိုက္၍ ဖူးေရာင္လွ်က္ဟိသည္။ အနာမွာ သက္သာလားၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း ေကာင္းေကာင္းလမ္းေလွ်ာက္၍ မရသိမ့္ ဒုတ္ေထာက္လွ်က္ ေလွ်ာက္နီရသည္။ သက္ရြာသူႀကီးက သနားသျဖင့္ ျပဳစုေစာင့္မထားသည္။ အနာမက်က္တက်က္ျဖင့္ ႏြားေက်ာင္းဆိတ္ေက်ာင္းအကူလုပ္ပီးသည္။ ၄င္းနားေပါက္က်ယ္သက္ရြာတြင္ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕ တညအိပ္သည္။ ေနာက္နိတြင္ ၄င္းေလာင္ခ်ာကိုင္းသက္ရြာႏွင့္ ေကာင္းေကာင္းမ၀ီးေသာ ပထမဆံုးၿမိဳရြာသို႔ ခရီးစတင္သည္။ ၄င္းၿမိဳရြာသည္ ၿမီျပန္႔ၿမိဳရြာျဖစ္သည္။ သက္ရခိုင္ရြာမ်ားႏွင့္နီးစပ္သျဖင့္ ရြာသားမ်ားအားလံုး အ၀တ္အစား၀တ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထူးျခားသည္မွာ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕ရြာသို႔ေရာက္ၿပီးအမ်ားမၾကာ အသက္ (၁၉) ႏွစ္ခန္႔ လူရြယ္တဦးအကၽြႏ္ုပ္႐ို႕အား လာတြိသည္။ အ၀တ္အစားမပါ လင္းကဲတံုးလံုးျဖစ္သည္။ ပဇာေၾကာင့္ အ၀တ္မ၀တ္လဲဟုမီးေသာ္ အ၀တ္၀တ္လွ်င္ယားသျဖင့္ မ၀တ္ျခင္းျဖစ္သည္ဟုဆိုသည္။ မွတ္မွတ္ရရေျပာျပသည္မွာ ဆရာမျမရာဇာလင္း႐ို႕ ေလာင္ခ်ာကိုင္းစခန္းတြင္နီထိုင္စဥ္ကာလ ဤရြာသို႔လည္ပတ္စဥ္ ဤလူရြယ္ကပင္ လားတြိသည္ဟုဆိုသည္။ ရြာသူႀကီးအိမ္ထက္ ပါတီလူႀကီးမ်ားရွိတြင္ လူရြယ္က လင္းကဲတံုးလံုးေပါက္ခ်လာသျဖင့္ ဆရာမျမရာဇာလင္းက အရွက္မႊမ္ၿပီး ဆရာ အကၽြန္မ်က္ႏွာ ဇာနားမွာ ထားရဖို႔လဲမသိယာဟုဆိုေၾကာင္း ေျပာျပ၍သိရသည္။
၄င္းရြာတြင္ မိုးထထမင္းစားသည္။ ၿပီးေနာက္ ေနာက္တရြာသို႔ ခရီးထြက္ခြာသည္။ ယင္းလင္းကဲတံုးလံုးလူရြယ္ကပင္လွ်င္ လမ္းျပလုိက္ပီးပါသည္။ ဒုတိယရြာမွာ ေတာင္ေပၚရြာျဖစ္သည္။ နာရီ၀က္ တနာရီခန္႔ေတာင္တက္ၿပီးေနာက္ ဒုတိယေျမာက္ရြာသို႔ေရာက္သည္။ ရြာထိပ္တြက္ ၿမိဳမေခ်သံုးေယာက္ဆန္ဖြတ္နီသည္။ လင္းကဲတံုးလံုးလူရြယ္ကိုျမင္သျဖင့္ ပါးစကိုလက္၀ါးအုပ္၍ ရွက္ရွက္ျဖင့္ ႀကိတ္ရယ္ကတ္ပါသည္။ လူရြယ္ကား ႐ိုးနီၿပီးျဖစ္သျဖင့္ မ်က္နွာအမူရာပ်က္သည္ကိုပင္ မတြိရ။ ၄င္းရြာမွ ဆက္လားရာ ညဇာသားတတိယေျမာက္ ၿမိဳရြာသို႔ေရာက္သည္။ ၄င္းရြာတြင္ ဘဂၤလီကုလားလူမ်ိဳးတေယာက္ ၀ါးခြတ္လွ်က္တြိရသည္။ တေယာက္တည္းကား လားရဲမည္မဟုတ္ တျခားအေဖာ္အေပါင္းလည္းပါမည္ဟု ခန္႔မွန္းရသည္။ ရြာသူႀကီးအိမ္တြင္တညအိပ္သည္။ ႏြီခါသားျဖစ္ေသာ္လည္း ညဇာသားတြင္ခ်မ္းသျဖင့္ မီးလံႈရသည္။ ရြာသူႀကီး၏သမီးမွာ အသက္ (၁၉) ႏွစ္ခန္႔အရြယ္ အသားညိဳညိဳ ၀၀တုတ္တုတ္ သန္သန္မာမာျဖစ္သည္။ အေပၚပိုင္းအၤက်ီမ၀တ္၊ သဘာ၀အတိုင္းျဖစ္သည္။ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးျဖစ္မည္ဟု ခန္႔မွန္းရသည္။ ရင္လံုးထြားထြားႀကီး လွတံုးပတံုးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ လင္ေယာက်္ားကိုကားမျမင္။ အပ်ိဳမလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္သည္။
ထိုရြာတြင္ တညအိမ္ၿပီး ေနာက္နိမိုးလင္း တျခားတရြာသို႔ ခရီးဆက္သည္။ ၄င္းရြာမွာ ေတာင္အလြန္ျမင့္သည္။ နီပူေတာက္ေတာက္ တမြန္းတည့္ေတာင္တက္ရသည္။ ေခၽြးတေျဖာက္ေျဖာက္က်သည္။ နိျခင္းႏွစ္ခ်က္တီးေက်ာ္ေလာက္မွာ ရြာသို႔ေရာက္သည္။ လမ္းခရီးတြင္ နားတြင္ၾကက္ေမာက္ပန္းအနီပန္လွ်က္ ေယာင္ထံုးလွ်က္ ၿမိဳလူပ်ိဳမ်ားကိုလည္း တြိရသည္။ ၿမိဳေတာင္ခရီးလမ္းတေလွ်ာက္တြင္ ၾကားစီၾကားစပ္ ၿမံဳရြာမ်ားလည္းဟိသည္။ ၿမံဳမမ်ားမွာ ၿမိဳလူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္မတူ ထပိန္ရွည္ရွည္ဒူးဆစ္ေလာက္၀တ္သည္။ အေပၚပိုင္းအၤက်ီလည္း၀တ္သည္။ ၿမိဳမမ်ားမွာ အေပၚပိုင္းအၤက်ီမ၀တ္။ ထပိန္လည္း တထြာေလာက္ ေပါင္ရင္းအထိရာ ၀တ္သည္။ ၿမံဳလူမ်ိဳးမ်ားမွာ ခရစ္ယာန္ဘာသာကိုးကြယ္သည္ဟုဆိုသည္။ အကၽြႏ္ုပ္ရို႕ကား ၿမံဳရြာမ်ား၌မတည္း ၿမိဳရြာမ်ား၌သာ တည္းခိုသည္။ ဆက္ေျပာရလွ်င္ ၄င္းေတာင္ေပၚၿမိဳရြာသို႔ နိျခင္း (၂) ခ်က္တီးေလာက္တြင္ေရာက္သည္။ အိမ္တအိမ္တြင္ ေခတၱနားၿပီး နိျခင္းထမင္းခ်က္စားသည္။ အာဂႏၶဳမ်ားေရာက္သျဖင့္ အိမ္သားက အထူးၾကပ္တိုက္တားေသာ ၀က္သားဟင္းျဖင့္ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕အားခ်က္ေကၽြးသည္။ ႏြီခါသား ေတာင္ယာရိပ္သိမ္းၿပီးခါစျဖစ္သျဖင့္ အစားရိကၡာေပါသည္။ ေတာင္ယာထမင္းကား ေကာက္ညႇင္းေပါင္းစားရသကဲ့သို႔ အသားလြတ္ လက္ခက်ည္းစားေသာ္လည္း ေကာင္းေကာင္းစား၍ေကာင္းပါသည္။ ၄င္းရြာတြင္ နိျခင္းထမင္းစားၿပီးေနာက္ ေနာက္တရြာမွာ ေတာင္ေအာက္ရြာျဖစ္သျဖင့္ ေတာင္ဆင္းရပါသည္။ ညဇာသား မိုးမခ်ဳပ္ခင္ရြာသို႔ေရာက္သည္။ ရြာသည္ ေတာင္က်ိဳင္ၾကားတြင္ဟိသည္။ နီေကာင္းေကာင္းမထိုး။ ၿခီမ်က္စိသာသာ ေျမာင္ေခ်ာင္းကိုျဖတ္ၿပီး ရြာသို႔ေရာက္သည္။ ထိုရြာတြင္ ညအိပ္ညစာစားသည္။ တရီးအိပ္၍ တရီးႏိုးေသာအခါ အကၽြႏ္ုပ္၏၀မ္း ဖူးေရာင္လာသည္။ ၀မ္းၾကင့္ၿပီး ၀မ္းဒရေဟာလားသည္။ ေတာင္ျမင့္ရြာ၌္ နီပူေတာက္ေတာက္ နိျခင္းထမင္းကို ၀က္သားၾကပ္တိုက္ႏွင့္ စားခရေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
အစပိုင္းတြင္ ေတာလားထိုင္ပါသည္။ ေနာက္ပိုင္ မႏိုင္၍ အိမ္သားမ်ားကိုေျပာၿပီး အိမ္တန္းပ်င္းက ယိုခ်ရသည္။ ၀မ္းလားသည္မွာ သံစည္ပံုးျဖင့္ ရီကိုသြန္ခ်သည့္အလား တဟူးဟူးဆင္းသည္။ ဤျပႆနာကို အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕ တင္ႀကိဳ၍ မစဥ္းစားမိခ။ ယူလာခသည့္ဆီး၀ါးမ်ားမွာလည္း ပါရာစီတာေမာ့ ဆီးျပားမ်ားရာျဖစ္သည္။ အကၽြႏ္ုပ္စိတ္ထဲတြင္ လားယာဟု အဆံုးခ်လိုက္မိ္သည္။
ကံေကာင္းသည္မွာ အကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္အတူပါလာေသာ ေကာက္ကဒြန္းသားမွာ ဆီးအေၾကာင္းအနည္းငယ္နားလည္သည္။ သစ္ႀကံဳးပင္၏အေခါက္ကို အရည္ႀကိဳေသာက္လွ်င္ေကာင္းသည္ဆို၍ သစ္ႀကံဳးပင္အေခါက္ကိုလွီး၍ အရည္ႀကိဳေသာက္ရာ အခြက္တည္းႏွင့္ခ်က္ခ်င္းေပ်ာက္သည္။ သစ္ေခါက္ကိုႀကိဳလိုက္သည္ႏွင့္ အေရာင္မွာ အဖန္ရည္က်က္က်က္ကဲ့သို႔ အနီနက္နက္အေရာင္ထြက္သည္။ သစ္ႀကံဳးပင္မွာ သစ္ပင္ႀကီးမ်ိဳးျဖစ္၍ အရြက္မွာ ဧကရာဇ္ပင္ တမာပင္မ်ားကဲ့သို႔ အရြက္ခၽြန္းခၽြန္းျဖစ္သည္။ ၿမိဳစကားျဖင့္ ဖာပိုင္ေခၚေရလဲမီးၾကည့္ေသာအခါ ေမာင္ျပန္ပင္ဟုေခၚေၾကာင္းေျပာသည္။ အကၽြႏ္ုပ္၏အသက္ကို ကယ္ေသာအပင္ျဖစ္၍ “သစ္ႀကံဳး” “ေမာင္ျပန္” နာမည္ကို အခုထက္ထိ မွတ္မိနီပါသိမ့္သည္။ ေတာထဲ၌ ေတာ္လွန္ရီးလုပ္နီေသာ ေတာ္လွန္ရီးရဲေဖာ္မ်ားလည္း ဤသို႔ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ အခက္ႀကံဳႏိုင္သျဖင့္ ဤအပိုဒ္ မမိက်န္ရေအာင္ တကူးတကအတြက္ေဖာ္၍ ေဖာ္ျပလိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။
ၿမိဳေတာင္ခရီးတြင္ ရြာေပါင္းႏွစ္ဆယ္ခန္႔ ခရီးလားခပါသည္။ ရြာစဥ္မ်ားကိုကား အစဥ္သင့္ မမွတ္မိလိုက္ပါယာ။ ထူးျခားသည့္ မွတ္မိသည့္ ရြာစဥ္မ်ားကို ခ်ရြီးပါမည္။ မစီစဥ္မက်ႏိုင္ပါ။ တျခားတရြာတြင္ျဖစ္သည္။ မိသားတစု ရြာႏွင့္အ၀ီး သီးသန္႔နီပါသည္။ ေတာင္ယာခင္းလည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ အမိသည္မွာ တႏွစ္သားအေခ်ကိုပိုးလွ်က္ နီမေကာင္းဖ်ားသည္ဟုေျပာ၍ ဆီးပါေရလား ေတာင္းပါသည္။ ငွက္ဖ်ားျဖစ္မည္ဟုခန္႔မွန္းရသည္။ သို႔ေသာ္ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕လက္ထဲ၌ ငွက္ဖ်ားဆီးပါမလာ။ ပါလာေသာ ပါရာစီတာေမာ့ သံုးေလးျပားခန္႔ကို ခ်ပီးလိုက္သည္။ ေနာက္နိမိုးလင္း အဖ်ားသက္သာယင့္လားမီးေသာအခါ သက္သာေရဟုေျပာသည္။ အဖိုးသည္မွာ ဗုဒၶဘာသာၿမိဳလူႀကီးျဖစ္သည္။ အကၽြႏ္ုပ္ကား ဘုန္းႀကီး၀တ္ႏွင့္ျဖစ္၍ အကၽြႏ္ုပ္အား ၿမီးေခ်နာမည္ပီးပါဆို၍ “ေအာင္သာျဖဴ” ဟု ရခိုင္နာမည္ပီးလိုက္သည္။
စကားဆက္၍ေျပာရလွ်င္ ထိုစဥ္က ၿမိဳရြာမ်ားမွာ ႏွစ္ျခမ္းကဲြလွ်က္ဟိသည္။ တျခမ္းက ဗုဒၶဘာသာ မိ႐ိုးဖလာနတ္ကိုးကြယ္သူမ်ားျဖစ္ၿပီး ေနာက္တျခမ္းမွာ (ေမေလး ေမလံုး) ဂိုဏ္းျဖစ္သည္။ (ေမေလး ေမလံုး) ဂိုဏ္းမွာ အသစ္ေပၚေသာ ဂိုဏ္းျဖစ္သည္။ ဗုဒၶဘာသာ မိ႐ိုးဖလာကိုးကြယ္သူမ်ားက ႏွစ္သစ္ကူးတြင္ ႏြားသတ္ေလ့ဟိသည္။ ႏြားစ်ီးက ေခါင္ခိုက္လာသျဖင့္ မတတ္ႏိုင္၍ (ေမေလး ေမလံုး) ဂိုဏ္းသားမ်ားက ဘာသာသစ္ထြင္ျခင္းျဖစ္သည္ဟုဆိုသည္။ (ေမေလး ေမလံုး) ဇာပိုင္လဲ မီးၾကည့္ေသာအခါ (ေမေလး ေမလံုး) မွာ ညီအစ္ကိုျဖစ္ေၾကာင္း္။ ေမေလးမွာ ပိန္ပန္ပါးပါးျဖစ္ၿပီး တာ၀တႎသာနတ္ျပည္၌ ဥပုသ္ေစာင့္ၿပီး ျပန္လာသည္။ ဥပုသ္ေစာင့္ခေသာနီရာမွာ ေကာင္းေကာင္းခ်မ္းအီးသျဖင့္ သံေခ်ာင္းေတာင္ ေကြးေကာက္သည္ဟုဆိုသည္။
(ေမေလး ေမလံုး) ရြာမ်ားကို မ၀င္မိဖို႔ သတိပီးေျပာဆိုကတ္ပါသည္။ (ေမေလး ေမလံုး) ဂိုဏ္းသားမ်ားက ေတာင္ယာခြတ္သည္ကိုလည္း တားျမစ္သည္။ ၀ါးခြတ္စားသည္ဟုဆိူသည္။ ေနာက္ပိုင္း ေတာင္ယာမလုပ္သျဖင့္ အစားရိကၡာအခက္အခဲႀကံဳရသည္ဟုေျပာပါသည္။ ယခုအခ်ိန္ထိ (ေမေလး ေမလံုး) ဂိုဏ္း ဟိသိမ့္ေရလားဆိုသည္ကို အတိအက်မသိပါ။ ရြာတရြာတြင္ (ေမေလး ေမလံုး) ဂိုဏ္းသားမ်ားႏွင့္ ဗုဒၶဘာသာရြာသားမ်ား တျခမ္းစီခဲြ၍ တရြာတည္းအတူနီကတ္ပါသည္။ (ေမေလး ေမလံုး) ဂိုဏ္းသားမ်ားက စာလည္းထြင္ထားသည္။ အဂ္လိပ္အကၡရာလည္းမဟုတ္ပါ။ ကိုယ္ပိုင္အကၡရာျဖင့္ တီထြင္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ (ေမေလး ေမလံုး) ဂိုဏ္းသားမ်ား၏အိမ္၀င္၀တြင္ စာတမ္းခ်ိတ္ဆဲြထားသည္။ ၿမိဳဘာသာစကားျဖင့္ ဘုရား၀တ္ျပဳ ရြတ္ဖတ္သံမ်ားကိုလည္း ကိုယ္တိုင္ၾကားခရသည္။ အဓိပၸါယ္ ဇာလဲဆိုသည္ကိုကား မမီးျဖစ္ခပါ။ စကားစပ္မိ၍ေျပာရလွ်င္ ရြာတရြာတြင္ ေတာင္ယာခြတ္ထားသည့္သစ္ပင္ႀကီးတပင္မွာ လူေလးငါးေယာက္ဖက္ ဆင္တထိုင္စာႀကီးသည္။ ေတာင္ယာမီးတိုက္ထားသျဖင့္ တျခမ္း မဲတူးၿပီး မီးေလာင္ထားသည္။ ၄င္းသစ္ပင္ကိုၾကည့္ၿပီး ႏွၿမိဳးစိတ္ျဖင့္ ငိုခ်င္စိတ္ေတာင္ေပါက္သည္။ (ေမေလး ေမလံုး) ဂိုဏ္းသားမ်ားက သစ္ေတာမ်ားျပဳန္းတီးျခင္း (သို႔မဟုတ္) အတည္တက်ရြာေထာင္လိုျခင္းေၾကာင့္လည္းေကာင္း ေတာင္ယာခြတ္သည္ကို တားျမစ္ျခင္းျဖစ္ႏိုင္သည္။
ေနာက္တခု ထူးျခားသည္မွာ ေနာင္႐ိုးကိုျဖတ္ေက်ာ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေနာင္႐ိုးမွာ ၿမိဳေတာင္တြင္ အျမင့္ဆံုးေတာင္ျဖစ္သည္။ ေနာင္႐ိုးကိုျဖတ္ေက်ာ္ေသာအခါ ေခ်ာက္ကမ္းပါး၌ ၿခီတဖ၀ါးစာ ေက်ာက္ထရံကို လက္၀ါးႏွစ္ဖက္ျဖင့္တြယ္ကပ္ၿပီး ျဖတ္ရသည္။ ေအာက္တြင္ အလွ်ဴတရာနက္ေသာေခ်ာက္ဟိသည္။ ေအာက္သို႔ မၾကည့္မိဖို႔ သတိပီးပါသည္။ ေက်ာက္ထရံကို လက္၀ါးကပ္လွ်က္ ၿခီတဖ၀ါးခ်င္း ဘယ္မွညာသို႔ ရႊိၿပီး ေပ (၅၀) ခန္႔ ျဖတ္ရသည္။ အထုပ္အပိုးျဖင့္မျဖတ္၀န္႔သျဖင့္ အထုပ္အပိုးမ်ားကို ရြာသားမ်ားကိုသယ္ခိုင္းသည္။ ေအာက္ကို ငံု႔မၾကည့္ကဲ့ဆိုလွ်င္ ၾကည့္ခ်င္စိတ္က ပိုျဖစ္လာသည္။ လက္၀ါးႏွစ္ဖက္ကို ေက်ာက္ထရံ၌ကပ္လွ်က္ ေခတၱရပ္ၿပီး ေခ်ာက္ေအာက္ဖက္သို႔ တခ်က္ေစာင္းၾကည့္မိသည္။ သို႔ေသာ္ အသဲယားလာသျဖင့္ ခ်က္ခ်င္းမ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ရသည္။ ရြာသားမ်ားမွာ အထုပ္အပိုးမ်ားျဖင့္ တမိနိေတာင္မၾကာျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးလားသည္။ အကၽြႏ္ုပ္ကား ငါးမိနိခန္႔ၾကာသည္။ ၄င္းေခ်ာက္ကမ္းပါးကို မျဖတ္ဘဲ ေတာင္ေၾကာင္းအတိုင္းေက်ာ္ျဖတ္လွ်င္ တမြန္းတည့္စာခရီး ပိုၾကာသည္ဟုဆိုသည္။
ေခ်ာက္ကမ္းပါးကိုျဖတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ခ်က္ခ်င္း ၀ါးလွီကားျဖင့္ ေခ်ာက္ေအာက္သို႔ဆင္းရသည္။ ၀ါးလွီကားမွာလည္း (၉၀ံ) မတ္ေစာက္သျဖင့္ အသဲယား၍ ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းသည္။ ၀ါးလွီကားျဖင့္ဆင္းလိုက္ ၿခီက်င္ေလွ်ာက္လိုက္ သံုးေလးခါဆင္းၿပီးခါမွ ေခ်ာက္ကမ္းပါးေအာက္သို႔ေရာက္သည္။ ၄င္းေနာင္ရိုး ေခ်ာက္ကမ္းပါးကိုျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ရြာႏွစ္ရြာသံုးရြာခန္႔ဆက္လားၿပီးမွ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ရန္ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ဆက္လားမည္ဆိုေသာ္ ေနာက္ထပ္ ၿမိဳရြာအမ်ားႀကီးက်န္သိမ့္ေရဟု ေျပာသည္။ အျပန္ခရီးတြင္လည္း လာစဥ္က ဆင္းခရေသာ လွီကားထစ္မ်ားကို ျပန္တက္ရသည္။ လာစဥ္ကျဖတ္ခရေသာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးကို ျပန္ျဖတ္ရသည္။ အျပန္ခရီးတြင္ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕ႏွင့္အတူ ၿမိဳမေခ် သံုးေယာက္ေလာက္ပါသည္။ ပယိုင့္ေတာင္းကိုယ္စီႏွင့္ျဖစ္သည္။ သူ႐ို႕ကား လားနီက်ျဖတ္နီက်ျဖစ္၍ ထူးျခားမႈတစံုတရာမဟိ။ အီးအီးသက္သာျဖတ္ေက်ာ္လားကတ္ပါသည္။
ေနာက္ရိုးကိုေနာက္တေခါက္ျပန္ျဖတ္ၿပီး ေနာက္ရြာတရြာတြင္ တညအိပ္သည္။ ေကာက္သိမ္းၿပီးစျဖစ္သျဖင့္ ရြာသားမ်ား ၀ိုင္းဖဲြ႔အရက္ေသာက္လွ်က္ ေပ်ာ္ပါးလွ်က္ဟိသည္။ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕ညအိပ္ေသာအိမ္တြင္ (၁၈) ႏွစ္ (၁၆) ႏွစ္ (၁၄) ႏွစ္အရြယ္ သမီးသံုးေယာက္ဟိသည္။ အားလံုးသူမွာ အသားျဖဴျဖဴ၀င္း၀င္းျဖစ္သည္။ အေပၚပိုင္းအၤက်ီ၀တ္မထား။ သဘာ၀အတိုင္းျဖစ္သည္။ လွအားႀကီး၍ စိတ္ကိုမနည္းထိမ္းထားရသည္။ အႀကီးဆံုးသမီးမွာ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးသားျဖစ္မည္ဟု ခန္႔မွန္းရသည္။
အျပန္တြင္ အကၽြႏ္ုပ္ရို႕ ေက်ာက္တန္းလမားဖက္ကဆင္းပါသည္။ လမားေခ်ာင္းကိုျဖတ္ရသည္။ ရီမွာ ဒူးေလာက္နက္သည္။ ေခ်ာင္းတေလွ်ာက္တြင္ ၀ါးေဖာင္မ်ားႏွင့္ ယာယီတဲမ်ားကို အမ်ားအျပားတြိခရသည္။ ေခ်ာင္းဖ်ားပိုင္းၿမီျပန္႔ၿမိဳရြာတရြာတြင္ တညအိပ္သည္။ ၄င္းၿမိဳရြာထဲတြင္ ရခိုင္သားအိမ္တအိမ္တြိရသည္။ သမီးသည္မွာ အပ်ိဳေပါက္ေခ်ျဖစ္နီၿပီးျဖစ္သည္။ အမိသည္ကိုကား မျမင္ခရ။ အစ္ကိုေအးေမာင္အသတ္ခံရသည္မွာ ဤေခ်ာင္းဖ်ားေဒသျဖစ္မည္ဟု ခန္႔မွန္းရသည္။
အခ်ဳပ္ဆိုရလွ်င္ ၿမိဳလူမ်ိဳးမ်ားသည္ လူမ်ိဳးႀကီးမ်ားျဖစ္သည္။ ဆရာထြန္းေရႊခိုင္၏ေဆာင္းပါးတပုဒ္တြင္ ၿမိဳလူမ်ိဳးမ်ားမွာ ထိုင္း လာအို ကေမၻာဒီးယားဖက္တြင္လည္း ျပန္႔ႀကဲလွ်က္ဟိေၾကာင္းဖတ္ဖူးသည္။ ေနာက္ Discovery တြင္ ထိုင္းစကားေျပာတတ္ေသာ ၿမိဳလူမ်ိဳးမ်ားကို ျမင္တြိဖူးသည္။ ၿမိဳလူမ်ိဳးမ်ားသံုးေသာ ညႇင္းပုလီမွာ ၀ါးပုလီမ်ားကို အတိုအရွည္စီတန္း၍ျပဳလုပ္ထားေသာ ဒူရိယာတမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ထိုထိုင္းစကားေျပာတတ္ေသာ လူမ်ိဳးစုမွာလည္း ၿမိဳလူမ်ိဳးမ်ားကဲ့သို႔ ညႇင္းပုလီဒူရိယာျပဳလုပ္ပံုခ်င္းတူညီသည္။ ဆရာထြန္းေရႊခိုင္၏ေဆာင္းပါးကိုေထာက္၍လည္းေကာင္း ၿမိဳလူမ်ိဳးမ်ားတီးမႈတ္သည့္ ညႇင္းပုလီကိုေထာက္၍လည္းေကာင္း ထိုထိုင္းစကားေျပာတတ္ေသာမ်ိဳးႏြယ္စုမွာ ၿမိဳလူမ်ိဳးမ်ားျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္းခန္႔မွန္းရပါသည္။ ဆက္လက္၍ သုေတသနျပဳေဖာ္ထုတ္သင့္သည္။
No comments:
Post a Comment