ဘဂၤလားသို႔ျပန္၍

ဘဂၤလားသို႔ျပန္၍
============
အိုက္ေဇာတြင္ (၆) လေလာက္နီၿပီး ဘဂၤလားေဒခ်္ေရာက္ ရခိုင္ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္အဆက္အသြယ္ျပဳလုပ္ရန္ ကိုရန္ႏိုင္ႏွင့္အကၽြႏ္ုပ္ အတူတူ ခရီးထြက္ခြာပါသည္။ ဆီးဆာမွတဆင့္ အာကုတၱလာ၊ အာကုတၱလာမွ တဆင့္ေဘာင္းကူသို႔ ခရီးဆက္သည္။ ေဘာင္းကူတြင္ ALP ဥကၠဌခိုင္ရဲခိုင္ဟိနီ၍ ဥကၠဌခိုင္ရဲခိုင္ႏွင့္ လားတြိျဖစ္လိုက္ပါသည္။ လားတြိစဥ္က ကိုရန္ႏိုင္ဇာနီရာသို႔လားနီ၍မသိ အကၽြႏ္ုပ္တေယာက္တည္း လားတြိျဖစ္ပါသည္။ ဥကၠဌမွာ ေဘာ္ဒီကတ္ရဲေဖာ္တေယာက္ႏွင့္အတူနီသည္။ ေဘာ္ဒီကတ္ရဲေဖာ္၏နာမည္ကိုကား မမွတ္မိလိုက္ပါယာ။ ေဘာ္ဒီကတ္ရဲေဖာ္က ဥကၠဌခိုင္ရဲခိုင္အား အကၽြႏ္ုပ္က အေလးမျပဳသျဖင့္ ေကာင္းေကာင္းစိတ္ဆိုးသည္ဟုဆိုသည္။ ေအေကာင္ ငါ႐ို႕ဥကၠဌကို မေလးမခန္႔လုပ္ေတဟုေျပာေၾကာင္း ေနာက္မွ ကိုရန္ႏိုင္ေျပာျပ၍သိရသည္။ ေဘာင္းကူတြင္ တရက္ႏွစ္ရက္ နယ္စပ္ေခ်ာင္းကိုျဖတ္ရန္ အခ်ိန္ကိုေစာင့္ရသည္။ လမ္းျပလုပ္ပီးသူကို ေငြပီးရသည္။ ထိုဖက္ကမ္း ေဒဖက္ကမ္းအခ်က္ျပၿပီး အေစာင့္ယွင္းေသာအခါ ေခ်ာင္းကိုျဖတ္ရသည္။ သို႔ေသာ္ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕ ေခ်ာင္းကိုျဖတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ BDR အေစာင့္ရဲႏွင့္တိုး၍ ခ်က္ခ်င္းအဖမ္းခံရသည္။ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕က အိႏၵိယဖက္မွ လာသည္ကိုမေျပာ။ ျမန္မာျပည္ကေ်က်ာင္းသားမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း၊ စား၀တ္နီရီးအခက္အခဲေၾကာင့္ လြန္ခေသာ သံုးရက္အယင္က အႏိၵိယဖက္ကမ္းဟိ ရခိုင္သားမ်ားပါးက အေငြအလွဴလားေကာက္ေၾကာင္း လိမ္ေျပာပါသည္။
အသူလမ္းျပေရလဲမီးေသာအခါ ဘာ့စ္ကားထက္တြင္ အ၀တ္ျဖဴျဖဴ ၀ထုပ္ေဆာင္း၍ မုတ္ဆိတ္ႏွင့္ စိတ္သေဘာေကာင္းေသာ ၀ါႀကီးတေယာက္ႏွင့္ အသိျဖစ္၍ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕အား သနားသျဖင့္ သူကလိုက္ျပေၾကာင္းေျဖလိုက္သည္။ အမွန္မွာ ေမာလဗီ ဗလီဆရာတေယာက္အား ပံုေဖာ္ျခင္းျဖစ္သည္။ လူကိုျမင္ေကမွတ္မိဖို႔လားမီးေသာအခါ အတိအက်မွတ္မိေရဟု လံုး၀အာမခံပီးလိုက္သည္။ ဇာနီရာက ကူးေရလဲေျပာေသာအခါ အကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ ကိုရန္ႏိုင္က အႀကံထုတ္၍ BDR ရဲသားအား နယ္စပ္ေခ်ာင္းနားသို႔မွ်ားေခၚလားၿပီး ေခ်ာင္းနားေရာက္လွ်င္ BDR ရဲသားအား ကန္ေက်ာက္၍ ထြက္ၿပီးကတ္ဖို႔ အႀကံရသည္။ သို႔ျဖင့္ BDR ရဲအား ေခ်ာင္းကမ္းနားသို႔ မွ်ားေခၚလားသည္။ ေခ်ာင္းနားသို႔ေရာက္ခါ ကိုရန္ႏိုင္က မကန္ေက်ာက္၀န္႔။ ေခ်ာင္းကိုျဖတ္ၿပီးေသာအခါ အကၽြႏ္ုပ္က ဖင္လီးနီလွ်င္ သီနတ္ႏွင့္အပစ္ခံရဖို႔စြာ ေၾကာက္၍ျဖစ္သည္။ တနီရာအေရာက္တြင္ ယုတၱိဟိေသာတနီရာအား ေအနီရာက ကူးေၾကာင္း အတိအက်ေျပာလိုက္သည္။ ေမာလဗီအိမ္ကို ျမင္ေကမွတ္မိဖို႔လား မီးေသာအခါ မွတ္မိေတာင္ကလာဟု ရဲရဲ၀န္႔၀န္႔ အာမခံလိုက္သည္။ သို႔ျဖင့္ ရပ္ကြက္တိုင္း အိမ္တိုင္းကိုေခၚလားၿပီး ေမာ္လဗီအိမ္ကို လိုက္ရွာခိုင္းသည္။ ထိုအိမ္ျဖစ္ႏိုးႏိုး ေဒအိမ္ျဖစ္ႏိုးႏိုးျဖင့္ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕အား (၂) နာရီေလာက္ လိုက္ရွာခိုင္းသည္။ ငါရို႕ေရာက္ခ်ိန္က ေမွာင္နီယာ။ အိမ္ကို ေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိယာဟု အေၾကာင္းျပလိုက္သည္။ မတြိေသာအခါ စခန္းသို႔ ေခၚယူလားသည္။ ပေဇာင္ပိုင္ေယွာင္ ရွာတြိဖို႔လဲ။ ေမာ္လဗီကား အဂယင့္က မဟုတ္။ (ဆက္ရန္)

ဇင္မေဘာက္မွသည္

ဇင္မေဘာက္မွသည္
============
အိုက္ေဇာ၌ အကၽြႏ္ုပ္လွည့္ပတ္ၿပီးနီပါသည္။ ကိုေမာင္ငါ႐ို႕အိမ္တြင္ တခဏနီၿပီး ကိုေလာ္မာ႐ို႕အိမ္တြင္ လားနီပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က ကိုေလာ္မာအစ္မမွာ အပ်ိဳႀကီး၊ အကၽြႏ္ုပ္ထက္ အသက္ေလးငါးႏွစ္ႀကီးသည္။ အနီအထိုင္ ယဥ္ေက်းသိမ္မြိသည္။ အပ္ျခဳပ္သည္။ ကိုေလာ္မာက ေက်ာင္းဆရာလုပ္သည္။ ျမန္မာျပည္မွ မီဇိုးလူမ်ိဳးမ်ားျဖစ္သည္။ ေနာက္ မီဇူးေက်ာင္းဆရာတေယာက္အိမ္၌နီသည္။ သူ၏မယားမွာ မဏိပူရ ကသဲလူမ်ိဳးျဖစ္သည္။ သူက ျမန္မာေက်ာင္းသားလွဳပ္လွ်ားမႈ အၿခီနီမဟန္မွန္းသိ၍ အကၽြႏ္ုပ္အား ျပည္ထဲသို႔ ျပန္၀င္လားရန္ တိုက္တြန္းသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔အိမ္တြင္ နီမေပ်ာ္၍ ဇင္မေဘာက္စခန္းသို႔လားနီသည္။
ဇင္မေဘာက္မွာ အိုက္ေဇာၿမိဳ႕၏အရွိေျမာက္ဖက္ သံုးမိုင္ခန္႔အကြာ ကၽြန္းရြာေခ်တရြာျဖစ္သည္။ အိုက္ေဇာမွာ ဇင္မေဘာက္သို႔ ဘာ့စ္ကားဟိသည္။ သို႔ေသာ္ မ်ားေသာအားျဖင့္ အကၽြႏၤုပ္႐ို႕က ၿခီက်င္လမ္းေလွ်ာက္လားတတ္သည္။ ဇင္မေဘာက္၌ အတူနီသည့္ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားမွာ ကိုေထြး (ယခု) အိႏၵိယ၊ ကိုထြန္းထြန္း (ယခု) ျမန္မာ။၊ ကိုေဇာ္ေဌး (ယခု) ၾသစေတ်းလ်၊ ကိုမိုး (ကေနဒါ)(ကြယ္လြန္)၊ ကိုျမင့္ေအး (ေနာ္ေ၀း)၊ ဆန္နီ၊ မိုးခ်ဳပ္ (ယခု) VOA သတင္းေထာက္။၊ ေငြတိုး၊ ကိုႏိုင္ (ယခု)(ျမန္မာ)၊ ေဒါက္တာေဇာ္၀င္းေအာင္ (ယခု) အေမရိက၊ မသင္းသင္းေအာင္ (ယခု)(ျမန္မာ) မဇႇ််ိမသတင္းစာအယ္တီတာခ်ဳပ္ လီယာဥ္ျပန္ပီးဆဲြသမား ကိုစိုးျမင့္ဇနီး၊ ကိုဗလ (ယခု) အိႏၵိယ၊ ကိုသန္းလင္း (ရခုိင္)(ေက်ာက္ေတာ္)(ကြယ္လြန္)၊ ကို၀င္းထြန္း (က်ဆံုး)၊ ဦးညြန္႔လွ (ကေနဒါ)၊ ေဒၚေမာ္လီ (ကေနဒါ)၊ ကိုလတ္ (ယခု) ၾသစေတ်းလ်၊ ကို၀င္းေအာင္ (ယခု) ၾသစေတ်းလ်၊ ကိုမင္းမင္း (ျမန္မာ)၊ ကိုဇင္ႏိုင္ (ျမန္မာ)၊ ကိုေမာင္ဖုန္း (အိုက္ေဇာ)၊ ကိုထြန္းရီ၊ (ျမန္မာ)၊ ကိုသန္းထြန္း (တီးတိန္)၊ ကိုသားႀကီး (ယခု) ၾသစေထ်းလ်။ ကိုလွထြန္းျဖစ္သည္။
စား၀တ္နီရီးအတြက္ ေက်ာင္းသားမ်ားက ၿမီတူး၊ လမ္းေဖာက္၊ ျခည္ခ်လုပ္ကတ္ရသည္။ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕က ရကၠန္းမခတ္တတ္သျဖင့္ ျမန္မာျပည္က ရကၠန္းသမားမ်ားအတြက္ ျခည္ခ်ပီးပါသည္။ ရကၠန္းသမ်ားမ်ားအတြက္ အက်ိဳးဟိေရပိုင္ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕အတြက္လည္း တြက္ေျခကိုက္သည္။ တခါတခါ ၿမီလားတူးရပါသည္။ တရက္နိၿမီလားတူးရေသာအိမ္မွာ ႏြားသတ္႐ံုျဖစ္နီသည္။ ႏြားထီးတေကာင္ကို သတ္သည္။ အကၽြႏ္ုပ္လည္း အတြိအႀကံဳျဖစ္ တြိဖူးျမင္ဖူးသည္ဟိေအာင္ ၿမီတူးသည္ကိုရပ္၍ ဤအတိုင္းထိုင္ၾကည့္နီပါသည္။ ႏြားမွာ အသတ္ခံရမည္ကိုသိ၍ လူကဲ့သို႔ မ်က္ရည္က်သည္။ မိမိမွာ ၿဂိဳဟိယင့္သားႏွင့္ ျပန္၍မခုခံ ဤအတိုင္းရာအသတ္ခံလားသည္။ ၿဂိဳႏွင့္တခ်က္ခတ္လိုက္လွ်င္ ဂြင္ခ်င္း အသက္ထြက္လားမည္မွာ အမွန္။ တိရိစၦာန္ျဖစ္ယင့္သားႏွင့္ လူထက္ပင္လွ်င္ သူေတာ္ေကာင္းစိတ္ဟိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဟိႏၵဴလူမ်ိဳးမ်ားက ႏြားသားစားျခင္းကို ေယွာင္ၾကည္ျခင္းျဖစ္မည္။ မသတ္အပ္၊ မစားအပ္ေသာအသက္ျဖစ္၍ မသတ္မစားျခင္းျဖစ္မည္။ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕ကား ဗုဒၶဘာသာဆိုေသာ္လည္း တြိမေယွာင္အကုန္သတ္၊ တြိမေယွာင္ အကုန္စားသည္။ လူျဖစ္ေသာ္လည္း တိရိစၦာန္ႏွင့္ ထူးမျခားနားျဖစ္သည္။
ဇင္မေဘာက္၌နီစဥ္အတြင္းထူးျခားသည္မွာ ၁၉၉၀ ခု World Cup ကမၻာ့ဖလားပဲြျဖစ္သည္။ ဂ်ာမဏီက မာရဒိုနာဦးေဆာင္ေသာ လက္ဟိခ်န္ပီယံ အာဂ်င္တီးနားကို ေနာက္ဆံုးဖိုင္နယ္တြင္ ၁ ဂိုး ၀ ျဖင့္ အႏိုင္ရလိုက္ေသာ အီတလီႏိုင္ငံ၌က်င့္ပေသာပဲြျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္ကတည္းကပင္ မီဇူရမ္ ကၽြန္းရြာေခ်တရြာ၌ပင္ ကမၻာ့ဖလားပဲြကို Live ၾကည့္႐ႈႏိုင္ၿပီးျဖစ္သည္။ ကိုမိုး၊ ေမာင္ဖုန္းႏွင့္ရင္းႏွီးေသာ မီဇူး၀ါႀကီးမလင္မယားအိမ္တအိမ္ဟိသည္။ မက္မန္းသီးမ်ားစြာသီး၍ မက္မန္းသီး၀စြာစားခရသည္။ မိုးဦးက် ၀ါးတုတ္ထြက္သျဖင့္ ေခ်ာင္းကိုလား၍ ၀ါးတုတ္လားခူးပါသည္။ ေခ်ာင္းကိုေရာက္ၿပီးမွ မိမိ႐ို႕နီရာ ဇင္မေဘာက္ရြာကို လွမ္းႀကည့္ေသာအခါ မယံုၾကည္ႏိုင္စရာ မိုးရိပ္ခဲမ်ားမွာ ရြာေအာက္ေတာင္ခါးပန္းမွ ပတ္လားနီသည္ကိုျမင္ၿပီးမွ မိမိ႐ို႕နီသည္မွာ မိုးထက္ျမင့္ေၾကာင္းသေဖာေပါက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တခါတခါ အိမ္ကမယားသည္ကိုလည္း နင္႐ို႕တိမွာ ဇာျဖစ္ ေကာင္းခင္ဘံုကိုေရာက္ဖို႔က်ည္း ဆုေတာင္းနီကတ္စြာလဲ။ ကိုယ္႐ို႕ ေကာင္းခင္ဘံုအထက္မွာ ေရာက္နီစြာ အခုထက္ထိမသိကတ္လားဟု နတ္၍သြန္း၍ ေျပာမိပါသည္။ တခါတြင္ အကၽြႏ္ု္ပ္႐ို႕ေက်ာင္းသားမ်ားတဖက္ ဇင္မေဘာက္ရြာသားမ်ားတဖက္ ေဘာ္လံုးေက်ာက္ျဖစ္ပါသည္။ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕ေက်ာင္းသားမ်ား (၇) ဂိုး ဂိုးမဟိ အျပတ္ ယံႈးသည္။
အကၽြႏ္ုပ္ ဇင္မေဘာက္စခန္းတြင္နီခိုက္ ေဒါက္တာမန္းျမင့္ဆိုင္က မဏိပူစခန္းမွ လာ၍ သင္တန္းပို႔ခ်ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ယခုနယ္သလန္ေရာက္ ကိုခ်ိဳဇံမွာ မဏိပူ Camp တြင္ ဟိသည္။ မွတ္မိနီမိသည္မွာ သင္တန္းတြင္ ေဒါက္တာေဇာ္၀င္းေအာင္ႏွင့္အကၽြႏ္ုပ္ Fighting ခ်ရျခင္းျဖစ္သည္။ ေဒါက္တာေဇာ္၀င္းေအာင္က တခ်က္ေဆာင့္ကန္လိုက္သည္ႏွင့္ မိမိမွာ တခ်က္တည္းႏွင့္ ထိုင္လဲက်လားပါသည္။ သင္းသင္းေအာင္ကား မိမၼသားဆိုေသာ္ျငားလည္း ေယာက္်ားမ်ားႏွင့္တန္းတူ အလြန္သတၱိေကာင္းေသာ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္ၿပီး ေဒါင္က်က်ျပားက်က်ခံႏိုင္ရည္ဟိသည္။ ေတာ္လွန္ရီးလုပ္ခ်င္ေသာ အမ်ိဳးသမီးမ်ား စံနမူနာယူထိုက္သည္။ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ရီးအတြက္ စိတ္အထက္သန္ဆံုးမွာ ကို၀င္းထြန္းႏွင့္ ကိုျမင့္ေအးျဖစ္သည္။ ကိုဗလကား နာမည္ႏွင့္လူႏွင့္တျခားစီ အကၽြႏ္ုပ္ကဲ့သို႔ ပိန္ပိန္ေညႇာင္ေညႇာင္ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံရီးအေတြးအေခၚေတာက္ေျပာင္သည္။ အကၽြႏ္ုပ္ၾကားသိခရသည္မွာ အေရးအခင္းတြင္း ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ႏွင့္အတူ ရွိထြက္တိုက္ပဲြ၀င္ခေသာ ရဲရဲေတာက္သူရဲေကာင္း ယုယုေမာ္သည္လည္း က်င္ဖိုင္းသို႔ေရာက္လာခေၾကာင္းၾကားသိခရသည္။ ျပန္ထဲသို႔ ျပန္၀င္လားသည္ကိုကား ေကာင္းေကာင္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ ဒူးမေထာက္လက္မေျမွာက္သူမ်ားထဲတြင္ အစ္မႀကီးေဒၚေမာ္လီလည္း ပါ၀င္သည္။ ကိုေထြး၊ ကိုထြန္းထြန္း၊ ကိုေဇာ္ေဌးမွာ မံုရြာဇာတိျဖစ္သည္။ ကိုမိုးကား ကရင္ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္ျဖစ္ၿပီး ဘြင္းဘြင္းသမားျဖစ္သည္။ အကၽြႏ္ုပ္ အိႏႎၵယသို႔ ဒုတိယတေခါက္ကူးျဖတ္စဥ္ ကိုသန္းေမာင္ႏွင့္အတူ ထရိပူရ ေဘာင္းကူးရြာ၌ေသာင္တင္နီစဥ္ ကိုမိုးကိုယ္တိုင္ဆင္းလာၿပီး အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕အား ကယ္ထုတ္ခသူျဖစ္သည္။ ယခု ကေနဒါေရာက္ၿပီးမွ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ကြယ္လြန္လားခၿပီးျဖစ္သည္။ ကို၀င္းထြန္းကား ဘဂၤလားနယ္စပ္တြင္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ရီးအတြက္ ကြင္းဆင္းစဥ္ လုပ္ႀကံျခင္းခံလိုက္ရသည္။ အကၽြႏ္ုပ္ Aizawl သို႔ ပထမတေခါက္ေရာက္စဥ္ ကို၀င္းထြန္းအိမ္ေထာင္မက်သိမ့္ပါ။ မေခါမီးတူမအား ခ်ဥ္းကပ္နီတုန္းကာလျဖစ္သည္။ ဒုတိယအႀကိမ္ေရာက္လာေသာအခါတြင္ကား အိမ္ေထာင္က်၍ ေဒလီသို႔ေရာက္နီၿပီးျဖစ္သည္။ န၀ဒရပ္ကြက္တြင္ ဦးညြန္႔လွ ေဒၚေမာ္လီ၊ ကို၀င္းထြန္းရို႕မိသားစု အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕ တရပ္ကြက္တည္းအတူနီခသည္။ မွတ္မိရရ ကို၀င္းထြန္းက အကၽြႏ္ုပ္အား ေဘာင္းဘီတလံုး ၀ယ္ျခဳပ္ပီးသည္။ သူက လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ရီး ေကာင္းေကာင္းစိတ္ထက္သန္သည္။ အကၽြႏ္ုပ္က အၿခီနီမေကာင္း မဆင္းရန္ေျပာသည္ကို သူက ပိတ္ဆို႔ထားသည္ဟု ထင္သည္။ ေနာက္ပိုင္း နယ္စပ္သို႔ဆင္း၍ လက္တြိကြင္းဆင္းခိုက္ လုပ္ႀကံခံလိုက္ရသည္။ မည္သည့္အဖဲြ႔ျဖစ္သည္ကိုကား အတိအက်မသိ။ အတိအက်မသိဘဲလည္း ခ်မရြီးခ်င္ပါ။ ေနာက္ လက္နက္ကိုင္အလုပ္ခ်င္ဆံုးမွာ ယခုေနာ္ေ၀းေရာက္ ကိုျမင့္ေအးျဖစ္သည္။ အကၽြႏ္ုပ္ေဒလီသို႔တက္လာေသာအခါ နယ္စပ္၌အၿခီနီမေကာင္းသည္ကိုကား သတိပီးခပါသည္။ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုမွာ အိုက္ေဇာ၌ ရပ္တည္လွ်က္ က်န္ခသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေဒလီသို႔တက္သည္ကို ေဖာက္ျပန္သူအျဖစ္ အစြပ္အစဲြခံရမည္ကို မလိုလားေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ အကၽြႏ္ုပ္ကား နယ္စပ္အနီအထားႏွင့္ ရည္ရွည္ရပ္တည္ရီးကို သေဖာေပါက္သျဖင့္ ေ၀ဖန္ကဲ့ရဲ့ျခင္းကိုလြန္ဆန္၍ ကိုသန္းေမာင္ႏွင့္အတူ ေဒလီသို႔တက္ပါလာလတ္သည္။ ဓါတ္ပံုထဲက အကၽြႏ္ုပ္ရွိက အၤက်ီအျဖဴ အျပာႏွင့္ ထိုင္နီသူမွာ ကိုယ္ေတာ္သန္းလင္းျဖစ္သည္။ ကိုယ္ေတာ္သန္းလင္းမွာ ေက်ာက္ေတာ္ဇာတိျဖစ္ၿပီး ဘုန္းႀကီး၀တ္ႏွင့္ထြက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုရန္ႏိုင္ႏွင့္ ကီးမကိုက္သည္မ်ားဟိသည္။ ေဒလီသို႔တက္လာ၍ ႏွစ္အင္တန္နီၿပီးမွ ေဒလီ၏အပူဒါဏ္ကို မခံႏိုင္၍ ျပည္ထဲသို႔ ျပန္၀င္လားသည္။ အခ်ဳပ္ခံရၿပီး အခ်ဳပ္တြင္းႏွိပ္စက္ခံရမႈေၾကာင့္ စိတ္လြတ္လားၿပီး လမ္းေဘး၌ပင္ သီက်လားသည္ဟုသိရသည္။ နီရာကိုကား အတိအက်မသိ။ ကိုလတ္ကား ကရားေတးသမား။ သူ႔ဇနီးကား ေဒလီ၌ကြယ္လြန္လားသည္။ ယခု ၾသစေတ်းကို ေရာက္နီၿပီးျဖစ္သည္။ ကိုဇင္ႏိုင္ကား ေနာက္ပိုင္း ABSDF တြင္၀င္လုပ္သည္။ ယခု ျပည္ထဲျဖစ္သည္။ ကိုေဇာ္ေဌး၊ ကိုေမာင္ငါ၊ ကိုသားႀကီး၊ ကို၀င္းေအာင္ ယခု ၾသစေတ်းလ်သို႔ ေရာက္နီၿပီးျဖစ္သည္။ မိုးခ်ဳပ္က VOA တြင္ ယခုသတင္းေထာက္အျဖစ္လုပ္ကိုင္လွ်က္ဟိသည္။ VOA သို႔ မေျပာင္းခင္ RFA ၌ ၀င္လုပ္ခသည္။ ကိုႏိုင္မွာ ဗိုလ္ရာဇာ႐ို႕ကိစၥမတိုင္ခင္ကတည္းက Grewal ၏လက္ခ်က္ျဖင့္ ျမန္မာစစ္သား (၁၂) ေယာက္ႏွင့္အတူ ေဒလီမွ ျမန္မာျပည္သို႔ ဖမ္းပို႔ခံလိုက္ရသည္။
ကိုရန္ႏိုင္ကိစၥအနည္းငယ္ေျပာပါမည္။ ကိုရန္ႏိုင္ကား ရခိုင္ေက်ာင္းသားအဖဲြ႕တိုးတက္ဖို႔အတြက္ ျဖစ္ခ်င္စိတ္ေကာင္းေကာင္းျပင္းျပသူျဖစ္သည္။ ၁၉၉၀ ႏွစ္က အကၽြႏ္ုပ္ Aizawl စေရာက္တည္းက ေဒလီသို႔လႊတ္ခသည္။ အကၽြႏ္ုပ္ကား ကိုရန္ႏိုင္စကားကိုနားမေထာင္ဘဲ ဘဂၤလားသို႔တေခါက္ျပန္ဆင္းၿပီး မိမိႏွင့္တရပ္ကြက္တည္းျဖစ္သူ စံသာေအာင္႐ို႕အား ယံုၾကည္မိသျဖင့္ ခြီးၿပီး၀က္ၿပီးျပန္တက္လာခရသည္။ အကယ္၍ အကၽြႏ္ုပ္ရာ ကိုရန္ႏိုင္စကားကိုလက္ခံၿပီး ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ကတည္းက ေဒလီသို႔တက္လာခဖို႔ဆိုေက ရခိုင္ေက်ာင္းသားအဖဲြ႕အစည္း၏အနီအထားမွာ အခုပိုင္ အၿခီနီဆိုး၀ါးဖို႔အေၾကာင္းမဟိပါ။ ဗိုလ္ရာဇာ႐ို႕ဆင္းလာၿပီး ျမန္မာဖက္ခြက္စစ္တပ္က ထိုးစစ္ဆင္သျဖင့္ ထြက္ၿပီးလာရေသာဒုကၡသည္မ်ားကိစၥ UN ေရာက္ႏိုင္ဖို႔ ကိုရန္ႏိုင္ကပင္ မိမိအိပ္စိုက္ ေငြမ်ားစြာက်ခံပီးပါသည္။ နယ္စပ္သို႔သူကိုယ္တိုင္ဆင္း၍ မွတ္တမ္းတင္ဓါတ္ပံုမ်ားစုေဆာင္းပီးသည္။ စိုး၀င္း (ဆြီဒန္)၊ ဘေအာင္ (ဆြီဒန္)။ လွေစာ (အေမရိက) ႐ို႕အား ေဒလီသို႔ အကၽြႏ္ုပ္မတိုင္ခင္ ပို႔တင္ပီးခသူမွာ ကိုရန္ႏိုင္ျဖစ္သည္။ အႏၵမာန္ကိစၥ၌ အသီေစာလားခရသည္မွာ ေကာင္းေကာင္း၀မ္းနည္းဖို႔ေကာင္းသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႐ို႕လုပ္ႀကံခံလိုက္ရသည္ကိုကား တေယာက္ေခ်ကလည္း ျမင္လိုက္ရသည္မဟုတ္။ သီနတ္သံကိုၾကား၍ စိတ္အထင္ျဖင့္ ယမ္းတုတ္ကတ္စြာရာျဖစ္သည္။ အကၽြႏ္ုပ္ယံုၾကည္သည္မွာ Grewal ႐ို႕က ျမန္မာစစ္တပ္အားလႊဲေျပာင္းပီးလိုက္သည္ျဖစ္မည္။ အသတ္ခံေကာင္းခံရလွ်င္ ျမန္မာျပည္ေရာက္ၿပီး တနီရာ၌ သတ္ျဖတ္လိုက္သည္ျဖစ္မည္။ အကယ္၍ သတ္ျဖတ္ခသည္ဟိေသာ္ သတ္ျဖတ္ခေသာ လူသတ္တရားခံမ်ားကိုေဖာ္ထုတ္၍ လူသတ္မႈျဖင့္ တရားစြဲကတ္ရဖို႔ျဖစ္ေတ။ မၾကာခင္က Facebook ထက္တြင္ Byala Thukha ပို႔တင္လိုက္ေသာသတင္းအရ ယခင္ေထာက္လွမ္းေရးေဟာင္းတေယာက္ေျပာျပ၍ ဗိုလ္ရာဇာလည္း ျပည္ေထာင္ထဲတြင္ အသက္ရွင္လွ်က္ဟိသိမ့္ေၾကာင္းသတင္းရသည္။ ဤသတင္း ေကာင္းေကာင္းယုတၱိဟိသည္။ ဤသတင္းကို ရခိုင္သားမ်ားေပါ့ေပါ့တန္တန္မနီသင့္။ အပူတျပင္းစံုစမ္းသင့္သည္။ ကိုရန္ႏိုင္ႏွင့္ ကိုေစာထြန္းလည္း အသက္ရွက္လွ်က္ဟိေကာင္းဟိႏိုင္သည္။ ဗိုလ္ခင္ညႊန္႔ကိုျဖဳတ္ခ်ၿပီးေနာက္ အျဖဳတ္ခံရေသာ ေထာက္လွန္ေရးေဟာင္းမ်ားကိုခ်ဥ္းကပ္လွ်င္ သတင္းအတိအက် အေသးစိတ္ရႏိုင္စရာအေၾကာင္းဟိသည္။ ျပည္ထဲကလူမ်ားရာ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ေသာကိစၥျဖစ္၍ ျပည္ထဲဟိ မ်ိဳးခ်စ္ျပည္ခ်စ္မ်ား အိပ္ငိုက္မနီသင့္ပါယာ။ ယခုအခ်ိန္ေလာက္ဆိုလွ်င္ Grewal ၏ဓါတ္ပံုလည္း Internet ထက္ေရာက္သင့္စြာၾကာယာ။ ဇာျဖစ္မတက္လာသိမ့္စြာလဲ။ Grewal ကို ေနာက္ေယာင္ခံမလိုက္ပဲ ဇာျဖစ္ေအအတိုင္းလႊတ္ထားကတ္စြာလဲ။ သြီးအီးလားခလို႔ မိလားခကတ္စြာလား။ ရခိုင္သြီးက ေကာက္႐ိုးမီးလား။ မီးခြန္းေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာတက္လာသည္။ ဇတ္လိုက္တိက ဇတ္ၾကည့္နီကတ္ေတခါ ပရိႆတ္က အိုးမပူပဲ ခြက္ပူေယွာင္ျဖစ္နီေရ။
ဇင္မေဘာက္စခန္းတြင္နီၿပီးမွ အကၽြႏ္ုပ္ ကိုရန္ႏိုင္႐ို႕အိမ္တြင္လားနီပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က ကိုရန္ႏိုင္ႏွင့္ ကိုဇားယာမွာ တအိမ္တည္း တတူနီသည္။ Bara Bazar လမ္းမအထက္ဖက္ျခမ္း Top Resturant ႏွင့္ကပ္လွ်က္ ကိုရန္ႏိုင္႐ို႕ ေရဒီယို ျပဳပ်င္ဆိုင္ဟိသည္။ အတက္အဆင္းလွီကားထစ္တခုရာ ျခားသည္။ ကိုဇားယာမွာ ျမန္မာျပည္က မီဇူလူမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ကိုရန္ႏိုင္႐ို႕အိမ္တြင္နီစဥ္ ေဒါက္တာေဇာ္၀င္ေအာင္၊ သင္းသင္းေအာင္႐ို႕ ေဒလီသို႔လားခိုက္ႀကံဳသျဖင့္ ကိုရန္ႏိုင္က အကၽြႏ္ုပ္အား ေဒလီသို႔ လိုက္ပါလားစီခ်င္သည္။ အကၽြႏ္ုပ္က မားပါရာကို လားခ်င္ေသာဆႏၵ၊ ဘဂၤလားသို႔ျပန္၍ ရခိုင္ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ အဆက္အသြယ္လုပ္ခ်င္သည့္ဆႏၵဟိသည္ျဖစ္၍ မားပါရာသို႔ ခရီးတေခါက္ထြက္ျဖစ္လိုက္သည္။ အကၽြႏ္ုပ္မီဇူရမ္သို႔ေရာက္လားခ်ိန္တြင္ ကိုျမတ္သူႏွင့္ ကိုေက်ာ္သန္းမွာ ေဒလီသို႔ ေရာက္ႏွင့္ၿပီးျဖစ္သည္။
မားပါရာသည္ မီဇူရမ္ ဘဂၤလားနယ္စပ္ သက္ရြာေခ်တရြာျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္မွာ ရခိုင့္ေတာ္လွန္ရီးရဲေဖာ္ေဟာင္းတဦးျဖစ္သည္။ မီဇူရမ္ျပည္နယ္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္အတြက္ တိုက္ပဲြ၀င္ခေသာ MNF အဖဲြ႕၏လက္ဟိဥကၠဌဇိုးရမ္းထန္းငါႏွင့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ျဖစ္သည္။ သူ႔အား ဆံရွည္ကိုယ္ေတာ္အျဖစ္လူသိေၾကာင္းေျပာျပပါသည္။ သူ၏သားသိန္းေအာင္သည္လည္း အကၽြႏ္ုပ္အယင္ ဇင္မေဘာက္စခန္း၌ လာနီခေၾကာင္း ေက်ာင္းသားမ်ားေျပာျပ၍ သိရသည္။
အကၽြႏ္ုပ္တေယာက္တည္း ခရီးလားပါသည္။ ဘာ့စ္ကားေရာက္သည့္ ေနာက္ဆံုးၿမိဳ႕ကိုေရာက္၍ ထိုမွတဆင့္ မားပါရာသို႔ (၁၀) မိုင္ေလာက္ ၿခီက်င္ေလွ်ာက္ရသည္။ ၿခီက်င္ေလွ်ာက္ရသည္မွာ ၿမီျပန္႔မဟုတ္ ေတာင္ေၾကာလမ္းအတိုင္း ၿခီက်င္ေလွ်ာက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ျဖတ္လမ္းသိလွ်င္ ပိုနီးသည္ဟုဆိုေသာ္လည္း အကၽြႏ္ုပ္ကား ျဖတ္လမ္းမသိသျဖင့္ ကားလမ္းအတိုင္းေလွ်ာက္သည္။ လမ္းတြင္ လမ္းပ်င္နီေသာ ဒံုးကလားမ်ားႏွင့္ အိႏၵိယရဲသားတခ်ိဳ႕ကို တြိရသည္။ အကၽြႏ္ုပ္ကား အဆင္းျဖစ္၍ ယင္းေလာက္ထိ အစစ္အဆီးမဟိ။ နယ္စပ္ကတက္လာလွ်င္ ပိုစစ္သည္ဟုသိရသည္။ ရဲသားမ်ားကို ခပ္တည္တည္ျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး မားပါရာသို႔ တေယာက္တည္းေပါက္ခ်ပါလတ္သည္။
ဆရာေတာ္မွာ အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္ၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း အနည္းငယ္သတိလြတ္တတ္သည္မွအပ ႏိုင္ငံရီးအေတြးအေခၚအေျမာ္အျမင္ဟိသည္။ BBC သတင္းမ်ားကိုလည္း မလြတ္တန္းနားေထာင္သည္။ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕ကား ေတာ္လွန္ရီးလုပ္နီပါသည္ဆိုေသာ္လည္း BBC နားမေထာင္ျဖစ္။ အကၽြႏ္ုပ္ ေဒလီသို႔ေရာက္ၿပီးေနာက္ပိုင္း ဆရာေတာ္ႀကီးကိုယ္တိုင္ အိုက္ေဇာသို႔လာေရာက္၍ ထိုစဥ္က MNF ျပန္လည္၍ ေအာင္ပဲြခံၿပီး ဇိုးရမ္းထန္းငါ မီဇူရမ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္စဥ္ ဆရာေတာ္ကိုယ္တိုင္လားတြိေၾကာင္းၾကားသိရသည္။ ဆရာေတာ္အား Aizawl တြင္က်န္ခေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား၊ NLD အဖဲြ႕၀င္မ်ားက ကိုးကြယ္ထားသည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူၿပီးျဖစ္မည္။ မည္သည့္နီရာ၌ပ်ံလြန္ေတာ္မူသည္ကိုကား မၾကားသိလိုက္ပါယာ။ ဆရာေတာ္ေက်ာင္းထိုင္ရာ မားပါရာတြင္ ရခိုင္ျပည္မွလူႀကီးတေယာက္လည္း သက္အမ်ိဳးသမီးတဦးႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်လွ်က္ဟိသည္။ သူက MNF ပါတီ၀င္အျဖစ္ သစၥာဟိစြာရပ္တည္သည္။ အကၽြႏ္ုပ္ ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ Aizawl သို႔ လားေရာက္သည့္အခ်ိန္တြင္ Aizawl ၌ သူ၏မိသားစုကို တြိခရသည္။ သားအႀကီးသူမွာ ဆယ္တန္းေျဖထားေၾကာင္းေျပာသည္။
အကၽြႏ္ုပ္ မားပါရာ၌ တပါတ္ေလာက္နီၿပီး အမ်ားမၾကာ ကိုရန္ႏိုင္က စိတ္မခ်သျဖင့္ ေပါက္ခ်ပါလတ္သည္။ အျပန္တြင္ ကိုရန္ႏိုင္ႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္တတူျပန္သည္။ လမ္းၿမိဳ႕တၿမိဳ႕တြင္ ေခတၱနားစဥ္ လူမိုက္ဆန္ဆန္လူတေယာက္က ျပႆနာရွာသည္။ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕က Aizawl ကလာေၾကာင္း ေျပာျပေသာ္လည္းလက္မခံ။ မနည္းေဖ်ာင္းဖ်ေျပာဆိုရသည္။ စိတ္ထဲမွာ ေနာက္တေခါက္ ၀င္ရယာလားမသိ ေအာင့္မိမိသည္။ ေနာက္တေခါက္၀င္ေကက သက္သာဖို႔မဟုတ္ ေထာင္က်ေကာင္းက်ႏိုင္သည္။ ေနာက္ပိုင္း လူမိုက္က စိတ္ေကာင္း၀င္ၿပီး ျပန္လႊတ္လိုက္သည္။ သို႔ျဖင့္ ကိုရန္ႏိုင္ႏွင့္ အကၽြႏ္ုပ္ႏွစ္ေယာက္ အဖမ္းမဆီးမဟိ Aizawl သို႔ ျပန္ေရာက္လာလတ္သည္။
မီဇူရမ္၌နီရသည္မွာ ေကာင္းေကာင္းေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းသည္။ ရာသီဥတုေကာင္းမြန္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ အစားအေသာက္လည္းေပါသည္။ မီဇူး၀က္သားဆိုလွ်င္ အိမ္၌အထူးမြီးစပ္ထားသည္ျဖစ္၍ မံုညင္းဟင္းႏွင့္ေရာျပဳတ္လွ်င္ ဆြီမ်ိဳးမိေလာက္ေအာင္ေကာင္းသည္။ မီဇူးဟင္းရည္မွာ မံုညင္းကို ဆားအနည္းငယ္ခပ္လွ်က္ ရီလံုျပဳတ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ အစတြင္ ေသာက္၍ လံုး၀အရသာမတြိ။ ေနာက္ပိုင္း တျဖည္းျဖည္း သဘာ၀အရသာကိုပင္ တမ္းတမ္းစဲြျဖစ္လာသည္။ ၄င္း မီဇူးဟင္းရည္ႀကိဳက္လားၿပီးဆိုလွ်င္ ဟင္းခ်ိဳမႈန္႔အရသာကို လွည့္မၾကည့္ခ်င္လိုက္ယာ။ ျမန္မာျပည္က လူမ်ားမွာကား အသိဥာဏ္ေခါင္းပါး၍ ယခုထက္ထိ ဟင္းခ်ိဳမႈန္႔ကို စားသံုးလွ်က္ဟိသည္။ သို႔ျဖင့္ အသက္ (၄၀) မေက်ာ္ မရဏႏွင့္ စ်ာန္ႂကြလားသည္က မ်ားသည္။ သတိရ၍ သတင္းမီးေသာအခါ အကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ေက်ာင္းနီဖက္သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ေခ်လည္း အသက္ရွင္လွ်က္ မဟိလိုက္ပါယာ။ တေယာက္ႏွစ္ေယာက္ရာ က်န္ၿပီးျဖစ္သည္။ အန္ဒရိန္းခပ္ထားေသာ ရခိုင္ေတာအရက္ေသာက္သည္ထက္ ဟင္းခ်ိဳမႈန္႔စားသံုးေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
မီဇူရမ္၌ေကာင္းမြန္သည္မွာ မီဇူအသံလႊင့္လွိဳင္းကို (၂၄) နာရီ အသံလႊင့္ခြင့္ရသည္။ မီဇူး (TV) (24) နာရီရသည္။ လ်ပ္စစ္မီး (၂၄) နာရီရသည္။ မီဇူဘာသာစကားကိုလည္း တကၠသိုလ္တန္းအထိ သင္ၾကားခြင့္ရသည္။ အေသးစားစီးပြားရီးႏွင့္ အိုးအိမ္စီမံကိန္း ႏွစ္ရွည္ခ်ီးေငြမ်ား အစိုးရပါးက လံုလံုေလာက္ေလာက္ရဟိသည္။ ဆီးတကၠသိုလ္၊ အင္ဂ်င္နီယာလိုင္းမ်ားအတြက္ ျပည္နယ္ Quota ႏွင့္ ျပည္နယ္ေထာက္ပံ့ေၾကး Scholarship ဟိသည္။ ၿမိဳ႕တြင္း အုပ္ခ်ဳပ္ရီးယႏၱရားပိုင္းတြင္လည္း အားလံုးမီဇူလူမ်ိဳးမ်ားျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပည္မွာကဲ့သို႔ ဖက္ခြက္စစ္တပ္က နီရာတက ဗိုလ္က်၍မရ။ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ အတိုင္းအတာတခုအထိ အျပည့္အ၀ရဟိေသာ ျပည္နယ္တခုျဖစ္သည္။ မီဇူးလူမ်ိဳးမ်ား မီဇူရမ္ျပည္နယ္၏လမ္းပန္းဆက္သြယ္ရီးကို ခက္ခက္ခဲခဲတည္ေဆာက္ထားကတ္သည္။ မီဇူရမ္ျပည္နယ္၏အခက္အခဲႏွင့္ႏိႈင္းစာလွ်င္ ရခိုင္ျပည္၏လမ္းပန္းဆက္သြယ္မႈအခက္အခဲမွာ ဟာသျဖစ္လားသည္။ မီဇူးလူမ်ိဳးမ်ား၏ဇဲြလံု႔လႏွင့္ စည္းလံုးညီညြတ္မႈကို အာရီယံႏြယ္ကဆင္းသက္လာသည္ဟုဆိုေသာ ရကၡိတရခိုင္သားမ်ား ၿခီဖ်ားေတာင္လိုက္မွီဖို႔မထင္။
အကၽြႏ္ုပ္ Aizawl သို႔ ဒုတိယအႀကိမ္ေရာက္ခစဥ္ဟုထင္သည္ ကိုဗလ၏သူငယ္ခ်င္း ျမန္မာျပည္ကမီဇူးအမ်ိဳးသမီးတဦး (နာမည္မမွတ္မိ) က အဆက္အသြယ္လုပ္ပီး၍ ကိုဗလႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္ေယာက္ မီဇူရမ္းေတာ္လွန္ရီးေခါင္းေဆာင္ႀကီး MNF ဥကၠဌ ဇိုးရမ္းထန္းငါႏွင့္ သူ၏အိမ္တြင္ လူခ်င္းလားတြိျဖစ္လိုက္ပါသည္။ ယင္းအခ်ိန္က Mizoram ၌ Congress ပါတီ အႏိုင္ရလွ်က္ဟိၿပီး MNF မွာ အတိုက္အခံအျဖစ္ ရပ္တည္လွ်က္ဟိသည္။ မီဇူရမ္တြင္နီထိုင္စဥ္ကာလအတြင္း အကၽြႏ္ုပ္လည္း မီဇူေတာ္လွန္ရီးေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဇိူးရမ္းထန္းငါကိုအားက်၍ မိမိကိုယ္ကိုမိမိ ဇိုးမွတ္ငိုင္ယာဟု နာမည္ခံယူလိုက္သည္။ အစ္မမစမ္းပြီးက ၄င္းနာမည္ပီးပါသည္။ အဓိပၸါယ္မွာ မီဇူးလူမ်ိဳးမ်ားအားခ်စ္ေသာသူဟူ၍ အဓိပၸါယ္ရသည္။
မီဇူရမ္ျပည္နယ္ႏွင့္ပါတ္သက္၍ထူးျခားသည္မွာ မီဇူရမ္ျပည္နယ္ သမိုင္းသုေတသနဌာနက အဂၤလိပ္လက္ထက္က ထုတ္ၿပီးသား ယွားပါးစာအုပ္မ်ားကို ျပန္လည္ထုတ္၀ီျခင္းျဖစ္သည္။ အတြင္းေရးမႈးဦးခင္ေမာင္ နယ္စပ္၌ ရခိုင္ဒုကၡသည္မ်ားကိစၥေဆာင္ရြက္ၿပီး တက္လာေသာအခါ လက္ထဲ၌ မီဇူရမ္ျပည္နယ္ သမိုင္းသုေတသနဌာနက ထုတ္၀ီေသာ စာအုပ္အင္ထန္မ်ားမ်ားပါလာလတ္သည္။ မွတ္မွတ္ရရစာအုပ္မွာ "The Wild Races of Chittagong Hill Tract" ျဖစ္သည္။ ၄င္းစာအုပ္တြင္ စစ္တေကာင္းေတာင္တန္းနယ္ လူမ်ိဳးမ်ားအားလံုးတြင္ ကိုယ္ပိုင္စာအကၡရာဟိသည့္လူမ်ိဳးမွာ ဤလူမ်ိဳးတမ်ိဳးတည္းသာဟိေၾကာင္း။ မိမိကိုယ္ကိုမိမိ (မရမာ) ဟုေခၚေၾကာင္းေဖာ္ျပထားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရခိုင္ျပည္မွ သမိုင္းသုေတသီမ်ား ဒီမိုကေရလမ္းေၾကာင္းပြင့္လာလွ်င္ မီဇူရမ္ျပည္နယ္ ပညာရီးဌာနႏွင့္အဆက္အသြယ္လုပ္ၿပီးလွ်င္ ပညာရီးဆိုင္ရာ သမိုင္းသုေတသနဆိုင္ရာ သုေတသနလုပ္ငန္းမ်ားကို ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္သင့္သည္။ ထိုစာအုပ္တြင္ ထူးျခားသည္မွာ ရခိုင္လူမ်ိဳးတဦး မီဇူရြာသူႀကီးအိမ္တြင္နီသည္။ စာရြီးသူက ရာဇ၀တ္မႈေၾကာင့္ထြက္ၿပီးလာသည္ဟု ယူဆသည္။ တရက္နိ မီဇူးရြာသားမ်ား (ရခိုင္သားအပါအ၀င္) ဆီးဆာဖက္ ဘဂၤလီကုလားရြာသို႔လား၍ ဓျမတိုက္သည့္အေၾကာင္းမွာလည္း စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းသည္။
အကၽြႏ္ုပ္ ထိုင္းမွျပန္ေရာက္ၿပီး ရကၠန္း Project ျဖင့္ မီဇူရမ္သို႔ တတိယတေခါက္လားသည့္အခါ ရကၠန္းခတ္နီေသာ အထြန္းေခ်႐ို႕ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္၊ ေနာက္တေယာက္၊ သိန္းထြန္း၊ ေနာက္တေယက္ စုစုေပါင္း ရခိုင္သား ငါးေယာက္ဟိသည္။ အထြန္းေခ်၏အစ္ကိုမွာ ေက်ာက္ေတာ္မွ အိုက္ေဇာသို႔အလုပ္လာလုပ္သူ ရခိုင္သားအစ္ကိုႀကီးတေယာက္၏သမီးနွင့္အိမ္ေထာင္က်လွ်က္ဟိသည္။ အစ္ကိုႀကီး၏ညီျဖစ္သူမွာ ၿမိဳ႕နယ္လ၀ကမႈးျဖစ္ၿပီး အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕ႏွင့္ တရပ္ကြက္တည္းျဖစ္သျဖင့္ ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ တရက္နိ (၉) ခ်က္တီးေလာက္တြင္ အထြန္းေခ်၏အစ္ကိုက အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕နီရာအိမ္သို႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ေပါက္ခ်ပါလတ္ၿပီး (နႏၵရာသီး) ခဲြစားကတ္သည္။ ညည့္တခ်က္တီး ႏွစ္ခ်က္တီးေလာက္တြင္ အစ္ကိုသီဆံုးလားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း တန္းခါးလာေခါက္သည္။ အသက္လွ်ဴလီႁပြန္ပိတ္၍ ရုတ္တရက္သီဆံုးလားျခင္းျဖစ္သည္။ ညည့္သန္းေခါင္တြင္ Taxi မ်ားလည္း လိုက္ရွာမရ။ ဆီး႐ံုပို႔ဖို႔ အခ်ိန္မရလိုက္ပဲ ခ်က္ခ်င္းအသက္ကပ္ပါလားသည္။ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱတရားကို ေတာ္လွန္ရီးလုပ္ခါမႀကံဳရ၊ ရကၠန္းခတ္ခါမွ ႀကံဳရသည္။ မယားသည္မွာ ကိုယ္၀န္အရင့္မာျဖင့္က်န္ခၿပီး အေခ်မွာ ယခုဆိုလွ်င္ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာက္ေလာက္ၿပီးျဖစ္မည္။ မီဇူရြာသူရြာသားမ်ား လူႀကီးလူငယ္အားလံုး အလြန္အားကိုးရသည္။ အေလာင္းၿမီက်ေအာင္ထိ အစစအရာရာ ကူညီပီးကတ္သည္။ နာရီးကိစၥၿပီး၍ ရက္မ်ားမၾကာ ရကၠန္းစင္ေထာင္သည္မွ ပဲြဦးထြက္ အထည္ (၅) ထည္ထြက္သည္။ ကိုအထြန္းေခ်အား ေရာင္းခိုင္းရာ အံစာထိုး၍ အားလံုးတက္တက္ေျပာင္သည္။ ကႏၱဳကႏၱာနမိတ္မေကာင္းသည္ျဖစ္၍ အကၽြႏ္ုပ္လည္း စိတ္ပ်က္ပ်က္ႏွင့္ ရကၠန္း Project ကို တပ္ေခါက္ၿပီး ေဒလီသို႔ျပန္တက္ပါလတ္ရသည္။ (ဆက္ရန္)

မီဇူရမ္သို႔

မီဇူရမ္သို႔
=====
သက္ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းတြင္ ႏွစ္ရက္ သံုးရက္နားပါသည္။ လမ္းစရိတ္အတြက္ အကူအညီေတာင္းခံရသည္။ ဆရာေတာ္မွာ ရခိုင္ျပည္က စာတတ္ပီတတ္ရဟန္းတပါးျဖစ္သည္။ သက္ထံုးစဥ္အရာ တစံုတဦးသီလွ်င္ သီသူပိုင္ဆိုင္သည့္ ႏြားကိုေသာ္လည္းေကာင္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသို႔ ပီးလွဴတတ္သည္။ ကုန္ခသည့္ႏွစ္မိုးဦးက်က ကာလ၀မ္းေရာဂါလိုက္၍ လူေပါင္း (၄၀) ေက်ာ္သီဆံုးေၾကာင္းဆရာေတာ္က ေျပာျပ၍သိရသည္။ လွဴဒါန္းထားေသာအလႈမ်ားကိုျပ၍ မသံုးေဆာင္အပ္ေသာအလွဴဟူ၍ ေျပာျပပါသည္။ ဆရာေတာ္ မီဇူရမ္ျပည္နယ္က ခရစ္ယာန္ျပည္နယ္ျဖစ္လို႔ ဘုန္းႀကီး၀တ္ႏွင့္မသင့္ေတာ္ပါ။ ရြာသားမ်ားပါးက လူအ၀တ္တစံုေလာက္ ေတာင္းခံပီးပါဟုေျပာေသာ္လည္း ဆရာေတာ္မွာ ကူညီလိုစိတ္မဟိ။ ေမာင္သွ်င္၀တ္ႏွင့္ဆိုေကကား ကိစၥမဟိ။ အခု ရဟန္းရဟန္းခံ၍လာသျဖင့္ လူ၀တ္ခၽြတ္မပီးခ်င္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီး၀တ္ႏွင့္ပင္လွ်င္ အကၽြႏ္ုပ္ မီဇူရမ္သို႔ ခရီးဆက္ရပါသည္။
အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕စီးေသာ ဘာ့စ္ကားတြင္ သက္လူမ်ိဳး ေလးငါးေျခာက္ေယာက္ပါသည္။ သူ႐ို႕လည္း Aizawl သို႔လားမည္ဆိုသျဖင့္ Aizawl ေရာက္လွ်င္ သက္၀န္ႀကီးအိမ္သို႔လိုက္ပို႔ပီးပါဆို၍ သက္၀န္ႀကီးအိမ္သို႔ လိုက္ပို႔ပီးပါသည္။ သက္၀န္ႀကီးႏွင့္တြိေသာအခါ အကၽြႏ္ုပ္က ျမန္မာျပည္မွ ေက်ာင္းသားျဖစ္ေၾကာင္း၊ Aizawl တြင္ ေက်ာင္းသားစခန္းဟိေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းသားစခန္းသို႔ ပို႔ပီးပါဟု အကူအညီေတာင္းသည္။ အမွန္မွာ ေက်ာင္းသားစခန္းကား Aizawl ၌ဟိသည္မဟုတ္။ Aizawl ႏွင့္ မိုင္ (၁၆၀) ခန္႔၀ီးေသာ နယ္စပ္ၿမိဳ႕တၿမိဳ႕ျဖစ္ေသာ က်င္ဖိုင္း၌ ဖြင့္လွစ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သက္၀န္ႀကီးကား အကၽြႏ္ုပ္အား ေက်ာင္းသားစခန္းသို႔ မပို႔ပီး။ အခ်ဳပ္ခန္းသို႔ တန္းပို႔လိုက္သည္။ အခ်ဳပ္ခန္းသို႔ေရာက္နီေသာ္လည္း အကၽြႏု္ပ္ကား အဖမ္းခံရမွန္းမသိ။ အခ်ဳပ္ခန္းမွန္းမသိ။ ေက်ာင္းသားစခန္းသို႔လိုက္ပို႔ပီးမည့္ကားကို ေစာင့္နီသည္။ ေနာက္ အင္တန္ေလာက္ၾကာမွ ရဲစခန္းမႈးကလာလတ္ၿပီး ပဇာေၾကာင့္ အဖမ္းခံရသနည္းမီးသည္။ အကၽြႏ္ုပ္ကလည္း အဖမ္းခံရသည္မဟုတ္။ ေက်ာင္းသားစခန္းသို႔လိုက္ပို႔ပီးမည့္ကားေစာင့္နီသည္ဟု ေျပာလိုက္သည္။ ယင္းခါမွ မဟုတ္။ မင္းအဖမ္းခံရေရ။ ေအနီရာက အခ်ဳပ္ရဲစခန္း ယွင္းျပၿပီးမွ အကၽြႏ္ုပ္လည္း အဖမ္းခံလိုက္ရၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း သိနားလည္လိုက္သည္။ ၄င္းညတြင္ အကၽြႏ္ုပ္အား အခ်ဳပ္ခန္းသို႔သြင္းခ်ဳပ္လိုက္ၿပီး အခ်ဳပ္သားမ်ားႏွင့္အတူ ေရာအိပ္ရပါသည္။
ေနာက္ တရက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ၾကာလွ်င္ အကၽြႏ္ုပ္အား Aizawl ရဲေထာက္လွမ္းေရးမွ လာစစ္ပါသည္။ ဘာသာျပန္လုပ္ပီးသူမွာ အစ္မမစမ္းပြီးျဖစ္သည္။ အႏၵမန္ကၽြန္း၌အသတ္ခံလိုက္ရသူ ကိုရန္ႏိုင္ႏွင့္ ရင္းနွီးသူျဖစ္သည္။ အကၽြႏ္ုပ္လက္ထဲ၌ ခရစ္ယာန္ဓမၼသစ္က်မ္းစာအုပ္ႏွင့္ ၿမိဳေတာင္ခရီးလားစဥ္က အတိုေကာက္ရြီးမွတ္ထားေသာ မွတ္တမ္းစာရြက္မ်ားပါသည္။ ယင္းမွတ္တမ္းတြင္ နိရက္အတိအက်ပါသည္။ Aizawl ရဲေထာက္လွမ္းေရးမ်ားက သိမ္းယူထားလိုက္သည္။
Aizawl အခ်ဳပ္ခန္းထဲတြင္ တလခဲြေလာက္ အခ်ဳပ္ခံရသည္။ အကၽြႏ္ုပ္အဖမ္းခံရသည့္အခ်ိန္မွာ ေဆာင္းခါသားျဖစ္သျဖင့္ ေကာင္းေကာင္းခ်မ္းသည္။ သကၤန္းပါးပါးတထည္ျဖင့္ မလံုေလာက္။ အခ်ဳပ္ခန္းထဲတြင္ဟိေသာ ပုဆိုးမွာလည္း ေဘာက္သာဆိုး ၿခီသုတ္ဟပ္ထက္ဆိုးသည္။ ဇာမွ်ႏွစ္ကတည္းက မဖြတ္မေလွ်ာ္ပဲထားသည္မသိ။ အစိုနံသည္ကား ေကာင္းေကာင္းဆိုးသည္။ သို႔ေသာ္ ခ်မ္းအားႀကီးလာေသာအခါ မတတ္ႏိုင္ ႏွာေခါင္းပိတ္ၿပီးဆဲြခ်ံဳလိုက္ရသည္။ စိတ္ထဲတြင္ကား ေအာ့ခ်င္အန္ခ်င္စိတ္ေပါက္သည္။ အခ်ဳပ္ခန္းထမင္းမွာလည္း အာလူးတလံုးႏွစ္လံုး ပဲဟင္းရည္ႀကဲႀကဲ မ၀ေရစာစားရသည္။ ၾကာလာလွ်င္ စိတ္ဓါတ္က်သည္က တေၾကာင္း၊ အစားပ်က္သည္က တေၾကာင္း၊ ရာသီဥတုဆိုးသည္က တေၾကာင္း လူက ခ်က္ခ်င္းပိန္က်လားသည္။
အကၽြႏ္ုပ္အားထားသည့္ အခ်ဳပ္ခန္းထဲတြင္ အကၽြႏ္ုပ္အယင္ အခ်ဳပ္သား ေလးေယာက္ဟိသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႐ို႕ကား တရက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ၾကာလွ်င္ ျပန္ထြက္လားသည္က မ်ားသည္။ တပါတ္ႏွစ္ပါတ္ေလာက္ၾကာလွ်င္ အကၽြႏ္ုပ္အယင္ ေရာက္ႏွင့္ၿပီးျဖစ္ေသာ အခ်ဳပ္သားမ်ားအားလံုး ျပန္ထြက္လားကတ္ၿပီး အကၽြႏ္ုပ္မွာ တလမၾကာ အခ်ဳပ္ခန္းထဲတြင္ သက္တမ္းအရင့္ဆံုးျဖစ္လာသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ အခ်ဳပ္သားမ်ားအား အိမ္မွထမင္းလာပို႔ကတ္သည္။ ထမင္းဟင္းႏွင့္အတူ ငံုဆီးဗူးတဗူးလည္းပါလာတတ္သည္။ ၄င္း ငံုဆီးဗူးအား ၀ိုင္းပတ္လည္၍ တေယာက္တလွည့္ လက္ဆင့္ကမ္း ပီးငံုေလ့ဟိသည္။ အကၽြႏ္ုပ္အား ေက်ာ္ေက်ာ္လားသည္။ အကၽြႏ္ုပ္စိတ္ထဲမွာ ဟင္းရည္ဟုထင္သည္။ ေအသူ႐ို႕တိ ငါ့ကိုက်မပီး ေက်ာ္ေက်ာ္လားကတ္ေတ စိတ္ထဲမွာ ကသိကေအာက္ခံရသည္။ တရက္နိ အကၽြႏ္ုပ္၏မ်က္ႏွာ အမူအယာပ်က္နီ၍လားမသိ တေယာက္က ၄င္း တြီးဗူး ငံုဆီးဗူးကို ပီးငံုခိုင္းသည္။ အကၽြႏ္ုပ္လည္း ဟင္းရည္ထင္၍ေသာက္ခ်လိုက္သည္။ မခံရခက္လိုက္သည္မွာ မေျပာကဲ့။ ျပန္ထုတ္၍လည္းမရ၊ မ်ိဳခ်၍လည္းမရ လိုင္ေျခာင္း၀မွာ ဆို႔နီသည္။ အနံ႔ဆိုးလိုက္သည္ကားလည္း တမ်ိဳး။
အဆိုးဆံုးအခ်ိန္ကား တရားယံုးသို႔ ယံုးခ်ိန္းလားရေသာအခ်ိန္ျဖစ္သည္။ မိမိအလွည့္မေရာက္ခင္ ယာယီအခ်ဳပ္ခန္းထဲ၌ ေထာင္သားမ်ားႏွင့္အတူနီရသည္။ ေထာင္သားမ်ားမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ရာဇ၀တ္အျပစ္သားမ်ားျဖစ္၍ လူ႔အသိစိတ္မဲ့ကင္း မိုက္မဲသူမ်ားျဖစ္သည္။ တိရိစၦာန္ႏွင့္ ထူးမျခားနားျဖစ္သည္။ အကၽြႏ္ုပ္အမႈမွာလည္း ေထာက္လွန္းေရးဟု စြပ္စဲြခံထားရသျဖင့္ အမႈႀကီးျဖစ္နီသည္။ လူကလည္း ေခါင္းတံုးတံုးႏွင့္ သကၤန္း၀တ္ႏွင့္ျဖစ္နီ၍ နဖူးကို ၿခီတင္လွ်က္ ၿခိမ္းေျခာက္လိုက္ ကန္ေက်ာက္လိုက္ အမ်ိဳးမ်ိဴးႏွိပ္စက္ျခင္းခံရသည္။ ယံုးခ်ိန္းလားတိုင္း ငရဲက်ေရပိုင္ခံစားရသည္။ သံုးေခါက္ ယံုးခ်ိန္းလားၿပီး ျမန္မာျပည္သို႔ျပန္ပို႔ရန္ အမိန္႔ခ်လိုက္သည္။
အကၽြႏ္ုပ္အား ျပန္ပို႔သည့္ကားမွာ ျမန္မာလံုထိမ္းရဲမ်ားသံုးေသာ အခ်ဳပ္ကားအတိုင္း သံထူျပားကာလွ်က္ သံေခ်ာင္းစိုက္ထားေသာ လီ၀င္ေပါက္ဖြင့္ထားေသာ ကားမ်ိဳးျဖစ္သည္။ အကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္အတူ ျမန္မာျပည္သို႔ျပန္ပို႔ျခင္းခံရေသာ ခ်င္းလူငယ္ သစ္ခိုးသမား (၆) ေယာက္ပါသည္။ အကၽြႏ္ုပ္ကား က်မၼာရီးအၿခီနီမေကာင္းသျဖင့္ ကားလွဴးတိုင္း ကားေဆာင့္တိုင္ ေခါင္းမူးလာသည္။ ခ်င္းလူငယ္မ်ားကို တဖက္ အတူထိုင္ခိုင္းၿပီး အကၽြႏ္ုပ္တေယာက္တည္းတဖက္ ထိုင္ခံုထက္၌ ၀မ္းလ်ားေမွာက္၍လိုက္ရသည္။ လမ္းခုလပ္ၿမိဳ႕ေခ်တၿမိဳ႕တြင္ တညအိပ္ရသည္။ လမ္းပ်က္နီ၍ဟု သိရသည္။ ၄င္း အခ်ဳပ္ခန္းအိမ္သာမွာလည္း ပိတ္ၿပီးေလာက္တက္နီသျဖင့္ အနံ႔ဆိုးလိုက္သည္ကား အလွိဳင္းလွိဳင္း အလွိဳင္းလွိဳင္းတက္သည္။ ေခါင္းမူးသည္က တေၾကာင္း၊ အနံ႔ဆိုးသည္က တေၾကာင္း သီခ်င္စိတ္ေပါက္သည္။ ေနာက္နိမိုးထ က်င္ဖိုင္းသို႔ အခ်ဳပ္ကားျဖင့္ဆက္ပို႔သည္။ ျမန္မာရဲလက္ထဲသို႔ကားမအပ္၊ နယ္စပ္ကားလမ္းမတြင္ ခ်ထားပီးခသည္။ ခ်င္းလူငယ္မ်ားထဲက ႏွစ္ေယာက္ ေက်ာင္းသားစခန္းအားသိသည္ဆို၍ လိုက္ပို႔ပီးသည္။ (၄၅) မိနိခန္႔လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးမွ ေက်ာင္းသားစခန္းသို႔ေရာက္သည္။ ေက်ာင္းသားစခန္းသို႔ေရာက္ေသာအခါ စခန္းတြင္းတြင္ လူမ်ားမ်ားစားစာမဟိ။ ေလးငါးေျခာက္ေယာက္ေလာက္ရာဟိသည္။ ျမန္မာတေယာက္အား ေထာက္လွမ္းေရးစြပ္စဲြၿပီး လူသတ္မႈျဖစ္ထားသျဖင့္ ေက်ာင္းသားအားလံုးအျပင္သို႔ထုတ္လိုက္ေၾကာင္း ေနာက္မွ ၾကားသိရသည္။ ျမန္မာေက်ာင္းသားအားလံုးမွာလည္း Aizawl သုိ႔ ထြက္လားခကတ္ၿပီးျဖစ္သည္။ စခန္းတြင္းတေယာက္က က်င္ဖိုင္းတြင္ ကိုစိန္၀င္းဟုေခၚေသာ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားအား ကူညီပီးသူတဦးဟိေၾကာင္း လမ္းညႊန္ပီးလိုက္သည္။ အကၽြႏ္ုပ္ေရာက္လားသည္မွာ လမ္းညႊန္ပီးလိုက္ေသာ ကိုစိန္၀င္းမဟုတ္ပဲ ရကၠန္းခတ္နီေသာ ကိုစိန္၀င္းလင္မယားအိမ္သို႔ေရာက္လားသည္။ လင္မယားကား ျမန္မာျပည္မွလာေရာက္ၿပီး ဆင္းဆင္းရဲရဲရကၠန္းခတ္စားနီသူမ်ားျဖစ္သည္။ ယင္းတြင္ တညအိပ္ၿပီး ေနာက္နိ Aizawl သို႔ ကုန္တင္ကားျဖင့္ လမ္းႀကံဳစီး၍ လိုက္ပါလာရသည္။ လမ္းစရိတ္ကို သူ႐ို႕ပါးက မရမကျခစ္ကုတ္၍ ေတာင္းယူခရသည္။ သူ႐ို႕လက္ထဲမွာလည္း တျပားတခ်ပ္မဟိ။ သူမ်ားပါးက ခ်ီးငွားပီးလိုက္သည္။ လမ္းစရိတ္ကားလံုလံုေလာက္ေလာက္မဟုတ္၊ လက္ထဲမွာ ေအေလာက္ရာပါေရဟု ေတာင္းပန္ၿပီးလိုက္ပါလာရသည္။
အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕ စီး၍လိုက္ပါလာေသာကားမွာ ကုန္တင္ကားျဖစ္သည္။ ေခါင္မိုးမပါ။ ဆန္အိပ္မ်ား၊ ေဘာက္သာအိပ္မ်ားထက္က တက္စီး၍ လိုက္ပါလာရသည္။ ေခါင္မိုးထက္၌တက္စီးသူ စုစုေပါင္းဆယ္ေယာက္ေလာက္ဟိမည္။ အကၽြႏု္ပ္နံပါးတြင္ ခ်င္းလူငယ္တေယာက္လည္းပါသည္။ စကားတခြန္းႏွစ္ခြန္းေျပာျဖစ္သည္။ မ်ားမ်ားစားစားမေျပာျဖစ္။ ျမန္မာျပည္မွလာသည္ကို လူမ်ားမ်ားသိ၍လည္းမေကာင္း။ အတတ္ႏိုင္ဆံုးစကားတခြန္းမေျပာဘဲ လိုက္ပါလာလတ္သည္။
က်င္ဖိုင္းၿမိဳ႕အထြက္ ေခ်ာင္းႀကီးတေခ်ာင္းျဖတ္ရသည္။ ျမစ္နီးပါးႀကီးသည္။ အထက္က ေခါင္မိုးမပါသျဖင့္ ေခ်ာင္းသို႔အဆင္းလမ္းတေလွ်ာက္ ေအာက္ကကားမ်ားကို အတိုင္းသားလွမ္းျမင္နီရသည္။ ေခ်ာင္းဆင္းလမ္းမွာ ၀က္အူရစ္ကိုေထာင္ထားသည့္အတိုင္းျဖစ္သည္။ ေတာင္ေအာက္ဖက္သို႔ ေရာက္သည့္အခါတြင္လည္း အထက္က ကားမ်ားကို လွမ္းျမင္ရသည္။ ေခ်ာင္းသို႔ေရာက္၍ ေတာင္ထက္က ကားမ်ားကိုျမင္မွ ေတာင္ထိပ္မွာ ေကာင္းခင္ေလာက္ျမင့္ေၾကာင္း သေဖာေပါက္သည္။
လက္ထဲဟိသမွ်ေငြကို ကားခပီးလိုက္ၿပီးျဖစ္သျဖင့္ ထမင္းတနပ္အငတ္ခံရန္ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ခ်င္းလူငယ္မွာ အကၽြႏ္ုပ္ထမင္းမစားဘဲနီသည္ကိုသိသျဖင့္ ထမင္း၀ယ္ေကၽြးပါသည္။ ယင္းအခ်ိန္တြင္ အကၽြႏ္ုပ္မွာ လူအ၀တ္ႏွင့္ျဖစ္သည္။ သစ္ခြတ္သမားလူငယ္မ်ားက အကၽြႏ္ုပ္အား ေဘာင္းဖီတလံုး အၤက်ီတလံုးပီးႏွင့္ထားခသည္။ လူကလည္းကတံုး ပိန္ခ်ံဳးၿပီး အ၀တ္အစားမွာလည္း စုတ္ျပတ္သတ္နီသျဖင့္ စ်ီးေရာင္းေသာ မီဇူမိမၼေခ်မ်ားက အကၽြန္ုပ္အားၾကည့္ၿပီး ေကာင္းေကာင္းရယ္ကတ္ပါသည္။ အကၽြႏ္ုပ္လည္း ရွက္ရွက္ျဖင့္ ၿပံဳးရယ္နီလိုက္သည္။
အကၽြႏ္ုပ္သတင္းရသည္မွာ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ား Top Hotel ၌ အလုပ္လုပ္နီကတ္သည္။ Aizawl ေရာက္လွ်င္ Top Hotel သို႔ စံုစမ္း၍လားမည္။ တည လမ္းေဘး၌အိပ္မည္။ ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ ကိုယ့္အစီအစဥ္ႏွင့္ျဖစ္သည္။ အမွန္မွာ ေက်ာင္းသားမ်ားက Top Hotel ၌ အလုပ္လုပ္နီသည္မဟုတ္၊ Top Resturant နာမည္ျဖင့္ Bara Bazar ၌ လဖက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ Aizawl သို႔ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ေမွာင္နီၿပီးျဖစ္သည္။ Aizawl ၿမိဳ႕ကား ေတာင္ထိပ္အစြန္ဖ်ားတြင္ မီးထိန္ထိန္လင္းလွ်က္ သီတင္းကၽြတ္ ၀ါကၽြတ္ပဲြကဲ့သို႔ အလြန္လွပသည္။ တညက ဇာပင္ျဖစ္ျဖစ္ လမ္းေဘးမွာ ထိုးအိပ္ဖို႔ဆံုးျဖတ္ထားသည္။ အကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္အတူ ကားစီးလာေသာခ်င္းလူငယ္မွာ ကုန္သည္ျဖစ္သျဖင့္ အထုပ္အပိုးမ်ားစြာပါသည္။ အကၽြႏ္ုပ္လည္း အထုပ္အပိုးမ်ားကို ကူသယ္ပီးသည္။ သူက အကၽြႏ္ုပ္အား မည္သည့္နီရာတြင္ တည္းမည္နည္းဟု မီးသည္။ အကၽြႏ္ုပ္က ခပ္တည္တည္ျဖင့္ Top Hotel ၌ တည္းမည္ဟု ျပန္ေျဖလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ လူငယ္က သေဘာေကာင္းသူျဖစ္သျဖင့္ ျမန္မာစကားျဖင့္ မထူးပါဘူးဗ်ာ၊ ညကလည္းေမွာင္ေနၿပီ ကၽြႏ္ုပ္အိမ္မွာဘဲ ညအိပ္လိုက္ပါ၊ အိမ္ေအာက္မွာ ရကၠန္းခတ္တဲ့ဗမာလူေတြရွိတယ္။ သူတို႔ ဗမာေက်ာင္းသားေတြေနတဲ့ေနရာသိတယ္။ မနက္က်ရင္ သူတို႔ကို လိုက္ပို႔ခိုင္းရင္ရတယ္ဟုေျပာသျဖင့္ အကၽြႏ္ုပ္လည္း ၀မ္းသာအားရ သူ၏ဖိတ္ေခၚခ်က္ကို လက္ခံလိုက္သည္။ လမ္းေဘးမွာအိပ္ဖို႔မလိုလိုက္ယာဟုသိလိုက္ၿပီး ခ်င္းလူငယ္အား စိတ္ထဲတြင္ႀကိတ္၍ ေက်းဇူးတင္နီမိသည္။ ညစာထမင္းလည္း ၀က္သားႏွင့္ ေကာင္းေကာင္းစားရသည္။ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္အိပ္ရသည္။ ေနာက္နိမိုးလင္းလွ်င္ ရကၠန္းခတ္နီေသာ ျမန္မာလူငယ္မ်ားက ေက်ာင္းသားမ်ားဟိရာအိမ္သို႔လိုက္ပို႔ပီးသည္။ အိမ္မွာ Top Resturant တည္ဟိရာ Bara Bazar လမ္းမႀကီးေအာက္ လွီကားထစ္ေဘးနားတြင္ျဖစ္သည္။ Top Resturant ကို ကိုေမာင္ငါက ဦးစီးဖြင့္လွစ္ထားျခင္းျဖစ္ၿပီး အိမ္ကိုလည္း သူကပင္ ငွားရမ္းထားျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုေမာင္ငါနွင့္အတူ ေက်ာင္းသား ေလးငါးေယာက္နီသည္။ အကၽြႏ္ုပ္မွတ္မိသေလာက္ မိုးခ်ဳပ္ (ယခု) VOA သတင္းေထာက္၊ သူက အသက္အငယ္ဆံုး၊ ကိုေဇာ္ေဌး (ယခု) ၾသစေတးလ်။ ကိုဆန္နီ၊ ကိုေပတိုး၊ ဘူးလာအမိ မေခၚမီး၊ ကိုေမာင္ငါ၊ ကိုျမင့္ေအး (ယခု) ေနာ္ေ၀း၊ ကို၀င္းထြန္း (က်ဆံုး)။ က်န္လူမ်ားကိုကား အတိအက်မမွတ္မိ။ ေနာက္တနိတြင္ အကၽြႏ္ုပ္ျပန္ေရာက္လာသည္ကို ၾကားသိရျဖင့္ အစ္မမစမ္းပြီး ၀မ္းသာအားရလာတြိပါသည္။ အစ္မမစမ္းပြီး၏ေျပာျပခ်က္အရ ရဲစခန္းအား နယ္စပ္သို႔မပို႔ရန္ေတာင္းပန္ထားသည့္ၾကားက ပို႔ျဖစ္ေအာင္ပို႔လိုက္သည္ဟု မေၾကမနပ္ျဖင့္ ျပန္ေျပာျပပါသည္။ ေရာက္စေပါက္စ အခ်ဳပ္ကထြက္ခါစ အျပင္လည္းေကာင္းေကာင္းမထြက္၀န္႔သျဖင့္ ခ်င္းလူငယ္အိမ္သို႔ အလည္မလားျဖစ္လိုက္ပါယာ။ စိတ္ထဲတြင္ကား အၿမဲတမ္းသတိရနီပါသည္။ ကနိအခ်ိန္၌ျပန္တြိလွ်င္လည္း မွတ္မိမည္မဟုတ္ေတာ့ပါ။ မိမိ၏ေက်းဇူးကန္းေသာအျဖစ္ကို ေတြးမိတိုင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိ ေနာင္တရနီမိသည္။
ဇင္မေဘာက္သို႔ (ဆက္ရန္)

အာကုတၱလာ (Agartala) သို႔

အာကုတၱလာ (Agartala) သို႔
==================
Agartala တြင္ မရမာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတေက်ာင္းဟိသည္။ ဆရာေတာ္မွာ ၿမိဳလူမ်ိဳးဟုသိရသည္။ ရခိုင္ျပည္ ျမန္မာျပည္တြင္ စာသင္ဖူးသျဖင့္ ရခိုင္စကားကို ရခိုင္သားႏွင့္မျခားေျပာတတ္သည္။ မဏိပူရျပည္နယ္ မိုးေရးတြင္လည္း ေက်ာင္းထိုင္ေၾကာင္းသိရသည္။ ဆရာေတာ္က အျဖစ္မွန္ကို မီးပါသည္။ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕က ေၾကာက္၍ အျဖစ္မွန္ကိုမေျပာဘဲ ႏႈတ္ပိတ္ထားလိုက္သည္။ အာကုတၱလာၿမိဳ႕သည္ ထရိပူရ (ၿမံဳ) လူမ်ိဳးမ်ား၏ၿမိဳ႕ေတာ္ဆိုေသာ္လည္း ၿမံဳလူမ်ိဳးတဦးတေယာက္မွ် မတြိရပါပ်ာယ္။ အားလံုး ကုလားမ်ားက ၀ါးမ်ိဳထားၿပီးျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပည္ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕ႏွင့္ အလားသ႑န္တူသည္။ မြန္ျပည္နယ္၏ၿမိဳ႕ေတာ္ ေမာ္လၿမိဳင္တြင္လည္း မြန္လူမ်ိဳးမ်ားမဟိေတာ့ဘဲ မူဆလင္ကုလားမ်ားက ႀကီးစိုးထားသည္။ အကယ္၍ ျမန္မာစစ္အစိုးရကလည္း ဦးေႏွာက္ေသးသိမ္စြာျဖင့္ ေဒသခံမြန္လူမ်ိဳးမ်ားအား အာဏာလဲႊေျပာင္းမပီးဘဲ ဆက္လက္ဖိႏွိပ္နီဦးမည္ဆိုလွ်င္ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕သည္လည္း အမ်ားမၾကာက်ဆံုးရေပေတာ့မည္။ ေမာ္လၿမိဳင္က်ဆံုးၿပီးလွ်င္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သည္ကား မည္မွ်တာရွည္ရပ္တည္ႏိုင္မည္နည္း။ ေရႊတိဂံုဘုရားလည္း မ်က္ခံုးမႊီးလွဳပ္လွ်က္ဟိသည္။
အာကုတၱလာမွတဆင့္ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕ ထရိပူရရခိုင္လူမ်ိဳးမ်ားဟိရာ ၿမိဳ႕ေခ်တၿမိဳ႕သို႔ ခရီးထြက္ခြာပါသည္။ ယင္းၿမိဳ႕တြင္ သက္လူမ်ိဳးႏွင့္ ထရိပူရရခိုင္လူမ်ိဳးအမ်ားအျပားတြိရသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ အုပ္တိုက္အေဆာက္အဦးျဖစ္ၿပီး သာသာ၀င္း၀င္းဟိသည္။ ၄င္းဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွတဆင့္ ရခိုင္ျပည္မွ ဘုန္းေတာ္ႀကီးတပါးျဖစ္ေသာ ဦး၀ိရိယဟိရာ သက္ရြာသို႔ခရီးဆက္ပါသည္။ သက္ရြာမွာ ဘဂၤလားေဒခ်္မွထြက္ၿပီးလာကတ္ေသာ သက္လူမ်ိဳးမ်ားအား ရြာထူေထာင္ပီးထားျခင္းျဖစ္သည္။ ရြာဆိုေသာ္လည္း လူနီအိမ္မ်ားကို စီတန္းေဆာက္ထားသည္မဟုတ္ ေတာင္ကုန္းေတာင္ကုန္းလိုက္ ျပန္႔ၾကင္းတည္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ေတာင္ကုန္းတကုန္းႏွင့္တကုန္းအၾကား တအိမ္ႏွင့္တအိမ္ၾကားတြင္ လယ္ကြက္မ်ားဟိၿပီး အလြန္သာယာသည္။
ဆရာေတာ္ဦး၀ိရိယမွာ အသက္ (၇၀) ခန္႔ဟိၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း နာမည္ႏွင့္လိုက္ေအာင္ သန္သန္မာမာ ျဖတ္ျဖတ္လတ္လတ္ျဖစ္သည္။ လားႏိုင္လာႏိုင္ဟိသည္။ ဆရာေတာ္ကား ရွိမွီေနာက္မွီလည္းျဖစ္သည္။
ဗိုလ္ႀကီးၾကာလွေအာင္႐ို႕ေတာ္လွန္ရီးလုပ္စဥ္ကာလ ဘူးသီးေတာင္ဖက္တြင္ျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ႀကီးၾကာလွေအာင္၏တပ္စိပ္တစိပ္က ျမန္မာဖက္ခြက္စစ္တပ္အား အႏိုင္ရလိုက္သည္။ ထိုသတင္းကို ကုလားမ်ားၾကားသိေသာအခါ ဂိုးေခ်႐ို႕ရခိုင္ႏွင့္ငါ႐ို႕ကုလားဆိုစြာ ညီအစ္ကို မိတ္ဆြီတိရာမနား။ ရခိုင္တပ္ေအာင္ပဲြအတြက္ ရခိုင္တပ္စိပ္အား ထမင္းေခၚဖိတ္ေကၽြးပါသည္။ တပ္စိပ္တစိပ္လံုး တအိမ္ထဲတြင္စားဖို႔နီရာမကန္။ တအိမ္တေယာက္က်စီခဲြ၍ ေကၽြးပါသည္။ ငတံုးရခိုင္သားတိလည္း ကုလားကိုယံုၿပီး ထမင္း၀မ္းတင္းေအာင္စားသည္။ ကုလားမ်ားလည္း တအိမ္လူသံုးေယာက္ ႀကိဳးအဆင္သင့္ျဖင့္ ထိုင္ေစာင့္နီသည္။ ရခိုင္သား ထမင္းစား၍၀မ္းတင္းေသာအခါ ကုလားမ်ားက သီနပ္ကိုလု၍ လူကိုႀကိဳးခ်ိဳင္ထားလိုက္သည္။ တပ္စိပ္တစိပ္လံုးကို တေယာက္ခ်င္းစီ ပက္ခံုးတြင္၀ါးထိုးႀကိဳးခ်ိဳင္လွ်က္ က်ားထိုးသတ္ပစ္လိုက္ကတ္သည္။ တပ္စိပ္ေခါင္းေဆာင္ကေျပာသည္မွာ ရခိုင္သားသတၱိအက်မခံကဲ့။ ကုလားတိအနားကပ္လာေက ေဘာကိုေက်ာက္သတ္ဟုေျပာသည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာက္၍ကားမမွီ။ လီကိုရာထိသည္။ သို႔ျဖင့္ ဗိုလ္ႀကီးၾကာလွေအာင္၏တပ္စိပ္တစိပ္လံုး ကုလားပါးမွာ က်ားထိုးအသတ္ခံလိုက္ရေၾကာင္း ဆရာေတာ္ဦး၀ိရိယေျပာျပ၍ သိခရပါသည္။ (ဆက္ရန္)
အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕ ၄င္းသက္ရြာ၌နီထိုင္စဥ္ အျခားသက္ရြာတရြာ၌ ရဟန္းခံပဲြႏွင့္ႀကံဳသည္။ ဆရာေတာ္က ရဟန္းခံခ်င္ေရလားဟုမီး၍ ႏွစ္ေယာက္စလံုးမွာ ေမာင္သွ်င္မ်ားျဖစ္နီသျဖင့္ ရဟန္း၀င္ခံရန္ သေဖာတူလိုက္သည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း၀င္းအတြင္း သိမ္သမုဒ္ထားေသာနီရာတြင္ ကမၼာ၀ါစာဖတ္၍ ရဟန္းခံပီးပါသည္။ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕ႏွစ္ေယာက္ ရဟန္း (၁) ပါး စုစုေပါင္းသံုးပါးျဖစ္သည္။ အကၽြႏ္ုပ္စိတ္ထဲမွာ ရာသက္ပန္ဘုန္းႀကီး၀တ္ခ်င္စိတ္မဟိသည္ျဖစ္၍ ယင္းေလာက္ထိ ေလးေလးနက္နက္မဟိပါ။
အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕ရဟန္းခံၿပီးသည္ႏွင့္အမ်ားမၾကာ သက္ေတာ္လွန္ရီးစစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ကႏၱေကာက္ဆရာေတာ္ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕နီထိုင္ရာသက္႐ြာသို႔ ေရာက္ဟိလာသည္။ ဆရာေတာ္ဆိုေသာ္လည္း လူ၀တ္လွဲၿပီးျဖစ္သည္။ သိကၡာမခ်သိမ့္သျဖင့္ ဘေႏၱ (ဆရာေတာ္) ဟူ၍ လူအမ်ားက ေခၚလွ်က္ပင္ဟိသည္။ မယားပီးစပ္ေသာ္လည္း မယားမယူဘဲနီသည္။ သီလမပ်က္ေအာင္ ညစာထမင္းလည္းမစား။ အလြန္ၾကည္ညိဳဖြယ္ေကာင္းေသာ ေတာ္လွန္ရီးေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတေယာက္ျဖစ္သည္။ ဆရာေတာ္မွာ ဟာရဘင္းရြာဇာတိဟု သိရသည္။ ရခိုင္လူမ်ိဳးျဖစ္နီ၍ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕အတြက္ ဂုဏ္ယူစရာျဖစ္သည္။ ဘဂၤလားေဒခ်္၌ ခ်ိတ္ခါဆီးနာ အာဏာရၿပီးေနာက္ သက္ေတာ္လွန္ရီးေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းရီးစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ၿပီးေနာက္ ဆရာေတာ္လည္း သက္ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္အတူ ျပည္ထဲသို႔ျပန္၀င္လားသည္။ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕ႏွင့္တြိဆံုသည့္အခ်ိန္၌ပင္ ဆရာေတာ္မွာ အသက္ (၆၅) ႏွစ္ ေက်ာ္လြန္နီၿပီးျဖစ္၍ ယခုအခ်ိန္၌ အသက္ရွင္လွ်က္ဟိလိမ့္မည္မထင္ေတာ့ပါ။ ဆရာေတာ္တြင္ ေဘာ္ဒီကတ္ (၁) ေယာက္ႏွင့္ သက္ေခါင္းေဆာင္ (၂) ေယာက္ပါသည္။ စုစုေပါင္း (၄) ေယာက္ျဖစ္သည္။ မီဇူရမ္နယ္စပ္ဖက္သို႔ ခရီးလားျခင္းျဖစ္သည္။ အကၽြႏ္ုပ္လည္း မီဇူရမ္သို႔ ခရီးလားလိုသည္ျဖစ္၍ ဆရာေတာ္႐ို႕ဂ်စ္ကားႏွင့္ လမ္းႀကံဳလိုက္ပါလတ္သည္။ လမ္းတြင္မိုးရြာထားသျဖင့္ သစ္တပင္မွာ ၿပိဳလဲလွ်က္ ကားလမ္းမအား ကန္႔လန္႔ျဖတ္ထားသည္။ သစ္ပင္ကိုခြတ္ျဖတ္ၿပီးမွ ခရီးဆက္၍ရသည္။ သစ္ပင္မွာ ၿခိတ္ပင္ျဖစ္နီ၍ သြီးမတည့္လွ်င္ ၿခိတ္ေပါက္တတ္သျဖင့္ ဆရာေတာ္က အနားသို႔မကပ္ရန္ သတိပီးသည္။ ဆရာေတာ္႐ို႕ကား Aizawl ကိုမျဖတ္၊ နယ္စပ္လမ္းအတိုင္းလားမည္ျဖစ္သျဖင့္ အကၽြႏ္ုပ္အား မီဇူရမ္အ၀င္ သက္ရြာတရြာတြင္ ခ်ထားပီးခသည္။ ၄င္းသက္ရြာမွ ကားစီးလွ်င္ Aizawl သို႔ တိုက္႐ိုက္ေရာက္သည္။ (ဆက္ရန္)

အိႏၵိယသို႔.

အိႏၵိယသို႔.
=======
အကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္အတူ အိႏၵိယသို႔ခရီးလားသူမွာ ရမလပဗိုလ္မႈးေဟာင္းတဦးျဖစ္သည္။ နာမည္းရင္းကိုကား အကၽြႏ္ုပ္မသိ။ ဗိုလ္မႈးဟူ၍သာေခၚသည္။ ေမာင္သွ်င္၀တ္လွ်က္ျဖစ္သည္။ ဗိုလ္မႈးအားေမာင္သွ်င္၀တ္ပီးသူမွာ ဖေလာင္းခ်ိတ္ေက်ာင္းႀကီးေက်ာင္းဆရာေတာ္ႀကီးကိုယ္တိုင္ျဖစ္သည္။ ဗိုလ္မႈးမွာ ၀၀တုတ္တုတ္ မ်က္ႏွာေလးျပားက် လက္တြိသမား အလုပ္သမားျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ စကားေျပာလွ်င္ကား ေျဖးေျဖးညႇင္းညွင္းေျပာတတ္သည္။
ပထမဦးစြာစစ္တေကာင္းၿမိဳ႕သို႔လား၍ စစ္တေကာင္းမွတဆင့္ ဖလံေထာင္ ရင္ကြာၿမိဳ႕သို႔ ထြက္ခြာသည္။ ရင္ကြာဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၌တည္းခိုသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးမွာ ေမာင္သွ်င္၀တ္ႏွင့္ျဖစ္၍ လားရလာရ တည္းရခိုရလြယ္ကူသည္။ ရင္ကြာမွာ နယ္စပ္ၿမိဳ႕တၿမိဳ႕ျဖစ္သည္။ တဖက္ကမ္းတြင္ အိႏၵိယႏိုင္ငံ ထရိပူရျပည္နယ္ ေဘာင္းကူၿမိဳ႕ဟိသည္။ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕ေရာက္လားခ်ိန္သည္ ႏြီခါသားျဖစ္သည္။ နယ္စပ္ေခ်ာင္းကား ယင္းေလာက္ထိမႀကီးပါ။ ေအဖက္ကမ္းက လက္ခဲပစ္လွ်င္ ထိုဖက္ကမ္းသို႔ေရာက္သည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ကားလမး္၏ေတာင္ဖက္ျခမ္းတြင္တည္ဟိၿပီး ေခ်ာင္းမွာ ေျမာက္ဖက္ျခမ္းတြင္တည္ဟိသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွ လွမ္းၾကည့္လွ်င္ နယ္စပ္ေခ်ာင္းကို လွမ္းျမင္ရသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ကားလမ္းမႏွင့္ ကပ္လွ်က္တည္ဟိၿပီး ကားလမ္းမေက်ာ္လွ်င္ လယ္ကြင္းမ်ားဟိသည္။ ၿပီးလွ်င္ နယ္စပ္ေခ်ာင္းဟိသည္။ အကၽြႏ္ုပ္ရို႕က ညတြင္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကတဆင့္ ကားလမ္းမကိုေက်ာ္၍ လယ္ကြင္းျပင္ကိုျဖတ္ၿပီး နယ္စပ္ေခ်ာင္းကိုကူးျဖတ္ခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာေတာ္ႀကီးႏွင့္ ရြာသားမ်ားက သေဘာမတူ။ (၂၄) နာရီ ကင္းေစာင့္ခ်ထားေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ အကယ္၍ မိလားပါက ဆရာေတာ္ႀကီးအပါအ၀င္ ရြာသားမ်ားအားလံုး ဒုကၡေရာက္မည္။ (ဆက္ရန္)
စကားစပ္၍ေျပာရလွ်င္ ရင္ကြာတြင္ မရမာအိမ္ၿခီအင္တန္မ်ားမ်ားဟိသည္။ နယ္စပ္ေခ်ာင္းနားတေလွ်ာက္ ရပ္ကြက္ႀကီးမ်ားဟိသည္။ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕မေရာက္ခင္ ငါးႏွစ္အယင္ေလာက္က ၿမီျပန္႔မွ အၿခီခ်ရန္ေရာက္ဟိလာေသာ ကုလားမ်ားက ေဒသခံမရမာမ်ားအား လူမ်ိဳးေရးအဓိက႐ုဏ္းဖန္တီးၿပီး ေမာင္းထုတ္လိုက္ကတ္သည္ဟုဆိုသည္။ ၿပီးလွ်င္ မရမာလူမ်ိဳးမ်ားပိုင္ဆိုင္ေသာ လယ္ၿမီမ်ားကို အပိုင္သိမ္းယူထားလိုက္သည္။ အိႏၵိယသို႔ထြက္ၿပီးလာေသာ မရမာလူမ်ိဳး (၃၀၀၀) ေက်ာ္အား အိႏၵိယအစိုးရမွ ေဘာင္းကူၿမိဳ႔တြင္ ဒုကၡသည္စခန္းတည္ေဆာက္၍ ၾကည့္႐ႈေစာင့္မထားသည္။ အျခားတဖက္တြင္ ပညာတတ္မရမာအမ်ိဳးသမီးမ်ားအား သိမ္းပိုက္ထားၿပီး မူဆလင္ဇတ္သြင္းထားသည္ သာဓကေျမာက္မ်ားစြာဟိသည္ဟုဆိုသည္။ ထိုသို႔ျပဳလုပ္ရန္ ကုလားဗလီမ်ားက ေငြႀကီးေထာက္ပံကူညီသည္ဟုဆိုသည္။ တနည္းေျပာရလွ်င္ လူမ်ိဳးေရး၀ါးမ်ိဳျခင္း (သို႔မဟုတ္) တည့္တည့္ေျပာရလွ်င္ (လိင္) ႏွင့္ သာသနာျပဳျခင္းျဖစ္သည္။
အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕လည္း ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္ရန္ အၿခီနီကို ေလ့လာေစာင့္ဆိုင္းယင္း ဗဟုသုတအျဖစ္ ဖလံေထာင္၏ၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္ေသာ ခါကစရီၿမိဳ႕သို႔ အလည္တေခါက္လားျဖစ္လိုက္ပါသည္။ ခါကစရီတြင္ မရမာအိမ္ၿခီမ်ားမ်ား ရပ္ကြက္မ်ားမ်ားဟိပါသိမ့္သည္။ သို႔ေသာ္ ၿမိဳ႕၏သံုးပံု ႏွစ္ပံုကိုကား ကုလားမ်ားသိမ္းပိုက္ထားၿပီးျဖစ္သည္။ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕တည္းခိုေသာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္မွာ ရဟန္းပ်ိဳတပါးျဖစ္ၿပီး ရခိုင္ျပည္ ျမန္မာျပည္တြင္ စာသင္ဖူးကာ အေတြးအေခၚအေျမာ္အျမင္ဟိေသာ ပညာတတ္ရဟန္းတပါးလည္းျဖစ္သည္။ ဖလံသားစကားမွာ ရမ္းၿဗဲလီသံပါသည္။ ဗိုလ္မင္းေထာင္ႏွင့္ ဖလံေထာင္အၾကားတြင္ သက္ေထာင္တခုလံုးၾကားခံထားသျဖင့္ ဖလံေထာင္သည္ ဗိုလ္မင္းေထာင္ႏွင့္ႏိႈင္းစာလွ်င္ ၿမီျပန္႔ေဒသ ရခိုင္သားမ်ားႏွင့္ဆက္စပ္မႈပိုနည္းသည္။
ရင္ကြာ၌ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕တည္းခိုေသာေက်ာင္းတြင္ ေမာင္သွ်င္ေခ်တပါးဟိသည္။ သူက ေဘာင္းကူးဒုကၡသည္စခန္းသို႔လားနီက်ျဖစ္၍ ကူးျဖတ္ရသည့္နီရာႏွင့္အခ်ိန္ကို ေကာင္းစြာသိသည္။ ကူးျဖတ္ရသည့္နီရမွာ ၿမိဳ႕၏အရွိေျမာက္ဖက္ ဒုကၡသည္စခန္း၏တဖက္ကမ္းျဖစ္သည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွ ႏွစ္မိုင္ေလာက္၀ီးသည္။ ထိုနီရာသို႔မေရာက္ခင္ ဘဂၤလားနယ္ျခားေစာင့္ BDR စခန္းတခုကိုလည္းျဖတ္ရသည္။ BDR စခန္းအလြန္ မရမာရြာတရြာဟိသည္။ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕အားမီးလွ်င္ ၄င္းမရမာရြာသို႔ ပရိတ္ေဟာလားသည္ဟု အေၾကာင္းျပေျဖသည္။ ၄င္း BDR စခန္းကိုေက်ာ္လြန္ၿပီး ေတာလမ္းဖက္ေရာက္ေသာအခါ ကင္း Post တခုဟိသည္။ ကင္းေစာင့္စစ္သား၏ထမင္းစားခ်ိန္ကို အလိုက္ေခ်ာင္းရသည္။ ပထမတေခါက္ အဆင္မေျပ။ တရက္ႏွစ္ရက္နားၿပီး ဒုတိယတေခါက္ႀကိဳးစားသည္။ အဆင္မေျပ။ တတိယအေခါက္တြင္ အဆင္ေျပသည္။ ကင္းေစာင့္စစ္သားမဟိခိုက္ ေခ်ာင္းကိုၿပီးဆင္းရသည္။ ႏြီခါသားျဖင္သျဖင့္ ေခ်ာင္းရီမွာ ခါးေလာက္ရာနက္သည္။ ရီခ်ိဳေခ်ာင္းျဖစ္သည္။ ထိုဖက္ကမ္းကူးသည္ႏွင့္ ဒုကၡသည္စခန္းသို႔တန္းေရာက္သည္။ ဒုကၡသည္စခန္းတြင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတခုဟိသည္။ ေက်ာင္းဆိုေသာ္လည္း သီးသန္႔ေက်ာင္းမဟုတ္၊ ဒုကၡသည္လိုင္းတန္းႏွင့္တြဲလွ်က္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းခန္းဖြင့္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ သက္ကယ္မိုး ၀ါးခင္းအခန္းသာလွ်င္ျဖစ္သည္။
ဒုကၡသည္စခန္းမွ ဒုကၡသည္မ်ားအား ၾကည့္ျမင္ရသည္မွာ ေကာင္းေကာင္းစိတ္ပ်က္ဖို႔ေကာင္းသည္။ အိႏၵိယအစိုးရကေထာက္ပံ့ေသာ မ၀ေရစာျဖင့္ ဒုကၡသည္မ်ားမွာ အဟာရခ်ိဳ႕တဲ့ က်မၼာရီးခ်ိဳ႕တဲ့လွ်က္ အ႐ိုးေပၚအရီကပ္လွ်က္ဟိသည္။ အကၽြႏ္ုပ္႐္ို႕အား လမ္းျပလိုက္ပို႔ေသာေမာင္သွ်င္ေခ်က သၤခ်ိဳင္းကုန္းကို လိုက္ျပပါသည္။ ေတာင္သံုးလံုးအျပည့္၊ ျမႇဳပ္ဖို႔နီရာေတာင္ မက်န္လိုက္ပ်ာယ္။ ဤျပႆနာအား ကမၻာကလည္း မသိ။ တေယာက္ေခ်လည္း မသိ။ မီးခဲျပာဖံုးဘ၀ျဖင့္ အတိဒုကၡေရာက္လွ်က္ဟိသည္။ ဘဂၤလားေဒခ်္တြင္ ခ်ိတ္ခါဆီးနာ အာဏာရလာေသာအခါ မရမာဒုကၡသည္မ်ားျပန္လက္ခံသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႐ို႔ပိုင္လယ္ၿမီမ်ားကိုကားျပန္မရ။ ဒုကၡသည္စခန္းတြင္ တရက္ႏွစ္ရက္နီၿပီး ထရိပူရျပည္နယ္ၿမိဳ႕ေတာ္ Agatala သို႔ ခရီးဆက္ပါသည္။ (ဆက္ရန္)

စကားစပ္၍ေျပာရလွ်င္ ရင္ကြာတြင္ မရမာအိမ္ၿခီအင္တန္မ်ားမ်ားဟိသည္။ နယ္စပ္ေခ်ာင္းနားတေလွ်ာက္ ရပ္ကြက္ႀကီးမ်ားဟိသည္။ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕မေရာက္ခင္
ငါးႏွစ္အယင္ေလာက္က ၿမီျပန္႔မွ အၿခီခ်ရန္ေရာက္ဟိလာေသာ ကုလားမ်ားက ေဒသခံမရမာမ်ားအား လူမ်ိဳးေရးအဓိက႐ုဏ္းဖန္တီးၿပီး
ေမာင္းထုတ္လိုက္ကတ္သည္ဟုဆိုသည္။ ၿပီးလွ်င္ မရမာလူမ်ိဳးမ်ားပိုင္ဆိုင္ေသာ လယ္ၿမီမ်ားကို အပိုင္သိမ္းယူထားလိုက္သည္။ အိႏၵိယသို႔ထြက္ၿပီးလာေသာ
မရမာလူမ်ိဳး (၃၀၀၀) ေက်ာ္အား အိႏၵိယအစိုးရမွ ေဘာင္းကူၿမိဳ႔တြင္ ဒုကၡသည္စခန္းတည္ေဆာက္၍ ၾကည့္႐ႈေစာင့္မထားသည္။ အျခားတဖက္တြင္
ပညာတတ္မရမာအမ်ိဳးသမီးမ်ားအား သိမ္းပိုက္ထားၿပီး မူဆလင္ဇတ္သြင္းထားသည္ သာဓကေျမာက္မ်ားစြာဟိသည္ဟုဆိုသည္။ ထိုသို႔ျပဳလုပ္ရန္ ကုလားဗလီမ်ားက
ေငြႀကီးေထာက္ပံကူညီသည္ဟုဆိုသည္။ တနည္းေျပာရလွ်င္ လူမ်ိဳးေရး၀ါးမ်ိဳျခင္း (သို႔မဟုတ္) တည့္တည့္ေျပာရလွ်င္ (လိင္) ႏွင့္ သာသနာျပဳျခင္းျဖစ္သည္။
အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕လည္း ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္ရန္ အၿခီနီကို ေလ့လာေစာင့္ဆိုင္းယင္း ဗဟုသုတအျဖစ္ ဖလံေထာင္၏ၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္ေသာ
ခါကစရီၿမိဳ႕သို႔ အလည္တေခါက္လားျဖစ္လိုက္ပါသည္။ ခါကစရီတြင္ မရမာအိမ္ၿခီမ်ားမ်ား ရပ္ကြက္မ်ားမ်ားဟိပါသိမ့္သည္။ သို႔ေသာ္ ၿမိဳ႕၏သံုးပံု ႏွစ္ပံုကိုကား
ကုလားမ်ားသိမ္းပိုက္ထားၿပီးျဖစ္သည္။ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕တည္းခိုေသာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္မွာ ရဟန္းပ်ိဳတပါးျဖစ္ၿပီး ရခိုင္ျပည္ ျမန္မာျပည္တြင္ စာသင္ဖူးကာ
အေတြးအေခၚအေျမာ္အျမင္ဟိေသာ ပညာတတ္ရဟန္းတပါးလည္းျဖစ္သည္။ ဖလံသားစကားမွာ ရမ္းၿဗဲလီသံပါသည္။ ဗိုလ္မင္းေထာင္ႏွင့္ ဖလံေထာင္အၾကားတြင္
သက္ေထာင္တခုလံုးၾကားခံထားသျဖင့္ ဖလံေထာင္သည္ ဗိုလ္မင္းေထာင္ႏွင့္ႏိႈင္းစာလွ်င္ ၿမီျပန္႔ေဒသ ရခိုင္သားမ်ားႏွင့္ဆက္စပ္မႈပိုနည္းသည္။
ရင္ကြာ၌ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕တည္းခိုေသာေက်ာင္းတြင္ ေမာင္သွ်င္ေခ်တပါးဟိသည္။ သူက ေဘာင္းကူးဒုကၡသည္စခန္းသို႔လားနီက်ျဖစ္၍ ကူးျဖတ္ရသည့္နီရာႏွင့္အခ်ိန္ကို
ေကာင္းစြာသိသည္။ ကူးျဖတ္ရသည့္နီရမွာ ၿမိဳ႕၏အရွိေျမာက္ဖက္ ဒုကၡသည္စခန္း၏တဖက္ကမ္းျဖစ္သည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွ ႏွစ္မိုင္ေလာက္၀ီးသည္။
ထိုနီရာသို႔မေရာက္ခင္ ဘဂၤလားနယ္ျခားေစာင့္ BDR စခန္းတခုကိုလည္းျဖတ္ရသည္။ BDR စခန္းအလြန္ မရမာရြာတရြာဟိသည္။ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕အားမီးလွ်င္
၄င္းမရမာရြာသို႔ ပရိတ္ေဟာလားသည္ဟု အေၾကာင္းျပေျဖသည္။ ၄င္း BDR စခန္းကိုေက်ာ္လြန္ၿပီး ေတာလမ္းဖက္ေရာက္ေသာအခါ ကင္း Post တခုဟိသည္။
ကင္းေစာင့္စစ္သား၏ထမင္းစားခ်ိန္ကို အလိုက္ေခ်ာင္းရသည္။ ပထမတေခါက္ အဆင္မေျပ။ တရက္ႏွစ္ရက္နားၿပီး ဒုတိယတေခါက္ႀကိဳးစားသည္။ အဆင္မေျပ။
တတိယအေခါက္တြင္ အဆင္ေျပသည္။ ကင္းေစာင့္စစ္သားမဟိခိုက္ ေခ်ာင္းကိုၿပီးဆင္းရသည္။ ႏြီခါသားျဖင္သျဖင့္ ေခ်ာင္းရီမွာ ခါးေလာက္ရာနက္သည္။
ရီခ်ိဳေခ်ာင္းျဖစ္သည္။ ထိုဖက္ကမ္းကူးသည္ႏွင့္ ဒုကၡသည္စခန္းသို႔တန္းေရာက္သည္။ ဒုကၡသည္စခန္းတြင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတခုဟိသည္။ ေက်ာင္းဆိုေသာ္လည္း
သီးသန္႔ေက်ာင္းမဟုတ္၊ ဒုကၡသည္လိုင္းတန္းႏွင့္တြဲလွ်က္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းခန္းဖြင့္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ သက္ကယ္မိုး ၀ါးခင္းအခန္းသာလွ်င္ျဖစ္သည္။
ဒုကၡသည္စခန္းမွ ဒုကၡသည္မ်ားအား ၾကည့္ျမင္ရသည္မွာ ေကာင္းေကာင္းစိတ္ပ်က္ဖို႔ေကာင္းသည္။ အိႏၵိယအစိုးရကေထာက္ပံ့ေသာ မ၀ေရစာျဖင့္ ဒုကၡသည္မ်ားမွာ
အဟာရခ်ိဳ႕တဲ့ က်မၼာရီးခ်ိဳ႕တဲ့လွ်က္ အ႐ိုးေပၚအရီကပ္လွ်က္ဟိသည္။ အကၽြႏ္ုပ္႐္ို႕အား လမ္းျပလိုက္ပို႔ေသာေမာင္သွ်င္ေခ်က သၤခ်ိဳင္းကုန္းကို လိုက္ျပပါသည္။
ေတာင္သံုးလံုးအျပည့္၊ ျမႇဳပ္ဖို႔နီရာေတာင္ မက်န္လိုက္ပ်ာယ္။ ဤျပႆနာအား ကမၻာကလည္း မသိ။ တေယာက္ေခ်လည္း မသိ။ မီးခဲျပာဖံုးဘ၀ျဖင့္
အတိဒုကၡေရာက္လွ်က္ဟိသည္။ ဘဂၤလားေဒခ်္တြင္ ခ်ိတ္ခါဆီးနာ အာဏာရလာေသာအခါ မရမာဒုကၡသည္မ်ားျပန္လက္ခံသည္။ သို႔ေသာ္
သူ႐ို႔ပိုင္လယ္ၿမီမ်ားကိုကားျပန္မရ။ ဒုကၡသည္စခန္းတြင္ တရက္ႏွစ္ရက္နီၿပီး ထရိပူရျပည္နယ္ၿမိဳ႕ေတာ္ Agatala သို႔ ခရီးဆက္ပါသည္။ (ဆက္ရန္)