ၿမိဳေတာင္ခရီး

ၿမိဳေတာင္ခရီး
=======

အိႏၵိယဖက္သို႔ကူးရန္ကိစၥသည္ လြယ္ကူေသာကိစၥမဟုတ္။ ဘာသာစကားလည္း အခက္အခဲဟိသည္။ ေငြႀကီးအားျဖင့္လည္း အခက္အခဲဟိသည္။ နယ္စပ္ကိုလည္းျဖတ္ေက်ာ္ရဦးမည္။ လူအ၀တ္ႏွင့္ကူးလွ်င္ လားရလာရ တည္းခိုရ အခက္အခဲေပါင္းမ်ားစြာဟိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေမာင္သွ်င္၀တ္ျဖင့္ကူးရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ အကၽြႏ္ုပ္အား ေမာင္သွ်င္၀တ္ပီးသူမွာ မာလဖံုဆရာေတာ္သီလ၀ံသျဖစ္သည္။ မာလဖံုဆရာေတာ္မွာ ရခိုင္ျပည္မွ ကိုယ္ေတာ္ေခ်တပါးျဖစ္ၿပီး ေကာင္းေကာင္းမ်ိဳးခ်စ္စိတ္ျပင္းျပေသာ ဆရာေတာ္တပါးလည္းျဖစ္သည္။ အိႏၵိယသို႔မကူးခင္ ၿမိဳေတာင္သို႔တေခါက္ေရာက္ဖူးခ်င္သည့္ဆႏၵဟိသျဖင့္ ၿမိဳေတာင္သို႔တေခါက္ ခရီးလားျဖစ္လိုက္ပါသည္။ ၁၉၈၉ ခု ႏြီခါသားျဖစ္သည္။ အကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္အတူ ေကာက္ကဒြန္းသားတေယာက္ ေက်ာက္တန္းလမားဖက္က ရခိုင္သားတေယာက္ စုစုေပါင္းသံုးေယာက္ျဖစ္သည္။ ေက်ာက္တန္းလမားဖက္ကလူမွာ ၿမိဳစကားအနည္းငယ္တတ္သျဖင့္ စကားျပန္အျဖစ္လိုက္ပို႔ကူညီျခင္းျဖစ္သည္။ ေကာက္ကဒြန္းသားလူုမွာ သူလည္းလားေရာက္ဖူးခ်င္သျဖင့္ အေဖာ္ေခၚယူလားျဖင္းျဖစ္သည္။ ေကာက္ကဒြန္းသားဆိုသျဖင့္ လူမ်ိဳးျခားမဟုတ္။ ေကာက္ကဒြန္းေထာင္သားကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္။ ေကာက္ကဒြန္းသားစကားေျပာလွ်င္ လီသံအနည္းငယ္ကဲြသည္ဟုဆိုသည္။ ရခိုင္ဘုရင္မင္းမ်ားလက္ထက္က တည္ေထာင္ခေသာ ေထာင္မ်ားထဲတြင္ ေကာက္ကဒြန္းေထာင္လည္း အပါအ၀င္ျဖစ္သည္။ ေကာက္ကဒြန္းေထာင္ကား ဗိုလ္မင္းေထာင္အပိုင္လား၊ ဖလံေထာင္ထဲမွာလား အကၽြႏ္ုပ္အတိအက်မသိ။ ဇလံေထာင္ဖက္အပိုင္းျဖစ္မည္ဟု ခန္႔မွန္းရသည္။

အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕ ၿမိဳေတာင္ခရီးစတင္ထြက္ခြာသည့္ရြာအား အတိအက်မမွတ္မိပါ။ တေခ်ာင္းတည္းကို အႀကိမ္ (၄၄) ႀကိမ္ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ညဇာသား ေမွာင္ခါနီးတြင္ ေလာင္ခ်ာကိုင္း နားေပါက္က်ယ္သက္ရြာသို႔ေရာက္သည္ကို စမွတ္မိသည္။ ထိုရြာတြင္ ရခိုင္သားတေယာက္ကို တြိရသည္။ ၿခီေထာက္တြင္ သက္တန္႔လိုက္၍ ဖူးေရာင္လွ်က္ဟိသည္။ အနာမွာ သက္သာလားၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း ေကာင္းေကာင္းလမ္းေလွ်ာက္၍ မရသိမ့္ ဒုတ္ေထာက္လွ်က္ ေလွ်ာက္နီရသည္။ သက္ရြာသူႀကီးက သနားသျဖင့္ ျပဳစုေစာင့္မထားသည္။ အနာမက်က္တက်က္ျဖင့္ ႏြားေက်ာင္းဆိတ္ေက်ာင္းအကူလုပ္ပီးသည္။ ၄င္းနားေပါက္က်ယ္သက္ရြာတြင္ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕ တညအိပ္သည္။ ေနာက္နိတြင္ ၄င္းေလာင္ခ်ာကိုင္းသက္ရြာႏွင့္ ေကာင္းေကာင္းမ၀ီးေသာ ပထမဆံုးၿမိဳရြာသို႔ ခရီးစတင္သည္။ ၄င္းၿမိဳရြာသည္ ၿမီျပန္႔ၿမိဳရြာျဖစ္သည္။ သက္ရခိုင္ရြာမ်ားႏွင့္နီးစပ္သျဖင့္ ရြာသားမ်ားအားလံုး အ၀တ္အစား၀တ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထူးျခားသည္မွာ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕ရြာသို႔ေရာက္ၿပီးအမ်ားမၾကာ အသက္ (၁၉) ႏွစ္ခန္႔ လူရြယ္တဦးအကၽြႏ္ုပ္႐ို႕အား လာတြိသည္။ အ၀တ္အစားမပါ လင္းကဲတံုးလံုးျဖစ္သည္။ ပဇာေၾကာင့္ အ၀တ္မ၀တ္လဲဟုမီးေသာ္ အ၀တ္၀တ္လွ်င္ယားသျဖင့္ မ၀တ္ျခင္းျဖစ္သည္ဟုဆိုသည္။ မွတ္မွတ္ရရေျပာျပသည္မွာ ဆရာမျမရာဇာလင္း႐ို႕ ေလာင္ခ်ာကိုင္းစခန္းတြင္နီထိုင္စဥ္ကာလ ဤရြာသို႔လည္ပတ္စဥ္ ဤလူရြယ္ကပင္ လားတြိသည္ဟုဆိုသည္။ ရြာသူႀကီးအိမ္ထက္ ပါတီလူႀကီးမ်ားရွိတြင္ လူရြယ္က လင္းကဲတံုးလံုးေပါက္ခ်လာသျဖင့္ ဆရာမျမရာဇာလင္းက အရွက္မႊမ္ၿပီး ဆရာ အကၽြန္မ်က္ႏွာ ဇာနားမွာ ထားရဖို႔လဲမသိယာဟုဆိုေၾကာင္း ေျပာျပ၍သိရသည္။

၄င္းရြာတြင္ မိုးထထမင္းစားသည္။ ၿပီးေနာက္ ေနာက္တရြာသို႔ ခရီးထြက္ခြာသည္။ ယင္းလင္းကဲတံုးလံုးလူရြယ္ကပင္လွ်င္ လမ္းျပလုိက္ပီးပါသည္။ ဒုတိယရြာမွာ ေတာင္ေပၚရြာျဖစ္သည္။ နာရီ၀က္ တနာရီခန္႔ေတာင္တက္ၿပီးေနာက္ ဒုတိယေျမာက္ရြာသို႔ေရာက္သည္။ ရြာထိပ္တြက္ ၿမိဳမေခ်သံုးေယာက္ဆန္ဖြတ္နီသည္။ လင္းကဲတံုးလံုးလူရြယ္ကိုျမင္သျဖင့္ ပါးစကိုလက္၀ါးအုပ္၍ ရွက္ရွက္ျဖင့္ ႀကိတ္ရယ္ကတ္ပါသည္။ လူရြယ္ကား ႐ိုးနီၿပီးျဖစ္သျဖင့္ မ်က္နွာအမူရာပ်က္သည္ကိုပင္ မတြိရ။ ၄င္းရြာမွ ဆက္လားရာ ညဇာသားတတိယေျမာက္ ၿမိဳရြာသို႔ေရာက္သည္။ ၄င္းရြာတြင္ ဘဂၤလီကုလားလူမ်ိဳးတေယာက္ ၀ါးခြတ္လွ်က္တြိရသည္။ တေယာက္တည္းကား လားရဲမည္မဟုတ္ တျခားအေဖာ္အေပါင္းလည္းပါမည္ဟု ခန္႔မွန္းရသည္။ ရြာသူႀကီးအိမ္တြင္တညအိပ္သည္။ ႏြီခါသားျဖစ္ေသာ္လည္း ညဇာသားတြင္ခ်မ္းသျဖင့္ မီးလံႈရသည္။ ရြာသူႀကီး၏သမီးမွာ အသက္ (၁၉) ႏွစ္ခန္႔အရြယ္ အသားညိဳညိဳ ၀၀တုတ္တုတ္ သန္သန္မာမာျဖစ္သည္။ အေပၚပိုင္းအၤက်ီမ၀တ္၊ သဘာ၀အတိုင္းျဖစ္သည္။ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးျဖစ္မည္ဟု ခန္႔မွန္းရသည္။ ရင္လံုးထြားထြားႀကီး လွတံုးပတံုးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ လင္ေယာက်္ားကိုကားမျမင္။ အပ်ိဳမလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္သည္။

ထိုရြာတြင္ တညအိမ္ၿပီး ေနာက္နိမိုးလင္း တျခားတရြာသို႔ ခရီးဆက္သည္။ ၄င္းရြာမွာ ေတာင္အလြန္ျမင့္သည္။ နီပူေတာက္ေတာက္ တမြန္းတည့္ေတာင္တက္ရသည္။ ေခၽြးတေျဖာက္ေျဖာက္က်သည္။ နိျခင္းႏွစ္ခ်က္တီးေက်ာ္ေလာက္မွာ ရြာသို႔ေရာက္သည္။ လမ္းခရီးတြင္ နားတြင္ၾကက္ေမာက္ပန္းအနီပန္လွ်က္ ေယာင္ထံုးလွ်က္ ၿမိဳလူပ်ိဳမ်ားကိုလည္း တြိရသည္။ ၿမိဳေတာင္ခရီးလမ္းတေလွ်ာက္တြင္ ၾကားစီၾကားစပ္ ၿမံဳရြာမ်ားလည္းဟိသည္။ ၿမံဳမမ်ားမွာ ၿမိဳလူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္မတူ ထပိန္ရွည္ရွည္ဒူးဆစ္ေလာက္၀တ္သည္။ အေပၚပိုင္းအၤက်ီလည္း၀တ္သည္။ ၿမိဳမမ်ားမွာ အေပၚပိုင္းအၤက်ီမ၀တ္။ ထပိန္လည္း တထြာေလာက္ ေပါင္ရင္းအထိရာ ၀တ္သည္။ ၿမံဳလူမ်ိဳးမ်ားမွာ ခရစ္ယာန္ဘာသာကိုးကြယ္သည္ဟုဆိုသည္။ အကၽြႏ္ုပ္ရို႕ကား ၿမံဳရြာမ်ား၌မတည္း ၿမိဳရြာမ်ား၌သာ တည္းခိုသည္။ ဆက္ေျပာရလွ်င္ ၄င္းေတာင္ေပၚၿမိဳရြာသို႔ နိျခင္း (၂) ခ်က္တီးေလာက္တြင္ေရာက္သည္။ အိမ္တအိမ္တြင္ ေခတၱနားၿပီး နိျခင္းထမင္းခ်က္စားသည္။ အာဂႏၶဳမ်ားေရာက္သျဖင့္ အိမ္သားက အထူးၾကပ္တိုက္တားေသာ ၀က္သားဟင္းျဖင့္ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕အားခ်က္ေကၽြးသည္။ ႏြီခါသား ေတာင္ယာရိပ္သိမ္းၿပီးခါစျဖစ္သျဖင့္ အစားရိကၡာေပါသည္။ ေတာင္ယာထမင္းကား ေကာက္ညႇင္းေပါင္းစားရသကဲ့သို႔ အသားလြတ္ လက္ခက်ည္းစားေသာ္လည္း ေကာင္းေကာင္းစား၍ေကာင္းပါသည္။ ၄င္းရြာတြင္ နိျခင္းထမင္းစားၿပီးေနာက္ ေနာက္တရြာမွာ ေတာင္ေအာက္ရြာျဖစ္သျဖင့္ ေတာင္ဆင္းရပါသည္။ ညဇာသား မိုးမခ်ဳပ္ခင္ရြာသို႔ေရာက္သည္။ ရြာသည္ ေတာင္က်ိဳင္ၾကားတြင္ဟိသည္။ နီေကာင္းေကာင္းမထိုး။ ၿခီမ်က္စိသာသာ ေျမာင္ေခ်ာင္းကိုျဖတ္ၿပီး ရြာသို႔ေရာက္သည္။ ထိုရြာတြင္ ညအိပ္ညစာစားသည္။ တရီးအိပ္၍ တရီးႏိုးေသာအခါ အကၽြႏ္ုပ္၏၀မ္း ဖူးေရာင္လာသည္။ ၀မ္းၾကင့္ၿပီး ၀မ္းဒရေဟာလားသည္။ ေတာင္ျမင့္ရြာ၌္ နီပူေတာက္ေတာက္ နိျခင္းထမင္းကို ၀က္သားၾကပ္တိုက္ႏွင့္ စားခရေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

အစပိုင္းတြင္ ေတာလားထိုင္ပါသည္။ ေနာက္ပိုင္ မႏိုင္၍ အိမ္သားမ်ားကိုေျပာၿပီး အိမ္တန္းပ်င္းက ယိုခ်ရသည္။ ၀မ္းလားသည္မွာ သံစည္ပံုးျဖင့္ ရီကိုသြန္ခ်သည့္အလား တဟူးဟူးဆင္းသည္။ ဤျပႆနာကို အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕ တင္ႀကိဳ၍ မစဥ္းစားမိခ။ ယူလာခသည့္ဆီး၀ါးမ်ားမွာလည္း ပါရာစီတာေမာ့ ဆီးျပားမ်ားရာျဖစ္သည္။ အကၽြႏ္ုပ္စိတ္ထဲတြင္ လားယာဟု အဆံုးခ်လိုက္မိ္သည္။

ကံေကာင္းသည္မွာ အကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္အတူပါလာေသာ ေကာက္ကဒြန္းသားမွာ ဆီးအေၾကာင္းအနည္းငယ္နားလည္သည္။ သစ္ႀကံဳးပင္၏အေခါက္ကို အရည္ႀကိဳေသာက္လွ်င္ေကာင္းသည္ဆို၍ သစ္ႀကံဳးပင္အေခါက္ကိုလွီး၍ အရည္ႀကိဳေသာက္ရာ အခြက္တည္းႏွင့္ခ်က္ခ်င္းေပ်ာက္သည္။ သစ္ေခါက္ကိုႀကိဳလိုက္သည္ႏွင့္ အေရာင္မွာ အဖန္ရည္က်က္က်က္ကဲ့သို႔ အနီနက္နက္အေရာင္ထြက္သည္။ သစ္ႀကံဳးပင္မွာ သစ္ပင္ႀကီးမ်ိဳးျဖစ္၍ အရြက္မွာ ဧကရာဇ္ပင္ တမာပင္မ်ားကဲ့သို႔ အရြက္ခၽြန္းခၽြန္းျဖစ္သည္။ ၿမိဳစကားျဖင့္ ဖာပိုင္ေခၚေရလဲမီးၾကည့္ေသာအခါ ေမာင္ျပန္ပင္ဟုေခၚေၾကာင္းေျပာသည္။ အကၽြႏ္ုပ္၏အသက္ကို ကယ္ေသာအပင္ျဖစ္၍ “သစ္ႀကံဳး” “ေမာင္ျပန္” နာမည္ကို အခုထက္ထိ မွတ္မိနီပါသိမ့္သည္။ ေတာထဲ၌ ေတာ္လွန္ရီးလုပ္နီေသာ ေတာ္လွန္ရီးရဲေဖာ္မ်ားလည္း ဤသို႔ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ အခက္ႀကံဳႏိုင္သျဖင့္ ဤအပိုဒ္ မမိက်န္ရေအာင္ တကူးတကအတြက္ေဖာ္၍ ေဖာ္ျပလိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။

ၿမိဳေတာင္ခရီးတြင္ ရြာေပါင္းႏွစ္ဆယ္ခန္႔ ခရီးလားခပါသည္။ ရြာစဥ္မ်ားကိုကား အစဥ္သင့္ မမွတ္မိလိုက္ပါယာ။ ထူးျခားသည့္ မွတ္မိသည့္ ရြာစဥ္မ်ားကို ခ်ရြီးပါမည္။ မစီစဥ္မက်ႏိုင္ပါ။ တျခားတရြာတြင္ျဖစ္သည္။ မိသားတစု ရြာႏွင့္အ၀ီး သီးသန္႔နီပါသည္။ ေတာင္ယာခင္းလည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ အမိသည္မွာ တႏွစ္သားအေခ်ကိုပိုးလွ်က္ နီမေကာင္းဖ်ားသည္ဟုေျပာ၍ ဆီးပါေရလား ေတာင္းပါသည္။ ငွက္ဖ်ားျဖစ္မည္ဟုခန္႔မွန္းရသည္။ သို႔ေသာ္ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕လက္ထဲ၌ ငွက္ဖ်ားဆီးပါမလာ။ ပါလာေသာ ပါရာစီတာေမာ့ သံုးေလးျပားခန္႔ကို ခ်ပီးလိုက္သည္။ ေနာက္နိမိုးလင္း အဖ်ားသက္သာယင့္လားမီးေသာအခါ သက္သာေရဟုေျပာသည္။ အဖိုးသည္မွာ ဗုဒၶဘာသာၿမိဳလူႀကီးျဖစ္သည္။ အကၽြႏ္ုပ္ကား ဘုန္းႀကီး၀တ္ႏွင့္ျဖစ္၍ အကၽြႏ္ုပ္အား ၿမီးေခ်နာမည္ပီးပါဆို၍ “ေအာင္သာျဖဴ” ဟု ရခိုင္နာမည္ပီးလိုက္သည္။

စကားဆက္၍ေျပာရလွ်င္ ထိုစဥ္က ၿမိဳရြာမ်ားမွာ ႏွစ္ျခမ္းကဲြလွ်က္ဟိသည္။ တျခမ္းက ဗုဒၶဘာသာ မိ႐ိုးဖလာနတ္ကိုးကြယ္သူမ်ားျဖစ္ၿပီး ေနာက္တျခမ္းမွာ (ေမေလး ေမလံုး) ဂိုဏ္းျဖစ္သည္။ (ေမေလး ေမလံုး) ဂိုဏ္းမွာ အသစ္ေပၚေသာ ဂိုဏ္းျဖစ္သည္။ ဗုဒၶဘာသာ မိ႐ိုးဖလာကိုးကြယ္သူမ်ားက ႏွစ္သစ္ကူးတြင္ ႏြားသတ္ေလ့ဟိသည္။ ႏြားစ်ီးက ေခါင္ခိုက္လာသျဖင့္ မတတ္ႏိုင္၍ (ေမေလး ေမလံုး) ဂိုဏ္းသားမ်ားက ဘာသာသစ္ထြင္ျခင္းျဖစ္သည္ဟုဆိုသည္။ (ေမေလး ေမလံုး) ဇာပိုင္လဲ မီးၾကည့္ေသာအခါ (ေမေလး ေမလံုး) မွာ ညီအစ္ကိုျဖစ္ေၾကာင္း္။ ေမေလးမွာ ပိန္ပန္ပါးပါးျဖစ္ၿပီး တာ၀တႎသာနတ္ျပည္၌ ဥပုသ္ေစာင့္ၿပီး ျပန္လာသည္။ ဥပုသ္ေစာင့္ခေသာနီရာမွာ ေကာင္းေကာင္းခ်မ္းအီးသျဖင့္ သံေခ်ာင္းေတာင္ ေကြးေကာက္သည္ဟုဆိုသည္။

(ေမေလး ေမလံုး) ရြာမ်ားကို မ၀င္မိဖို႔ သတိပီးေျပာဆိုကတ္ပါသည္။ (ေမေလး ေမလံုး) ဂိုဏ္းသားမ်ားက ေတာင္ယာခြတ္သည္ကိုလည္း တားျမစ္သည္။ ၀ါးခြတ္စားသည္ဟုဆိူသည္။ ေနာက္ပိုင္း ေတာင္ယာမလုပ္သျဖင့္ အစားရိကၡာအခက္အခဲႀကံဳရသည္ဟုေျပာပါသည္။ ယခုအခ်ိန္ထိ (ေမေလး ေမလံုး) ဂိုဏ္း ဟိသိမ့္ေရလားဆိုသည္ကို အတိအက်မသိပါ။ ရြာတရြာတြင္ (ေမေလး ေမလံုး) ဂိုဏ္းသားမ်ားႏွင့္ ဗုဒၶဘာသာရြာသားမ်ား တျခမ္းစီခဲြ၍ တရြာတည္းအတူနီကတ္ပါသည္။ (ေမေလး ေမလံုး) ဂိုဏ္းသားမ်ားက စာလည္းထြင္ထားသည္။ အဂ္လိပ္အကၡရာလည္းမဟုတ္ပါ။ ကိုယ္ပိုင္အကၡရာျဖင့္ တီထြင္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ (ေမေလး ေမလံုး) ဂိုဏ္းသားမ်ား၏အိမ္၀င္၀တြင္ စာတမ္းခ်ိတ္ဆဲြထားသည္။ ၿမိဳဘာသာစကားျဖင့္ ဘုရား၀တ္ျပဳ ရြတ္ဖတ္သံမ်ားကိုလည္း ကိုယ္တိုင္ၾကားခရသည္။ အဓိပၸါယ္ ဇာလဲဆိုသည္ကိုကား မမီးျဖစ္ခပါ။ စကားစပ္မိ၍ေျပာရလွ်င္ ရြာတရြာတြင္ ေတာင္ယာခြတ္ထားသည့္သစ္ပင္ႀကီးတပင္မွာ လူေလးငါးေယာက္ဖက္ ဆင္တထိုင္စာႀကီးသည္။ ေတာင္ယာမီးတိုက္ထားသျဖင့္ တျခမ္း မဲတူးၿပီး မီးေလာင္ထားသည္။ ၄င္းသစ္ပင္ကိုၾကည့္ၿပီး ႏွၿမိဳးစိတ္ျဖင့္ ငိုခ်င္စိတ္ေတာင္ေပါက္သည္။ (ေမေလး ေမလံုး) ဂိုဏ္းသားမ်ားက သစ္ေတာမ်ားျပဳန္းတီးျခင္း (သို႔မဟုတ္) အတည္တက်ရြာေထာင္လိုျခင္းေၾကာင့္လည္းေကာင္း ေတာင္ယာခြတ္သည္ကို တားျမစ္ျခင္းျဖစ္ႏိုင္သည္။

ေနာက္တခု ထူးျခားသည္မွာ ေနာင္႐ိုးကိုျဖတ္ေက်ာ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေနာင္႐ိုးမွာ ၿမိဳေတာင္တြင္ အျမင့္ဆံုးေတာင္ျဖစ္သည္။ ေနာင္႐ိုးကိုျဖတ္ေက်ာ္ေသာအခါ ေခ်ာက္ကမ္းပါး၌ ၿခီတဖ၀ါးစာ ေက်ာက္ထရံကို လက္၀ါးႏွစ္ဖက္ျဖင့္တြယ္ကပ္ၿပီး ျဖတ္ရသည္။ ေအာက္တြင္ အလွ်ဴတရာနက္ေသာေခ်ာက္ဟိသည္။ ေအာက္သို႔ မၾကည့္မိဖို႔ သတိပီးပါသည္။ ေက်ာက္ထရံကို လက္၀ါးကပ္လွ်က္ ၿခီတဖ၀ါးခ်င္း ဘယ္မွညာသို႔ ရႊိၿပီး ေပ (၅၀) ခန္႔ ျဖတ္ရသည္။ အထုပ္အပိုးျဖင့္မျဖတ္၀န္႔သျဖင့္ အထုပ္အပိုးမ်ားကို ရြာသားမ်ားကိုသယ္ခိုင္းသည္။ ေအာက္ကို ငံု႔မၾကည့္ကဲ့ဆိုလွ်င္ ၾကည့္ခ်င္စိတ္က ပိုျဖစ္လာသည္။ လက္၀ါးႏွစ္ဖက္ကို ေက်ာက္ထရံ၌ကပ္လွ်က္ ေခတၱရပ္ၿပီး ေခ်ာက္ေအာက္ဖက္သို႔ တခ်က္ေစာင္းၾကည့္မိသည္။ သို႔ေသာ္ အသဲယားလာသျဖင့္ ခ်က္ခ်င္းမ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ရသည္။ ရြာသားမ်ားမွာ အထုပ္အပိုးမ်ားျဖင့္ တမိနိေတာင္မၾကာျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးလားသည္။ အကၽြႏ္ုပ္ကား ငါးမိနိခန္႔ၾကာသည္။ ၄င္းေခ်ာက္ကမ္းပါးကို မျဖတ္ဘဲ ေတာင္ေၾကာင္းအတိုင္းေက်ာ္ျဖတ္လွ်င္ တမြန္းတည့္စာခရီး ပိုၾကာသည္ဟုဆိုသည္။

ေခ်ာက္ကမ္းပါးကိုျဖတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ခ်က္ခ်င္း ၀ါးလွီကားျဖင့္ ေခ်ာက္ေအာက္သို႔ဆင္းရသည္။ ၀ါးလွီကားမွာလည္း (၉၀ံ) မတ္ေစာက္သျဖင့္ အသဲယား၍ ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းသည္။ ၀ါးလွီကားျဖင့္ဆင္းလိုက္ ၿခီက်င္ေလွ်ာက္လိုက္ သံုးေလးခါဆင္းၿပီးခါမွ ေခ်ာက္ကမ္းပါးေအာက္သို႔ေရာက္သည္။ ၄င္းေနာင္ရိုး ေခ်ာက္ကမ္းပါးကိုျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ရြာႏွစ္ရြာသံုးရြာခန္႔ဆက္လားၿပီးမွ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ရန္ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ဆက္လားမည္ဆိုေသာ္ ေနာက္ထပ္ ၿမိဳရြာအမ်ားႀကီးက်န္သိမ့္ေရဟု ေျပာသည္။ အျပန္ခရီးတြင္လည္း လာစဥ္က ဆင္းခရေသာ လွီကားထစ္မ်ားကို ျပန္တက္ရသည္။ လာစဥ္ကျဖတ္ခရေသာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးကို ျပန္ျဖတ္ရသည္။ အျပန္ခရီးတြင္ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕ႏွင့္အတူ ၿမိဳမေခ် သံုးေယာက္ေလာက္ပါသည္။ ပယိုင့္ေတာင္းကိုယ္စီႏွင့္ျဖစ္သည္။ သူ႐ို႕ကား လားနီက်ျဖတ္နီက်ျဖစ္၍ ထူးျခားမႈတစံုတရာမဟိ။ အီးအီးသက္သာျဖတ္ေက်ာ္လားကတ္ပါသည္။

ေနာက္ရိုးကိုေနာက္တေခါက္ျပန္ျဖတ္ၿပီး ေနာက္ရြာတရြာတြင္ တညအိပ္သည္။ ေကာက္သိမ္းၿပီးစျဖစ္သျဖင့္ ရြာသားမ်ား ၀ိုင္းဖဲြ႔အရက္ေသာက္လွ်က္ ေပ်ာ္ပါးလွ်က္ဟိသည္။ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕ညအိပ္ေသာအိမ္တြင္ (၁၈) ႏွစ္ (၁၆) ႏွစ္ (၁၄) ႏွစ္အရြယ္ သမီးသံုးေယာက္ဟိသည္။ အားလံုးသူမွာ အသားျဖဴျဖဴ၀င္း၀င္းျဖစ္သည္။ အေပၚပိုင္းအၤက်ီ၀တ္မထား။ သဘာ၀အတိုင္းျဖစ္သည္။ လွအားႀကီး၍ စိတ္ကိုမနည္းထိမ္းထားရသည္။ အႀကီးဆံုးသမီးမွာ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးသားျဖစ္မည္ဟု ခန္႔မွန္းရသည္။

အျပန္တြင္ အကၽြႏ္ုပ္ရို႕ ေက်ာက္တန္းလမားဖက္ကဆင္းပါသည္။ လမားေခ်ာင္းကိုျဖတ္ရသည္။ ရီမွာ ဒူးေလာက္နက္သည္။ ေခ်ာင္းတေလွ်ာက္တြင္ ၀ါးေဖာင္မ်ားႏွင့္ ယာယီတဲမ်ားကို အမ်ားအျပားတြိခရသည္။ ေခ်ာင္းဖ်ားပိုင္းၿမီျပန္႔ၿမိဳရြာတရြာတြင္ တညအိပ္သည္။ ၄င္းၿမိဳရြာထဲတြင္ ရခိုင္သားအိမ္တအိမ္တြိရသည္။ သမီးသည္မွာ အပ်ိဳေပါက္ေခ်ျဖစ္နီၿပီးျဖစ္သည္။ အမိသည္ကိုကား မျမင္ခရ။ အစ္ကိုေအးေမာင္အသတ္ခံရသည္မွာ ဤေခ်ာင္းဖ်ားေဒသျဖစ္မည္ဟု ခန္႔မွန္းရသည္။

အခ်ဳပ္ဆိုရလွ်င္ ၿမိဳလူမ်ိဳးမ်ားသည္ လူမ်ိဳးႀကီးမ်ားျဖစ္သည္။ ဆရာထြန္းေရႊခိုင္၏ေဆာင္းပါးတပုဒ္တြင္ ၿမိဳလူမ်ိဳးမ်ားမွာ ထိုင္း လာအို ကေမၻာဒီးယားဖက္တြင္လည္း ျပန္႔ႀကဲလွ်က္ဟိေၾကာင္းဖတ္ဖူးသည္။ ေနာက္ Discovery တြင္ ထိုင္းစကားေျပာတတ္ေသာ ၿမိဳလူမ်ိဳးမ်ားကို ျမင္တြိဖူးသည္။ ၿမိဳလူမ်ိဳးမ်ားသံုးေသာ ညႇင္းပုလီမွာ ၀ါးပုလီမ်ားကို အတိုအရွည္စီတန္း၍ျပဳလုပ္ထားေသာ ဒူရိယာတမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ထိုထိုင္းစကားေျပာတတ္ေသာ လူမ်ိဳးစုမွာလည္း ၿမိဳလူမ်ိဳးမ်ားကဲ့သို႔ ညႇင္းပုလီဒူရိယာျပဳလုပ္ပံုခ်င္းတူညီသည္။ ဆရာထြန္းေရႊခိုင္၏ေဆာင္းပါးကိုေထာက္၍လည္းေကာင္း ၿမိဳလူမ်ိဳးမ်ားတီးမႈတ္သည့္ ညႇင္းပုလီကိုေထာက္၍လည္းေကာင္း ထိုထိုင္းစကားေျပာတတ္ေသာမ်ိဳးႏြယ္စုမွာ ၿမိဳလူမ်ိဳးမ်ားျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္းခန္႔မွန္းရပါသည္။ ဆက္လက္၍ သုေတသနျပဳေဖာ္ထုတ္သင့္သည္။

ဟာရဘင္းသို႔

ဟာရဘင္းသို႔
==========

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ခိုင္ျမတ္ေက်ာ္ (ယခု နရိၪၥရာသတင္း အယ္ဒီတာခ်ဳပ္) ရြာေတာ္ပရဟိတဆရာေတာ္ ဦး၀ါယမိႏၵေရာက္နီသည္ဟုသတင္းၾကား၍ ဖေလာင္းခ်ိတ္ေ်က်ာင္းႀကီးေက်ာင္းသို႔လားတြိျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာေတာ္မွာ ရြာေတာ္ပရဟိတဆရာေတာ္မဟုတ္ပဲ ဟာရဘင္းပရဟိတဆရာေတာ္ ဦးရာဇိႏၵျဖစ္နီပါသည္။ လူမွားၿပီးေရာက္လားေသာ္လည္း (၈၈) အေရးအခင္းႏွင့္ထြက္ၿပီးပါလတ္ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားျဖစ္၍ ဆရာေတာ္က အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕ႏွစ္ေယာက္အား သူ၏ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းတြင္နီထိုင္ရန္ေခၚယူလားပါသည္။ ၁၉၈၉ ခု ေႏွာင္းပိုင္းေလာက္ျဖစ္မည္ဟု ခန္႔မွန္းရပါသည္။ ဟာရဘင္းရြာသည္ ဗိုလ္ခ်င္းျပန္႐ို႕ အေနာက္ဘဂၤလားသို႔ ထြက္ၿပီးတိမ္းေယွာင္လာစဥ္က တည္ခေသာရြာျဖစ္ပါသည္။ ဗိုလ္ရာဇာစစ္ေၾကာင္းႏွင့္အတူလိုက္ပါလာေသာ ဗိုလ္မႈးႀကီးၾကာျဖဴေအာင္လည္း ဤရြာတြင္ အပ်ိဳႀကီးမေငြစိန္ႏွင့္အိမ္ေထာင္က်ပါသည္။ မေငြစိန္ႏွင့္ နားေဖာက္ပီးသူမွာ ကိုေအာင္ေက်ာ္သိန္း (မင္းျပား) ျဖစ္သည္။ ယခု ျပည္ထဲသို႔ ျပန္၀င္လားၿပီးျဖစ္သည္။ ဆီးခ်ိဳေရာဂါျဖင့္ကြယ္လြန္ခ်ိန္မွာလည္း ဤရြာ၌ပင္ ကြယ္လြန္လားပါသည္။ ဆရာေတာ္၏ေက်ာင္းတြင္ ယခင္ AIO အတြင္းေရးမႈးေဟာင္း ေမာင္သွ်င္ႀကီးစိန္လွေမာင္လည္း နီထိုင္လွ်က္ဟိသည္။ ေမာင္သွ်င္ႀကီးသည္ ဗကပမွ အမ်ိဳးသားေရးလိုင္းသို႔ ဦးစြာပထမ ကူးေျပာင္းလာေသာ အေတြးအေခၚအေျမာအျမင္ဟိေသာ ေခါင္းေဆာင္တဦးျဖစ္သည္။ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕ေရာက္လားခ်ိန္၌ပင္ အသက္ (၇၀) ေက်ာ္နီၿပီးျဖစ္သည္။ ေမာင္သွ်င္ႀကီး ဟာရဘင္းပရဟိတေက်ာင္း၌ဟိစဥ္ပင္လွ်င္ ေထာင္တည္ေမာ္ကြန္းကို ေမာင္သွ်င္ႀကီးေက်ာ္ျမသာလက္ထဲသို႔ မူပြားတေစာင္ပီးထားႏိုင္ခပါသည္။ ေမာင္သွ်င္ႀကီးလက္ထဲ၌ ရမ္းၿဗဲေတာင္ေက်ာင္းဆရာေတာ္ရြီးေသာ ရခိုင္ရာဇ၀င္သစ္က်မ္း ဒုတိယတဲြလည္းဟိသည္။ ဗိုလ္ခ်င္းျပန္ေတာ္လွန္ေရး အင္တန္မ်ားမ်ားအေသးစိတ္ပါသည္။ ဗိုလ္ခ်င္းျပန္ေတာ္လွန္ေရးအက်ဥ္းခ်ဳပ္ကို အကၽြႏ္ုပ္က လက္ရြီးျဖင့္ေကာက္ႏႈတ္၍ အိႏိၵယသို႔လားေသာအခါ ေကာ္ပီကူးယူလားပါသည္။ ေနာင္အခါ ရခိုင္ေတာ္လွန္ေရးနိဒါန္းေခါင္းစဥ္တပ္လွ်က္ ရခိုင္ေက်ာင္းသားမ်ားကြန္ကရက္ (ASC)  (အိႏၵိယ) နာမည္ျဖင့္ Type ရိုက္ၿပီး ျဖန္႔၀ီခပါသည္။ အိႏၵိယခရီးစဥ္အေၾကာင္းကို ေနာက္မွ ဆက္ရြီးပါမည္။ ယခုေလာေလာဆယ္တြင္ ဟာရဘင္းအေၾကာင္းအနည္းငယ္ ဆက္ရြီးပါဦးမည္။

ဟာရဘင္းပရဟိတေက်ာင္းမွာ ဟာရဘင္းရြာ၏ေတာင္ဖက္ျခမ္းတြင္ဟိသည္။ ရြာႏွင့္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအၾကား ေခ်ာင္းေခ်တခုဟိသည္။ ေခ်ာင္းဆိုေသာ္လည္း ယင္းေလာက္မႀကီးပါ၊ ေျမာင္သာသာရာဟိသည္။ ရီခ်ိဳေခ်ာင္းျဖစ္သျဖင့္ ရြာသားမ်ားအတြက္ ရီခ်ိဳး အ၀တ္ဖြတ္ ေကာင္းေကာင္းအသံုးက်သည္။ ေခ်ာင္းတေလွ်ာက္ ၾကခတ္၀ါးပင္မ်ားစိုက္ပ်ိဳးထားသျဖင့္ အရိပ္ၿမိဳင္ၿပီး စိမ္းလမ္းစိုေျပဟိသည္။ ၄င္းေခ်ာင္းကိုေက်ာ္၍ ကိုက္တရာေလာက္ေတာင္မ၀ီး တမိနစ္ခန္႔လမ္းေလွ်ာက္လားလွ်င္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသို႔ေရာက္သည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ရြာဖက္ေျမာက္ဖက္သို႔မ်က္ႏွာမူလွ်က္ ပရဟိတေက်ာင္းေဆာင္မွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းႏွင့္ရွိဆိုင္ ရြာကိုေနာက္ခိုင္းလွ်က္ ၿမီထိုင္သံျဖဴမိုး ေပတရာခန္႔ ရွည္လ်ားလ်ားအေဆာက္အဦးျဖစ္သည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းႏွင့္ စာသင္ေက်ာင္းေဆာင္အၾကားတြင္ ကြင္းျပင္က်ယ္ဟိသည္။ ၄င္းကြင္းျပင္တြင္ မိုးထေစာေစာေက်ာင္းဖြင့္တိုင္း ရခိုင္ႏိုင္ငံေတာ္ေတးျခင္းကို ဆိုသည္။ ရခိုင္ႏိုင္ငံေတာ္ေတးျခင္းအျဖစ္ "ရကၡပူရိ" ေတးျခင္းကို သတ္မွတ္ထားသည္။ ေက်ာင္သူေက်ာင္းသား (၇၀) ေက်ာ္ခန္႔ဟိသည္။ စစ္တေကာင္းေတာင္တန္းနယ္အ၀ွမ္းမွ ဆင္းရဲသူဆင္းရဲသား ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစားအေခ်သူငယ္ (၂၀) ေက်ာ္ခန္႔ဟိသည္။ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုမွာ ရြာကလာတက္သည္က မ်ားသည္။ ပရဟိတေက်ာင္းမွာ (World Vision) အကူအညီျဖင့္ေဆာင္လုပ္ထားေသာေက်ာင္းျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပည္တြင္ ယခုအခ်ိန္၌ (World Vision) ေရာက္လွ်က္ဟိသည္ မဟိသည္ကိုကား အတိအက်မသိ။

 ဗကဗမွ ထြက္လာသူ ဆီးမႈးသိန္းထြန္းေအာင္႐ို႕သားအဖလည္း ရြာ၌နီသည္။ ကိုသိန္းထြန္းေအာင္မွာ ပရဟိတေက်ာင္း၌ က်မၼာရီးမႈးအျဖစ္အလုပ္ရ၍ လစ၀င္ေငြရသည္။ ရမလပဥကၠဌအဖိုးေမာင္စိန္ညြန္၏သားလည္း ပရဟိတေက်ာင္း၌နီသည္။ ဘဂၤလားဆယ္တန္းေအာင္ဖို႔ႀကိဳးစားေသာ္လည္း မေအာင္ႏိုင္ျဖစ္နီသည္။ ဘဂၤလီဘာသာစကား၌ အားနည္းေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ပရဟိတေက်ာင္းတြင္ ေစတနာေပါက္ဆရာအျဖစ္ အေခ်မ်ားအား စာသင္ပီးသည္။ ယခုေနာက္ပိုင္း လံုး၀သတင္းမၾကားလီပ်ာယ္။ အဆက္အသြယ္အားလံုးျပတ္ေတာက္လားသည္။ ေနာက္ ဆံျဖဴေမာင္ခ်စ္လည္း ရြာ၌နီသည္။ ကိုေမာင္ခ်စ္မွာ အေရးအခင္းေၾကာင့္ စစ္ေတြမွထြက္ၿပီးလာသူျဖစ္ၿပီး ရြာ၌ဆြီမ်ိဳးမ်ားဟိသျဖင့္ ဆြီမ်ိဳးမ်ားအိမ္၌နီသည္။ ရခိုင့္ေတာ္လွန္ရီးအဖဲြ႕အစည္းမ်ားကို အယံုအၾကည္မဟိသျဖင့္ ေတာ္လွန္ရီး ႏိုင္ငံရီးႏွင့္ ကင္းကင္းယွင္းယွင္းနီသည္။ ေနာက္ပိုင္း ဒကၠသို႔လားေရာက္၍ ဆီးဆိုးပန္း႐ိုက္လုပ္ကိုင္သည္။ အစပိုင္း စီးပြားရီးလံုး၀ အဆင္မေျပ။ ယခု အိမ္ေထာင္က်လွ်က္ စီးပြားရီးလည္းတည္ၿငိမ္လားၿပီးျဖစ္ေၾကာင္းၾကားသိရသည္။ ေနာက္တေယာက္မွာ (AIO) ရဲေဖာ္ေဟာင္း ကိုေစာထြန္း အိႏၵိယႏိုင္ငံ အႏၵမန္ကၽြန္း၌ ဗိုလ္ရာဇာ႐ို႕ႏွင့္အတူ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ျခင္းခံရသူျဖစ္သည္။  ကိုေစာထြန္းလည္း ဟာရဘင္းရြာထဲ၌နီသည္။ ကိုေစာထြန္းမွာ ေျမာက္ဦးၿမိဳ႕ ျမက္ရိပ္ကၽြန္းတဖက္ကမ္း ပန္းေျမာင္းဇာတိျဖစ္သည္။

ဟာရဘင္းရြာသည္ အယင္ အိမ္ေခါင္ေပၚ တေထာင္ေက်ာ္ဟိေသာ ရြာႀကီးတရြာျဖစ္သည္။ ေနာက္ပိုင္း ကုလားလူဦးရြီမ်ားလာသျဖင့္ ရခိုင္ျပည္ဖက္သို႔ ေျပာင္းရႊိလားခကတ္သျဖင့္ ယခုအခါ အိမ္ၿခီ (၂၀၀) ခန္႔ရာ က်န္လိုက္ၿပီးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကား ေျခာက္ေက်ာင္း။ ပရဟိေက်ာင္းႏွင့္ လက္၀ဲဖက္ကပ္ရပ္ တျခားေတာင္ကုန္းတခုတြင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတေက်ာင္းဟိသည္။ ညာဖက္တြင္ ေတာင္ၾကက္ဦးေက်ာင္းဟိသည္။ ယင္းေနာက္ ရြာေက်ာင္းတေက်င္းႏွင့္ မရမာႀကီးလူမ်ိဳးမ်ားကိုးကြယ္ေသာ ေတာေက်ာင္းတေက်ာင္း။ ေတာေက်ာင္းတြင္ ေက်ာက္ျဖဴက ကိုေတာ္ေခ်တပါးေက်ာင္းထိုင္သည္။ ေတာင္ၾကက္ဦးေက်ာင္းတြင္ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕ႏွင့္ ရန္ကုန္ကတည္းကသိေသာ ဆရာေတာ္တပါးေက်ာင္းထိုင္သည္။ ေတာင္ၾကက္ဥေက်ာင္းကိုကား လယ္ကြင္းမ်ားပတ္ပတ္လည္၀ိုင္းထားသည္။

ဟာရဘင္းရြာ၌ထူးျခားသည္မွာ အကၽြႏ္ုပ္ရို႕ဟိစဥ္ ရခိုင္မရမာ သဃၤေကာင္စီအစည္းအေ၀းက်င့္ပျခင္းျဖစ္သည္။ မရမာဆိုသည္မွာ မရမာႀကီးလူမ်ိဳးမဟုတ္ပါ။ ဗိုလ္မင္းေထာင္မွ ရခိုင္မ်ားက ရခိုင္မခံ မိမိကိုယ္ကို မရာမာလူမ်ိဳးဟုခံယူကတ္ပါသည္။ ဤ မရမာေ၀ါဟာရမွာ အလြန္အျငင္းပြားရေသာ ေ၀ါဟာရျဖစ္သည္။ ၿမီျပန္႔ရခိုင္မ်ားက မိမိကိုယ္မိမိ ရခိုင္ခံယူကတ္သည္။ ဗိုလ္မင္းေထာင္ဗိုလ္မင္းမ်ားက သူရို႕သည္ မင္းရာဇာႀကီးသိမ္းယူခေသာ ပဲခူးနႏၵဘုရင္၏သားေတာ္အႏြယ္အဆက္ဟု ခံယူကတ္သည္။ စကားေျပာလွ်င္ကား ရခိုင္စကားေျပာပါသည္။ သူ႐ို႕၏အဆို မွားသည္ဟု ေျပာ၍မရ။ ဆရာႀကီးဦးစံသာေအာင္မကြယ္လြန္ခင္ေနာက္ဆံုးထုတ္ခေသာ ရခိုင့္တန္ေဆာင္မဂၢဇင္းအမွတ္ (၁ရ) လား (၁၈) လား အတိအက်မမွတ္မိ။ ယင္းမဂၢဇင္းပါ ဆရာႀကီးကိုယ္တိုင္ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ရြီးသားေသာေဆာင္းပါးတြင္လည္း ထိုသို႔ဆိုထားပါသည္။ ဤသမိုင္းဟာကြက္ကို ရခိုင္သမိုင္းသုေတသီႀကီးမ်ားမ်ားစားစား သုေတသနျပဳေဆာင္းပါးရြီးသားသည္မ်ားကို မတြိရ။ ဆရာႀကီးစံသာေအာင္၏ေဆာင္းပါးမွာရာ အရိပ္အႁမြက္ေဖာ္ျပထားသည္။ သို႔ေသာ္ မည္သည့္က်မ္းကို ကိုးကားသည္ မည္သည္ကို အေထာက္အထားျပဳသည္ဟူ၍ကား ေဖာ္ျပမထား။ သို႔ေသာ္ မရမာလူမ်ိဳးမ်ားကား သူ႐ို႕၏သမိုင္းကိုခ်ဲ႕ကား၍ သူ႐ို႕သည္ နႏၵဘုရင္၏သားႏွင့္ ရခိုင္ဘုရင့္သမီးေတာ္၏အဆက္အႏြယ္မ်ားဟု လုပ္ႀကံဇတ္လမ္းဖန္တီးထားသည္ကိုလည္း မရမာဘုန္းေတာ္ႀကီးတပါး ရြီးသားေသာ ရြာေတာ္ထုတ္ မဂၢဇင္းတအုပ္တြင္ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ဖတ္ခရပါသည္။ ယုတၱိယုတၱာကားမဟိ။ အေထာက္အထားအကိုးအကားလည္းမဟိ။ စိတ္ကူးယဥ္ပါးစရာဇ၀င္အား လက္ကျမင္းထားျခင္းျဖစ္သည္။ စစ္ယံႈးဘုရင္၏သားေတာ္ႏွင့္ စစ္ႏိုင္ဘုရင္၏သမီးေတာ္ကို ထိမ္းျမားပီသည္ဆိုျခင္းမွာ ယုတၱိကင္းမဲ့လွသည္။ အကၽြႏ္ုပ္ အိႏၵိယသို႔မလားမွီ ရြာေတာ္၌ ကိုယ္ယင္၀တ္ျဖင့္ တ၀ါဆိုစဥ္ ကိုယ္ေတာ္၀ါယမိႏၵေျပာသည္မွာကား သူ႐ို႕ဟုတ္ခ်င္ဟုတ္မည္ ငါ႐ို႕ကားမဟုတ္ဟုဆိုသည္။

ဇတ္လမ္းကိုျပန္ဆက္ရေသာ္ ရခိုင္မရမာ သဃၤေကာင္စီအစည္းအေ၀းတြင္ အကၽြႏၤုပ္႐ို႕ သံုးရက္လံုးလံုးဇတ္ကရပါသည္။ ဇတ္လိုက္မင္းသမီးမွာ မႏၱေလးဇာတိ ဗမာအမ်ိဳးသမီးတဦးျဖစ္သည္။ ဘဂၤလီကုလားတေယာက္ႏွင့္ခိုးရြာလိုက္လာၿပီး သူ႔ေယာက်္းဇာတိ ဘဂၤလားတြင္ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ခန္႔ အၿခီခ်၍ သားႀကီးမယားႀကီးရခါၿပီးမွ သူ႔လင္သည္က ေနာက္မယားယူလားသျဖင့္ မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ၿပီး အိမ္ေထာင္ကဲြကာ ဟာရဘင္းတြင္ ေရာက္ဟိနီထိုင္သူျဖစ္သည္။ သူမ၏ေျပာျပခ်အရ သူႏွင့္မယူခင္ သူ႔ေယာက္်ားက ရခိုင္ခံၿပီးလိမ္ခိုယူလာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ဘဂၤလားသို႔ေရာက္ၿပီးမွရာ ကုလားျဖစ္ေၾကာင္းသိရေၾကာင္း အကၽြႏ္ု္ပ္႐ို႕အား ရင္ဖြင့္ေျပာဆိုပါသည္။ ဗိုလ္မႈးၾကာျဖဴေအာင္၏ဇနီးမယားေလာင္း အပ်ိဳႀကီးမေငြစိန္ရို႕မိသားစုက သနားသျဖင့္ သူရို႕အိမ္တင္၍ ၾကည့္႐ႈေစာင့္မထားပါသည္။

ဇတ္ကရာတြင္ ကိုျမတ္ေက်ာ္က ဇတ္ညႊန္းရြီး၍ အကၽြႏ္ုပ္က လူသတ္ဘရ၀ါအခန္းက သရုပ္ေဆာင္ရပါသည္။ ရယ္ရသည္မွာ ကၽြႏ္ုပ္ကား ဇတ္တိုက္ေသာအခါ ေကာင္းေကာင္းနားမေဆာင္ မင္းသားမင္းသမီးလြမး္ခ်ိန္မေရာက္ခင္ မင္းသမီးအား ကားစင္ထက္၌ အကၽြႏၤုပ္က လိုင္ဖင္းျဖတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ အကၽြႏ္ုပ္လိုင္ဖင္းျဖတ္လိုက္ေသာ္လည္း မင္းသမီးကားမသီ အူဆို႔ပါေအာင္ရယ္ရပါသည္။ အကၽြႏ္ုပ္လည္း ဇာလုပ္၍ ဇာကိုင္ရမွန္းမသိ။ ေၾကာင္တိေၾကာင္ေတာင္ႏွင့္ ပရိသတ္ပါးမွာ အဆဲက်သည္။ ဇတ္ညႊန္းဆရာ ကိုျမတ္ေက်ာ္လည္း ေကာင္းေကာင္းမာန္ပါပါသည္။ အကၽြႏ္ုပ္ကား ကိုယ့္အျပစ္ႏွင့္ကိုယ္ ၿငိမ္ခံနီလိုက္ရသည္။ ဇတ္လိုက္လုပ္သူမွာ ဟာရဘင္းရြာဇာတိ ပရဟိတေက်ာင္း၌ ေက်ာင္းဆရာလုပ္နီသူ အရပ္ရွည္ရွည္ အရုပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ကိုကာလာျဖစ္သည္။ ယခုလည္း ယင္းပရဟိတေက်ာင္း၌ ေက်ာင္းဆရာလုပ္၍ ဟိသည္မဟိသည္ကိုကား သတင္းမၾကားမိပါပ်ာယ္။

ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ ရခိုင္ျပည္မွ ကိုယ္ေတာ္ေခ်တပါးလည္းဟိပါသည္။ အသံေကာင္းသည္။ ဇတ္ကရာတြင္ ရခိုင္ေတးျခင္းျဖင့္ေနာက္ခံရခိုင္ေတးျခင္းမ်ား ဆိုပီးပါသည္။ တီး၀ိုင္းအား အခင္ႀကီးေစာရာဇာ (မင္းျပား) က ဦးစီးေဆာင္ရြက္ပီးပါသည္။ စစ္တေကာင္းေတာင္တန္းနယ္၌ ဒုတိယအိမ္ေထာင္က်လွ်က္ဟိသည္။ Facebook စာမွ်က္ႏွာတြင္ ေဆာင္းပါးမ်ားရြီးသားသည္မ်ားကိုလည္း မၾကာမၾကာတြိျမင္ရသည္။ အကၽြႏ္ုပ္ကား ဦးျမ၀ါဒံုးယိမ္းကို ဦးေဆာင္ပါသည္။ ကိုေအာင္ေက်ာ္သိန္းက ဟာသႏွင့္ ရထားပန္းယိုင္ ယိမ္းအကမ်ားကို ဦးစီးသည္။ ကိုသိန္းထြန္းေအာင္ကား ငပ်င္းေထြ၊ ရမလပဥကၠဌ အဖိုးေမာင္စိန္ညြန္၏သားကား မယ္ဒလိန္ျဖင့္ ရခိုင္ေတးျခင္းအဆိုေတာ္၊ ေမာင္ေတာက အစ္မတေယာက္လည္း ရခိုင္႐ိုးရာအက ေစတနာျဖင့္လာသင္ျပပီးပါသည္။  ျမစ္နားရြာ၌အိမ္ေထာင္က်နီသူ ကိုေက်ာ္မင္းက ေခတ္ေပၚရခိုင္ေတးျခင္းမ်ားျဖင့္ ေျဖေဖ်ာ္ပါသည္။ ဘဂၤလား၌ ရခိုင္႐ိုးရာဇတ္ကျခင္းမွာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ျဖစ္၍ ရြာသူရြာသားမ်ား အလြန္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ကတ္ပါသည္။

ဟာရဘင္း၌နီစဥ္ ရခိုင္ေ၀ါဟာရ ေလးလံုးကို သတိထားမိပါသည္.။ (၁) ပတၱျမား (၂) ေတာအူ (၃) မွ် (၄) ကိုဘင္ ယွားပါးရခိုင္ေ၀ါဟာရေလးလံုးျဖစ္သည္။ (ပိုးမီးစုန္း) ကို ျမန္မာမ်ားက (ပိုးစုန္းၾကဴး) ဟုေခၚသည္ကို ရခိုင္သားဥေခ်ေပါက္ေခ်က အစသိသည္။ စကားစပ္မိ၍ ကၽြန္သက္ ႏွစ္ (၂၂၉) လား (၂၃၀) လား အတိအက်မမွတ္မိလိုက္ပါယာ။ မင္းနီၿမိဳ႕ေတာ္ ေျမာက္ဦးရႊီၿမိဳ႕သားတိ လဒမိႈင္နိမွာထုတ္ေတ ကဗ်ာစာအုပ္တအုပ္မွာ (ပိုးစုန္းၾကဴး) ဟု အရွက္အသေရကင္းမဲ့စြာ ခိုးခ်ထားသည္ကို ဖတ္လိုက္ရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ (ပိုးမီးစုန္း) (ပတၱျမား) ယွားပါးရခိုင္ေ၀ါဟာရႏွစ္လံုးကို ေဖာ္ထုတ္ခ်င္၍ ေနာက္ဆံုးအပိုဒ္ကို ျဖည့္စြက္ရြီးသားလိုက္ရပါသည္။

တရက္နိညဇာသား ပိုးမီးစုန္းထြက္ပါသည္။ ထိုအခါ အကၽြႏ္ုပ္က ရခိုင္အေခၚကို သိခ်င္၍ ဟာရဘင္းရြာသား ပရဟိတေက်ာင္း၌နီထိုင္သူ ညအိပ္ေက်ာင္းသားမ်ားအားႀကီးၾကပ္သူ ကိုအထြန္းေခ်အား ေကာက္ကာငင္ကာ ျဗဳန္းခနန္း ေကာက္မီးလိုက္ပါသည္။ အစ္ကိုအစ္ကို ေအအေကာင္ကို အစ္ကို႐ို႕မွာ ဇာေခၚေရလဲ။ ထိုအခါ ကိုအထြန္းေခ်က (ပတၱျမား) ဟုေခၚေၾကာင္းေျပာပါသည္။ ေနာက္အသံုးတခုမွာ (မွ်) အသံုးျဖစ္ပါသည္။ အေခ်ခါ သခ်ၤာတြက္ေသာအခါ အေျဖမွာ မည္မွ်ျဖစ္သနည္း မီးခြန္း။ (မွ်) အသံုးကို ျမန္မာစာတြင္ရာတြိရသည္။ ျမန္မာစကားတြင္ လံုး၀မတြိရ။ ဟာရဘင္းရြာကိုေရာက္မွ (မွ်) အသံုးကို အခုထက္ထိ ရခိုင္သားမ်ား ေျပာဆိုသံုးႏံႈးလွ်က္ဟိေၾကာင္းသိရပါသည္။ စ်ီးျပဳေသာအခါ စ်ီး၀ယ္ေသာအခါ (မွ်ေလာက္လဲ) ဟု စ်ီးမီးေျပာဆိုသည္ကို ၾကားသိခရပါသည္။ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕ ဟာရ္ဘင္းဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း၌ တႏွစ္ေလာက္နီျဖစ္ပါသည္။ ႏြီခါသားေရာက္၍ (ေ၀ါ) ငွက္ျမည္ေသာအခါ အကၽြႏ္ုပ္က ကိုအထြန္းေခ်အား ေအငွက္ကို ဂိုးေခ်႐ို႕မွာ ဇာငွက္ေခၚေရလဲ မီးလိုက္ပါသည္။ ကိုအထြန္းေခ်က (ေတာအူ) ေခၚေၾကာင္းေျပာျပပါသည္။ (ေ၀ါ) ငွက္ဟုေခၚသည္ကို အမတ္ႀကီးဦးသာႏိုးက အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕ေဒလီ၌နီစဥ္ေျပာျပဖူးပါသည္။

ေနာက္အသံုးတခုမွာ (ကိုဘင္) ဟူေသာ အသံုးျဖစ္သည္။ (ကိုဘင္) ကို ႀကီးသူက ငယ္သူကိုေခၚေသာအခါတြင္လည္းေကာင္း ငယ္သူက ႀကီးသူူကိုေခၚေသာအခါတြင္လည္းေကာင္း ယဥ္ေက်းသမႈသံုးပါသည္။ ရခိုင္ေ၀ါဟာရစစ္စစ္ျဖစ္ၿပီး ျပည္မရခိုင္ျပည္တြင္ ဤအသံုးကို လံုး၀မတြိရပါ။

(ေတာအူ) အသံုးႏွင့္ပတ္သက္၍ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ေလာက္က အကၽြႏ္ုပ္ ထိုင္းသို႔ ရခုိုင္ေက်ာင္းသားေပါင္းစည္းရီးညီလာခံသို႔တက္ေရာက္စဥ္ ရေနာင္းသို႔ အလုပ္ကိစၥျဖင့္လားေရာက္လည္ပတ္ျဖစ္ပါသည္။ အကၽြႏ္ုပ္တည္းခိုေသာအိမ္မွာ ထား၀ယ္လူမ်ိဳးအိမ္ျဖစ္ပါသည္။ အိမ္သွ်င္မက ထား၀ယ္လူမ်ိဳးျဖစ္ၿပီး လင္ေယာက္်ားမွာ ရခိုင္လူမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ထား၀ယ္လူမ်ိဳးစကားေျပာသည္ကို အကၽြႏၤုပ္လံုး၀နားမလည္ပါ။ သို႔ေသာ္ လင္ေယာက္်ားကေျပာသည္မွာ ထား၀ယ္လူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ သံုးေလးလခန္႔အတူနီလွ်င္ အားလံုးနားလည္လားပါေရအစ္ကိုဟု ေျပာျပပါသည္။ သူ၏မယားသည္အား ထမင္းစားစဥ္ (ဥၾသ) ကို အမတို႔ ထား၀ယ္မွာ ဘယ္လိုေခၚသလဲဟု ျမန္မာစကားျဖင့္ မီးျဖစ္ပါသည္။ သူမက (ေတာယူ) ေခၚေၾကာင္းေျပာသည္။ ၿပီးလွ်င္ ျမန္မာလို (ပင္စိမ္း) ကို ထား၀ယ္ပိုင္ ဇာပိုင္ေခၚေရလဲ မီးျဖစ္ပါသည္။ (ႏံႈး) ေခၚေၾကာင္းေျပာပါသည္။ ဤ (ေတာအူ)(ေတာယူ) (ႏံႈး) ယွားပါးေ၀ါဟာရမ်ားတိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ တူညီနီသည္ကိုေထာက္၍ ရခိုင္ႏွင့္ထား၀ယ္မွာ လူမ်ိဳးအတူတူျဖစ္ေၾကာင္း ေကာက္ခ်က္ခ်၍ ရပါသည္။ ဟာရဘင္း၌ဟိစဥ္ ေမာင္သွ်င္ႀကီးစိန္လွေမာင္က ရမ္းျဗဲေတာင္ေက်ာင္းဆရာေတာ္ ရြီးသားျပဳစုေသာ ရခိုင္ရာဇ၀င္သစ္က်မ္းကို ပီးဖတ္ခိုင္းပါသည္။ ၄င္းရခိုင္ရာဇ၀င္သစ္က်မ္းတြင္ ထား၀ယ္လူမ်ိဳးမ်ားမွာ ထရိပူရက ရခိုင္သားမ်ားျဖစ္ေၾကာင္းေဖာ္ျပထားပါသည္။ ရခိုင္ဘုရင္မင္းလက္ထက္ အိႏၵိယေဒသ မၿငိမ္သက္မႈမ်ားေၾကာင္း ထရိပူရက ရခိုင္သားမ်ားရခိုင္ျပည္မဖက္သို႔ ခို၀င္လာေၾကာင္း၊ ရခိုင္ဘုရင္က ယခု ရခိုင္ဘဂၤလားနယ္စပ္ ယခု ဘဂ္လားဖက္ အုန္းကၽြန္းတြင္ နီရာခ်ပီးေၾကာင္း ေနာက္ပိုင္း အုန္းကၽြန္းတြင္မနီလို၍ ထား၀ယ္ဖက္သို႔ လွီေလာင္းႀကီးမ်ားျဖင့္ ေျပာင္းရြိလားေၾကာင္းေဖာ္ျပထားပါသည္။ ယခု အကၽြႏ္ုပ္လက္ထဲ၌ ရခိုင္ရာဇ၀င္သစ္က်မ္းမဟိပါ။ လက္ထဲ၌ဟိသူမ်ား စာမ်က္ႏွာလွန္ဖတ္ၾကည့္ပါ။ ဇာရခိုင္ဘုရင္လက္ထက္ကလဲဆိုစြာကို အတိအက် နာမည္ႏွင့္တကြ ေျပာျပႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ ေက်းဇူးတင္ဟိပါသည္။ တစံုတခု အတြိအႀကံဳ ဗဟုသုတ ရဟိလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ပါသည္။ (ဟာရဘင္းသို႔) အခန္းကို ဤမွာတြင္ အဆံုးသတ္အပ္ပါသည္။ လိုအပ္သည္မ်ား က်က်န္ခသည္မ်ား မွားယြင္းသည္မ်ားဟိက ေထာက္ျပပီးကတ္ပါ။ ျပန္လည္၍ ျပဳပ်င္ေဖာ္ျပပီးလားပါမည္။

 (သာလွဦး) (December 29, 2015) (ဗုဒၶဴးနိ)

သပြတ္အူ

သပြတ္အူ
=====

အမွန္မွာ ပထမအစီအစဥ္အရ အကၽြႏ္ုပ္ကား ေတာ္လွန္ရီးလုပ္ရန္မဟုတ္။ ရန္ကုန္၌ ေတာ္လွန္ရီးအတြက္ UG လုပ္ပီးရန္ျဖစ္သည္။ အေရးအခင္းေနာက္ပိုင္း စစ္တပ္က အာဏာသိမ္း္ေသာအခါ ရခိုင္ေက်ာင္းသားအမ်ားအျပား ဘဂၤလားဖက္သို႔ ထြက္ၿပီးတိမ္းေယွာင္လားေၾကာင္း အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕ သတင္းၾကားသိရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရန္ကုန္တြင္ဟိေသာ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕ရခိုင္ေက်ာင္းသားအုပ္စုက ထိုင္းႏိုင္ငံေရာက္ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္အဆက္အသြယ္လုပ္မည္လား ဘဂၤလားေရာက္ ရခိုင္ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္အဆက္အသြယ္လုပ္မည္လား ဆံုးျဖတ္ရသည္။ ဘဂၤလားေရာက္ ရခိုင္ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္အဆက္အသြယ္လုပ္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ကတ္သည္။ အစီအစဥ္အရ ဘဂၤလားေရာက္ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္အဆက္အသြယ္လုပ္ရန္ အကၽြႏ္ုပ္အား ပဲြဦးထြက္ေစလႊတ္လိုက္သည္။ လီယာဥ္စရိတ္အား ကိုလွျမင့္က က်ခံပီးသည္။ စစ္ေတြတြင္ (၁) ညအိပ္ၿပီး ေနာက္နိမိုးထေစာေစာတြင္ သဲေခ်ာင္းကုလားရြာမွ စတင္ထြက္ခြာသည္။ ဘုတ္မွာ စစ္ေတြမွာ ဘဂၤလားသို႔ ႏြားေမွာင္ခိုေရာင္းေသာ စက္တပ္ဘုတ္ျဖစ္သည္။ ႏြားအေကာင္ (၁၀) ေကာင္ခန္႔ပါသည္။ ဘဂၤလီကုလား (၆) ေယာက္ေလာက္ပါသည္။ ယင္းအထဲတြင္ ရခိုင္သား အကၽြႏ္ုပ္တေယာက္တည္း။ မိုးခ်ဳပ္ခါနီး တကၠနားသို႔ေရာက္သည္။ ခ်က္ခ်င္းကမ္းမကပ္သိမ့္ဘဲ ဘဂၤလားဖက္ကမ္း နတ္ျမစ္ထဲတြင္ ေက်ာက္ခ်ရပ္နားထားသည္။ ဘုတ္ကား ေခါင္မိုးလည္းမပါ။ လီေကာင္းေကာင္းတိုက္သျဖင့္ ထမင္းခ်က္၍မရ ညဇာထမင္းေဖာက္ဆပ္စားရသည္။ ည (၉) ခ်က္တီးခန္႔တြင္ ရြာသို႔ကပ္ၿပီး တကၠနားၿမိဳ႕သို႔ ခရီးဆက္သည္။ တည္းခိုခန္းတြင္တည္းသည္။ ညဇာထမင္းေဖာက္ဆပ္စားခရသျဖင့္ တညလံုး၀မ္းလားသည္။ မွတ္မွတ္ရရ ဘဂၤလားသို႔စေရာက္ေသာနိသည္ ၁၉၈၈ ခု ေအာက္တိုဘာလ (၁၀) ရက္နိျဖစ္သည္။

အကၽြႏ္ုပ္၏မူလအစီအစဥ္မွာ ဘဂၤလားေရာက္ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္အဆက္အသြယ္လုပ္ၿပီး ျပည္ထဲသို႔ျပန္၀င္လာကာ ျပည္တြင္းျပည္ပေက်ာင္းသားလႈပ္လွ်ားမႈအား ျပည္တြင္းမွ ေထာက္ပံ့ပီးရန္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဘဂၤလားေရာက္ေက်ာင္းသားမ်ားကား ညႇိႏိႈင္းမရ ဘဲြ႔ရေက်ာင္းသားမ်ားအားလက္မခံ ပါယ္ထုတ္လိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္က အကၽြႏ္ုပ္လည္း ဘဲြ႔ရခါစေက်ာင္းသားျဖစ္၍ ပါယ္ထုတ္ျခင္းခံရသည္။ မင္းကိုႏိုင္ မိုးသီးဇြန္စေသာ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္းအား ဦးေဆာင္ခေသာေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားမွာ ဘဲြ႕ရေက်ာင္းသားမ်ားျဖစ္သည္ကို အသိဥာဏ္မိုက္မဲေသာ ရခိုင္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားက သေဖာေပါက္နားမလည္။ ေက်ာင္းသားဥကၠဌဆန္နီ (ေတာင္ကုတ္) ျဖစ္သည္။ ကယုေခ်ာင္းဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း၌ သံုးရက္လံုးလံုးအႀကိတ္အနယ္ေဆြးေႏြးပါေသာ္လည္း ေျပလည္မႈမရ ေက်ာင္းသားဥကၠဌ၏ကန္႔ကြက္မႈေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားစည္းလံုးညီညြတ္ရီး ၿပိဳကဲြပ်က္စီးလားရသည္။ ထိုအခ်ိန္က ျပည္ပေရာက္ရခိုင္ေက်ာင္းသားအဖဲြ႕အစည္း၏အတြင္းေရးမႈးမွာ ယခု နယ္သလန္ေရာက္ ကိုသိန္းေအာင္ေက်ာ္ျဖစ္သည္။ သူက သေဖာထား ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသည္။ ေက်ာင္းသားေပါင္းစည္းရီးကိုလိုလားသည္။ သို႔ေသာ္ ဥကၠဌက ကန္႔ကြက္သျဖင့္ အရာမေရာက္ ခရီးမေပါက္။ တေယာက္မေကာင္း တေသာင္းပ်က္စကားအတိုင္း ေက်ာင္းသားညီညြတ္ရီး ဖ႐ိုဖရဲ ၿပိဳကဲြပ်က္စီးလားၿပီးေနာက္ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားမ်ားမွာ ပင္ပန္းဒါဏ္ကိုမခံႏိုင္၍ ေစာေစာစီးစီးလက္ေျမႇာက္ဒူးေထာက္လားခသည္။ ဒူးေထာက္လက္ေျမွာက္လားခသူမ်ားမွာ အကၽြႏ္ုပ္အား ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အကၽြႏ္ုပ္၏ျပည္ထဲသို႔ျပန္၀င္မည့္ မူလအစီအစဥ္ကို လံုၿခံဳရီးေၾကာင့္ ဖ်က္သိမ္းလိုက္ရသည္။

အကၽြႏ္ုပ္ရန္ကုန္သို႔ျပန္မေရာက္လာဘဲ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေတာက္လားသျဖင့္ ရန္ကုန္တြင္က်န္ခေသာ ကိုျမတ္ေက်ာ္၊ ကိုခ်ိဳဇံ၊ ကိုလွၾကည္ သံုးေယာက္လံုး ဘဂၤလားသို႔ ဆင္းပါလာလတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘဂၤလားသို႔ေရာက္နီၿပီးျဖစ္ေသာ ဦးသန္႔အေရးအခင္းေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ားျဖစ္ေသာ ဦးေအာင္ေရႊ (ေက်ာက္ျဖဴ) ကိုစိုးႏိုင္ (မာန္ေအာင္)။ ေရႊေဒါင္ဗိုလ္ (ရမ္းၿဗဲ) စေသာ ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ားႏွင့္ပူးေပါင္းၿပီး ျပည္သူ႔ေက်ာင္းသားမ်ားဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး (ရခိုင္ျပည္) အား ဖဲြ႔စည္းလိုက္္သည္။ ဥကၠဌအျဖစ္ ဦးေအာင္ေရႊအား တင္ေျမွာက္ၿပီး အတြင္းေရးမႈးအျဖစ္ ကိုျမတ္ေက်ာ္ကေဆာင္ရြက္သည္။ ျပည္ထဲတြင္ UG လုပ္ရန္ ကိုခ်ိဳဇံႏွင့္ ကိုလွၾကည္အား ျပည္ထဲသို႔ ျပန္လႊတ္လိုက္သည္။ ျပည္သူ႔ေက်ာင္းသားတပ္ဦး ဖဲြ႔စည္းစဥ္ကတည္းက ဦးေက်ာ္ခိုင္ (ရခိုင္ျပည္) ယခု Facebook ထက္၌ မၾကာမၾကာ စာမ်ားရြီးသားနီသူလည္း ပါ၀င္သည္။

NUFA စခန္း ၀ါးခတ္ေခ်ာင္း၌စခန္းထိုင္ေသာ Pure ရခိုင္ေက်ာင္းသားအဖဲြ႔ေခါင္းေတာင္ ကိုဆန္နီလည္း အမ်ားမၾကာ လက္ေျမႇာက္ဒူးေထာက္လားသည္။ ေနာက္ ကိုေအာင္ေသာင္းေရႊ (မာန္ေအာင္) ဥပေဒေနာက္ဆံုး၌ေက်ာင္းသားက ဥကၠဌအျဖစ္ေဆာင္ရြက္သည္။ သူလည္းအမ်ားမၾကာ လက္ေျမွာက္ဒူးေထာက္လားသည္။ ေနာက္ ကိုသန္းေဌး (ေက်ာက္ျဖဴ) က ဦးေဆာင္သည္။ ေက်ာင္းသားႏွစ္ဖဲြ႔ကဲြနီစဥ္တြင္ ရခိုင္ျပည္သီးျခားလြတ္လပ္ရီးအတြက္ တိုက္ပဲြ၀င္နီေသာ NUFA က တပ္ဦးထဲမွ ဆဲြႏႈတ္၍ ခိုင္ဆန္းေအာင္၊ စံသာေအာင္၊ ကိုျပည္သိမ္းရို႕အား ABSDF (Arakan) ထူေထာင္ပီးသည္။ ေနာက္ ေက်ာင္းသားသံုးဖဲြ႔ (ျမစ္နားရြာလား ကယုေခ်ာင္းလားနီရာအတိအက် မမွတ္မိ) ဘုရားရင္ျပင္ေပၚ၌ ၁၉၈၉ ခု ေႏွာင္းပိုင္းတြင္ တေပါင္းတစည္းတည္းရပ္တည္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ABSDF (Arakan) နာမည္ျဖင့္ ယာယီရပ္တည္ရန္ဆံုးျဖတ္သည္။ ဥကၠဌအျဖစ္ ကိုသန္းေဌးကေဆာင္ရြက္သည္။ အကၽြႏ္ုပ္ကား NUFA စခန္းတြင္းတြင္ မနီလို အျပင္ကရပ္တည္မည္ အဖဲြ႔၀င္အျဖစ္အသိအမွတ္ျပဳပါဆို၍ ဥကၠဌကိုသန္းေဌးကလည္း သေဖာတူသျဖင့္ အျပင္ကရပ္တည္သည္။ အဖဲြ႔၀င္မဟုတ္ပဲ အျပင္၌႐ပ္တည္ေသာေက်ာင္းသားမ်ားထဲတြင္ ကိုညီေခ် (မင္းျပား) လည္းပါ၀င္သည္။ ေနာက္ ေက်ာက္ျဖဴက ေက်ာင္းသား ေလးငါးေျခာက္ေယာက္္ဟိသည္။ ေနာက္ပိုင္း ကိုသန္းေဌးအား ဆီး၀ါးသံုးစဲြသည္ဟူ၍ စံသာေအာင္ ခိုင္ဆန္းေအာင္႐ို႕အုပ္စုက ကိုသန္းေဌးအား ထုတ္ပါယ္လိုက္သည္။ ခိုင္ဆန္းေအာင္ဥကၠဌျဖစ္လာသည္။ အကၽြႏ္ုပ္အားလည္း စခန္းတြင္မနီသျဖင့္ အဖဲြ႕၀င္အျဖစ္မွ ထုတ္ပါယ္လိုက္သည္။

အတိအက်မမွတ္မိပါ။ အကၽြႏၤုပ္႐ို႕ဟာရဘင္းသို႔ မလားခင္လား လားၿပီးမွလား အတိအက်မမွတ္မိလိုက္ပါယာ။ ေက်ာင္းသားဆယ္ငါးေယာက္ခန္႔ ျမစ္နားရြာ သံျဖဴေက်ာင္းတြင္ စုေပါင္းနီထိုင္ကတ္ပါသည္။ ျမစ္နားရြာတြင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းႏွစ္ေက်ာင္းဟိပါသည္။ တေက်ာင္းက ရြာေက်ာင္းျဖစ္ၿပီး ျမစ္နားရြာဆရာေတာ္ ေက်ာင္းထိုင္ပါသည္။ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕နီေသာ သံျဖဴေက်ာင္းမွာ ရြာႏွင့္ အင္တန္၀ီးပါသည္။ ကားလမ္းတဖက္ ၿခီက်င္လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ မိနိ (၂၀) နာရီ၀က္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရပါသည္။ မွတ္မိသေလာက္ ကိုျမတ္ေက်ာ္၊ အကၽြႏ္ုပ္၊ ကိုသန္းထြန္း (မင္းျပား) သိန္းမင္း (ေအာင္သာထြန္း) (ေပါက္ေတာ)(ကြယ္လြန္) စုစုေပါင္ ဆယ့္ငါးေယာက္ေလာက္ျဖစ္သည္။ စားစရာငတ္ျပတ္၍ မိုးဦးက်ဖားျမည္သျဖင့္ ဖားသတ္ရန္ဆံုးျဖတ္လိုက္ကတ္သည္။  ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတာင္ကုန္းပါတ္၀န္းက်င္ ကုလားလယ္ကြက္မ်ားသို႔ဆင္း၍ ဖားလားေကာက္သည္။ ကုလားမ်ား ဓါတ္ေတာင့္ထိုးသျဖင့္ အယင္ေကာက္ၿပီး အယင္တက္ၿပီးလာရသည္။ ဖားတခရင္းေလာက္ရသည္။ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕နီေသာေက်ာင္းေဆာင္မွာ ဆရာေတာ္နီေသာေက်ာင္းႏွင့္ သီးျခားအေဆာင္ျဖစ္သည္။ ၄င္းေက်ာင္းေဆာင္ေအာက္တြင္ ဖားမ်ားကို မီးဖုတ္သည္။ ထိုအထဲတြင္ ကိုသန္းထြန္း (မင္းျပား) မွာ ဟာသအလြန္ေျပာတတ္သူျဖစ္သည္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နီတတ္သည္။ သူက ဟာသလုပ္လို၍ ဖားမ်ားကို မသီမရွင္သတ္ၿပီး မီးဖုတ္သည္။ ဖားမ်ားထြက္ၿပီးလွ်င္ ျပန္ေကာက္လိုက္ ျပန္ထည့္လိုက္ ဟာသေျပာလိုက္လုပ္သည္။ ကိုျမတ္ေက်ာ္က ကိုသန္းထြန္း မလုပ္ကဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္လက္တြိ ရြာကို က်ားေတာင္လာေရ လက္တြိႀကံဳဖူးေရ ေျပာေကလည္းနားမေထာင္။ ဆက္လုပ္သည္။ မၾကာခင္ ဖားဖုတ္ၿပီး၍ အိုးထဲထည့္၍ ေက်ာင္းထက္တက္သည္ႏွင့္ မုန္းတိုင္းခ်က္ခ်င္းတိုက္ၿပီး ေက်ာင္းေဆာင္သံျဖဴမိုးတခုလံုး ပြင့္ပါလားသည္။ အေခါင္မိုးပြင့္လားသျဖင့္ မိုးေက်ာက္ခဲမ်ား အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕ေခါင္းထက္သို႔ အတိုင္းသားက်သည္။ အကၽြႏ္ုပ္လည္း ေကာင္းေကာင္းေၾကာက္၍ ေက်ာာင္းေအာက္သို႔ဆင္းၿပီးဖို႔ ႀကိဳးစားသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ လီေကာင္းေကာင္းျပင္းသျဖင့္ အကၽြႏ္ုလည္း လီသတ္၍ လဲက်ခါနီးနီးျဖစ္လားသည္။ သတိျပန္၀င္၍ ေက်ာင္းတိုင္ကိုဖက္တြင္ထားလိုက္သည္။ ကံေကာင္း၍ သီဖီးက လြတ္သည္။ မုန္းတိုင္းအား ေကာင္းေကာင္းျပင္းသျဖင့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက သစ္ပင္အားလံုး အျမစ္ကၽြတ္ၿပီး ၿပိဳလဲကုန္သည္။ အကယ္၍ ေၾကာက္စိတ္မႊမ္ၿပီး္ထြက္ၿပီးသည္ဟိေသာ္ အပင္ပိ၍သီမည္မွာ အမွန္ျဖစ္သည္။ ေနာက္နိမိုးလင္းလွ်င္္ နီရာအႏွံ႔ သစ္ပင္မ်ားၿပိဳလဲလွ်က္ဟိသည္။ သစ္ကိုင္းက်ိဳးမ်ား ေဒါင့္တိုင္းေၾကာင္းတိုင္း ျဗန္းစိကာရ ၾကင္းလွ်က္ဟိသည္။ ေက်ာင္းေဆာင္ေခါင္မိုး ပုန္းဖီပုန္းလ်ား သံျဖဴမိုး ေက်ာင္းႏွင့္ သံုးဖာလံုေလာက္အကြာ လယ္ကြင္းျပင္တြင္ လက္လံေလးလံေလာက္ နစ္ျမဳတ္လွ်က္တြိရသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ စုတ္ဖြာပင္း ေလးငါးပင္ဟိပါသည္။ စုတ္ဖြားပင္အားလံုး အျမစ္ကၽြတ္၍ လဲက်ကုန္သည္။ စုတ္ဖြားသီးအားလံုးႄကြီက်ၿပီး နီရာအႏွံ႔ ျပန္႔ၾကင္းလွ်က္ဟိိသည္။ စုတ္ဖြားသီးေကာက္၍ ၀မ္းတင္းေအာင္စားရသည္။ တခ်ိဳ႕က တိုက္ဆိုင္မႈဟု ယူဆသည္။ ရြာကို က်ားေတာင္ေရာက္ေတဆိုေသာ ကိုျမတ္ေက်ာ၏သတိပီးေသာစကားကိုေကာက္၍ တိုက္ဆိုင္မႈအယူကို အကၽြႏ္ုပ္လံုး၀လက္ခံ၍ မရပါ။

ဇတ္လမ္းကို ျပန္ဆက္ရေသာ္ ယင္းအခ်ိန္ကာလ၌ Internet ေပါင္းကူးႏွင့္ Email မ်ားမေပၚသိမ့္သျဖင့္ ျပည္တြင္းျပည္ပေက်ာင္းသားမ်ား အဆက္အသြယ္ျပဳလုပ္ရန္ ေကာင္းေကာင္းခက္ခဲပါသည္။ ျပည္ထဲသို႔ ျပန္လႊတ္လိုက္ေသာ ကိုခ်ိဳဖံ၊ ကိုလွၾကည္႐ို႕ႏွင့္လည္း လံုး၀အဆက္အသြယ္ျပတ္ေတာက္လားသည္။ ေနာက္ပိုင္း ကိုခ်ိဳဇံ အိႏၵိယ မဏိပူရ ေလခြန္းစခန္းသို႔ ေရာက္ဟိလာေၾကာင္းသတင္းၾကားသိရသည္။ သို႔ျဖင့္ အိႏၵိယေရာက္ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ အဆက္အသြယ္ရရန္ အိႏၵိယခရီးစဥ္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ရပါေတာ့သည္။

ဟာရဘင္းဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၌ဟိစဥ္ ေမာင္သွ်င္ႀကီးစိန္လွေမာင္က ၿမိဳေတာင္တြင္ စာသင္ေက်ာင္းတေက်ာင္းေဆာက္ပီးခ်င္ေသာ ဆႏၵဟိသည္။ ၿမိဳရြာသူႀကီးႏွင့္အဆက္အသြယ္ဟိ၍ ရြာသားမ်ားက အစားရိကၡာေထာက္ပံ့ပီးမည္။ စာသင္ပီးရန္ ေက်ာင္းဆရာေခ်တေယာက္လိုအပ္သည္။ အကၽြႏ္ုပ္လည္း ယင္းၿမိဳေတာင္သို႔လားေရာက္၍ ေက်ာင္းဆရာလုပ္ခ်င္ေသာ ဆႏၵဟိသည္။ သို႔ေသာ္ အႏၵိယခရီးစဥ္ကို ပထမဦးစားပီးျဖစ္လားသည္။ သို႔ေသာ္ ၿမိဳေတာင္သို႔တေခါက္ေရာက္ဖူးခ်င္ေသာဆႏၵဟိသျဖင့္ အိႏၵိယဖက္သို႔မကူးခင္ ၿမိဳေတာင္တေခါက္ ခရီးလားျဖစ္လိုက္သည္။ ၿမိဳေတာင္ခရီးအေၾကာင္းမရြီးခင္ ရခိုင္ေက်ာင္းသားမ်ား၏သပြတ္အူဇတ္လမ္းကို ဤမွာတြင္ ေခတၱအဆံုးသတ္ပါမည္။

ၿမိဳေတာင္ခရီး (ဆက္ရန္)